W świecie Pałac Małachowskich w Warszawie ludzie zawsze cieszyli się dużym zainteresowaniem i ciekawością. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w historii, czy po prostu rolę w kulturze popularnej, Pałac Małachowskich w Warszawie zdołał przyciągnąć uwagę milionów ludzi na całym świecie. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy wszystko, co jest związane z Pałac Małachowskich w Warszawie, od jego początków po dzisiejsze wpływy. Przeanalizujemy także jego wpływ w różnych obszarach, a także jego ewolucję w czasie. Przygotuj się na zanurzenie w fascynującym świecie Pałac Małachowskich w Warszawie i odkryj wszystkie aspekty, które czynią go tak istotnym i interesującym.
nr rej. 519 z 1 lipca 1965 | |
Pałac Małachowskich od strony ul. Krakowskie Przedmieście | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres | |
Typ budynku | |
Styl architektoniczny | |
Ukończenie budowy |
XVIII w. |
Odbudowano |
1947–1948 |
Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°14′46,86″N 21°00′45,29″E/52,246350 21,012581 |
Pałac Małachowskich, także pałac Małachowskiego, pałac Loupia – pałac wzniesiony w stylu barokowym w połowie XVIII wieku, znajdujący się przy ulicy Senatorskiej 11 w Warszawie.
Zbudowany w pierwszej połowie XVIII wieku dla Józefa Benedykta Loupia, burmistrza Warszawy, który nabył teren pomiędzy Senatorską a Krakowskim Przedmieściem od rodziny Grzybowskich w 1731. W 1750 rozbudowany i upiększony przez kanclerza wielkiego koronnego Jana Małachowskiego prawdopodobnie według projektu Jakuba Fontany. Pierwotnie posiadał skrzydła boczne ujmujące dziedziniec od strony Krakowskiego Przedmieścia.
Po sprzedaży pałacu przez Mikołaja Małachowskiego, w latach 1784–1785 na części dziedzińca powstała kamienica nowego właściciela – firmy „Roesler & Hurtig”. Był to jeden z pierwszych w Warszawie domów handlowych z witrynami sklepowymi. Po połączeniu oficynami, kamienica Hurtiga i Roeslera stanowiła z pałacem jedną całość.
Po przebiciu do Krakowskiego Przedmieścia, w 1888 pałac uzyskał nową fasadę od strony ul. Miodowej.
Od 1915 na pierwszym piętrze pałacu miała swoją siedzibę Szkoła Nauk Społecznych i Handlowych, a następnie (do 1927) jej następczyni – Szkoła Nauk Politycznych.
Po zniszczeniach II wojny światowej pałac odbudowano w latach 1948–1949 na podstawie projektu Zygmunta Stępińskiego. Budynkowi przywrócono barokowy wygląd. Później odbudowano kamienicę, jednak bez lewej oficyny, łącznika pomiędzy nią a pałacem, osłaniając w ten sposób jego elewację od strony ul. Miodowej.
W budynku mieści się m.in. siedziba Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego.