W dzisiejszym świecie Personalizm chrześcijański to istotny temat, który wpływa na ludzi w każdym wieku, każdej płci i pochodzenia. Znaczenie zajęcia się tym problemem wynika z jego wpływu na różne aspekty życia codziennego, od zdrowia fizycznego i emocjonalnego po rozwój społeczny i gospodarczy. W całej historii Personalizm chrześcijański był przedmiotem szeroko zakrojonych badań i debat, co dało początek szerokiej gamie perspektyw i podejść do tego, jak do niego podejść. W tym artykule zbadamy różne aspekty Personalizm chrześcijański, od jego początków po dzisiejsze implikacje, aby zapewnić kompleksowy i aktualny pogląd na ten temat.
Personalizm chrześcijański (personalizm katolicki) – prąd w filozofii chrześcijańskiej, obecny w katolicyzmie w XX wieku od ok. 1930 r. Zakłada postawienie w centrum badań filozoficznych osoby człowieka, a nie społeczności. Personalizm ten interpretował religię jako więź osobową człowieka z Bogiem.
Za początki personalizmu można uznać poglądy Arystotelesa, św. Augustyna, św. Tomasza z Akwinu, w których za podstawę rzeczywistości uznawano osobę ludzką. Od personalizmu, z punktu widzenia antropologii filozoficznej, ukształtowała się jego odmiana, wewnętrznie zróżnicowana nowa interpretacja tomizmu św. Tomasza z Akwinu zwana personalizmem chrześcijańskim. Nowy personalizm postuluje podporządkowanie całego życia społecznego dobru osób, uznając je za przejaw wyjątkowo doskonałego bytu.