Peter Osgood

Peter Osgood to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę we współczesnym społeczeństwie. Od lat Peter Osgood jest przedmiotem badań, dyskusji i kontrowersji w różnych dziedzinach, w tym w polityce, nauce, kulturze i historii. Jego aktualność i wpływ na życie ludzi sprawiają, że jest to temat o ogromnym znaczeniu dla zrozumienia dzisiejszego świata. Na przestrzeni lat wykształciło się szerokie spektrum opinii i punktów widzenia na temat Peter Osgood, co przyczyniło się do wzbogacenia wiedzy i zrozumienia tego zjawiska. W tym artykule zbadamy niektóre z najważniejszych perspektyw i refleksji wokół Peter Osgood, w celu przeanalizowania jego wpływu i znaczenia we współczesnym społeczeństwie.

Peter Osgood
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Peter Leslie Osgood

Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1947
Windsor

Data i miejsce śmierci

1 marca 2006
Slough

Wzrost

187 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1964–1974 Chelsea 279 (103)
1974–1977 Southampton 126 (28)
1976–1977 Norwich City (wyp.) 3 (0)
1978 Philadelphia Fury 22 (1)
1978–1979 Chelsea 10 (2)
W sumie: 440 (134)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1970–1973  Anglia 4 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Strona internetowa

Peter Osgood (ur. 20 lutego 1947 w Windsorze, zm. 1 marca 2006 w Slough) – piłkarz angielski, wieloletni zawodnik Chelsea F.C.

W 1964 jako 17-latek debiutował w zespole Chelsea F.C. i już w pierwszym meczu strzelił dwie bramki. W ciągu kolejnych dziesięciu lat w barwach londyńskiego klubu wystąpił w 289 spotkaniach i strzelił 105 bramek, co przyniosło mu przydomek „króla Stamford Bridge”. W 1970 poprowadził Chelsea do zdobycia Pucharu Anglii, strzelając gole w każdej z rund tych rozgrywek. Rok później zdobył wraz z Chelsea Puchar Zdobywców Pucharów, po meczu finałowym z Realem Madryt. W 1972 wywalczył awans do finału Pucharu Ligi, ale Chelsea trofeum nie zdobyła po porażce w finale ze Stoke City.

W 1974 przeszedł do Southampton F.C. W barwach tego klubu ponownie sięgnął po Puchar Anglii (1976, po finale z Manchesterem United). W 126 meczach strzelił 28 bramek. W 1978 na krótko został piłkarzem Norwich City, a następnie występował w USA w klubie Philadelphia Fury.

W 1970 debiutował w reprezentacji Anglii w spotkaniu z Belgami. Łącznie wystąpił w czterech meczach kadry, nie strzelając żadnej bramki. Był w szerokiej kadrze powołanej na finały mistrzostw świata w 1970. Udało mu się strzelić cztery bramki w sześciu spotkaniach kadry angielskiej do lat 23.

Zmarł po ataku serca, którego doznał w czasie pogrzebu jednego z członków rodziny. Jego prochy leżą pod punktem rzutu karnego przy trybunie Shed End stadionu Chelsea – Stamford Bridge.

Bibliografia