W dzisiejszym świecie Piotr Aigner to temat, który nadal przyciąga uwagę i zainteresowanie wielu osób. Od czasu swojego odkrycia lub pojawienia się Piotr Aigner wzbudził ciekawość i debatę w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i różnorodne perspektywy. W tym artykule zbadamy różne aspekty i aspekty, które sprawiają, że Piotr Aigner jest dziś istotnym tematem. Przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, jego implikacje w różnych dziedzinach i jego ewolucję w czasie. Dodatkowo zbadamy przyszłe perspektywy Piotr Aigner i jego możliwy wpływ na otaczający nas świat.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Praca | |
Styl | |
Budynki |
Świątynia Sybilli w Puławach |
Odznaczenia | |
Chrystian Piotr Aigner, inne formy nazwiska: Ajgner; Aygner; Eigner; Ejgner; Eygner; Eygnier; Haygner (ur. 1756 w Puławach, zm. 9 lutego 1841 we Florencji) – polski architekt, przedstawiciel klasycyzmu, teoretyk architektury, estetyk i wojskowy, budowniczy Wojsk Rzeczypospolitej Obojga Narodów w 1792 roku.
Urodzony w Puławach (chrzest: 30 czerwca 1756), jako syn Chrystiana, mistrza stolarskiego, i Anny z Gembickich. Był najstarszy z pięciorga rodzeństwa. Odebrał staranne wykształcenie we Włoszech (1779–1780, dzięki wsparciu finansowemu Stanisława Kostki Potockiego). Przez długi czas związany z Warszawą, w tym okresie przyczynił się do powstania w stolicy wielu klasycystycznych budowli. W roku 1782 został mianowany budowniczym wojskowym Rzeczypospolitej. Trzy lata później (1785) razem z S.K. Potockim podróżował przez 4 miesiące po Włoszech, odwiedzając kolejno Neapol, Rzym i Bolonię.
W roku 1792 (3 sierpnia) mianowany profesorem architektury i hydrauliki w Szkole Korpusu Inżynierów Koronnych. Podczas insurekcji kościuszkowskiej był członkiem Departamentu Broni i Lazaretów w Komisariacie Wojennym Rady Zastępczej Tymczasowej (od 21 maja 1794), a 2 tygodnie później (4 czerwca 1794) powołany na członka Departamentu Uzbrojenia w Komisariacie Wojennym Rady Najwyższej Narodowej. W tym okresie opracował nowy model piki i kosy bojowej, przebudowywał domy na lazarety oraz rozpoczął budowę ludwisarni. W 1794 roku na potrzeby wojska polskiego napisał podręcznik przeznaczony dla ochotniczych oddziałów kosynierów pt. Krótka nauka o pikach i kosach.
Jako członek Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk, przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku. W czasach Królestwa Kongresowego sprawował funkcję generalnego budowniczego rządowego.
Od 13 sierpnia 1814 członek Akademii Św. Łukasza w Rzymie, a od 11 marca 1817 do 18 sierpnia 1818 prof. Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Do 1825 działał w Warszawie, następnie przez dwa lata mieszkał w Krakowie, a w 1827 wyjechał do Włoch, gdzie zmarł w 1841. Miejsce jego pochówku jest nieznane.
Twórczość Aignera reprezentuje dojrzały klasycyzm, inspirowany bezpośrednio przez wpływy włoskie wzbogacony później formami empiru, obok którego przebijał nurt romantyczny, będący wyrazem budzących się zainteresowań przeszłością narodu, a wyrażony głównie w formach neogotyckich lub wzbogaconych układach przestrzennych.
W roku 1812 wstąpił do Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk w Warszawie. Jeszcze w 1829 roku był jego czynnym członkiem.
W Królestwie Polskim został kawalerem Orderu Świętego Stanisława 3. klasy.
Publikował prace teoretyczne, m.in.: Rozprawa o świątyniach u starożytnych i o słowiańskich (1811). W czasie insurekcji kościuszkowskiej napisał Krótką naukę o pikach i kosach (1794), gdzie dał wykład teorii operowania formacjami kosynierów na polu walki.