Obecnie Reprezentacja Kamerunu w piłce nożnej mężczyzn jest tematem o dużym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Istnieje wiele aspektów, które krążą wokół Reprezentacja Kamerunu w piłce nożnej mężczyzn, od jego wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę i politykę. Od czasów starożytnych Reprezentacja Kamerunu w piłce nożnej mężczyzn był przedmiotem debat i badań, w wyniku czego wygenerowano dużą liczbę teorii i podejść, które próbowały zrozumieć jego znaczenie i naturę. W tym artykule zagłębimy się w świat Reprezentacja Kamerunu w piłce nożnej mężczyzn, badając jego różne aspekty i analizując jego rolę we współczesnym społeczeństwie.
Przydomek |
Les Lions indomptables (Nieposkromione Lwy) |
---|---|
Związek |
Fédération camerounaise de football |
Sponsor techniczny |
One All Sports |
Trener |
wakat |
Skrót FIFA |
CMR |
Ranking FIFA | |
Miejsce w rankingu Elo | |
Zawodnicy | |
Kapitan | |
Najwięcej występów |
Rigobert Song (137) |
Najwięcej bramek |
Samuel Eto’o (56) |
Mecze | |
Pierwszy mecz Kamerun – Somali Francuskie 9:2 (Madagaskar; 14.04.1960) | |
Najwyższe zwycięstwo Kamerun – Czad 9:0 (Kongo; kwiecień 1965) | |
Najwyższa porażka Korea Południowa – Kamerun 5:0 (Seul; 04.10.1984) Norwegia – Kamerun 6:1 | |
Strona internetowa | |
|
Reprezentacja Kamerunu w piłce nożnej mężczyzn (fr. Équipe du Cameroun de football masculin) – męski zespół piłkarski, reprezentujący Kamerun w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo kameruńskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Fédération camerounaise de football (FECAFOOT).
Jest to jedna z najbardziej utytułowanych i najsilniejszych afrykańskich reprezentacji. Może się pochwalić następującym bilansem: najwięcej startów w Mistrzostwach świata w piłce nożnej z tego kontynentu (siedmiokrotnie) i jako jedna z trzech drużyn najlepszy wynik (ćwierćfinał w 1990), drugie miejsce jeśli chodzi o osiągnięcia w Pucharze Narodów Afryki (pięciokrotne zdobycie mistrzostwa w czym ustępuje jedynie Egiptowi, który zdobył mistrzostwo siedem razy).
11 stycznia 1959 w Jaunde – podczas Pierwszego Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia - doszło do założenia Fédération camerounaise de football (FECAFOOT) - kameruńskiego związku piłki nożnej, mimo że Kamerun nie był jeszcze wówczas niepodległym państwem (francuska część tego kraju stała się bowiem samodzielna od 1 stycznia 1960). Pierwszy, oficjalny mecz międzypaństwowy reprezentacja Kamerunu – jako niepodległego państwa (Republiki Kamerunu) – rozegrała 14 kwietnia 1960 przeciwko Somali Francuskiemu (w latach 1894-1967 nazwa obecnego Dżibuti), zwyciężając 9:2. Było to spotkanie I rundy towarzyskiego turnieju na Madagaskarze. Wcześniej (w latach 1953-1956) Kameruńczycy rozegrali kilka spotkań towarzyskich, jednak z uwagi na fakt, że w tym czasie Kamerun nie posiadał statusu niepodległego państwa, a dodatkowo nie istniała kameruńska federacja piłkarska, trudno te pojedynki uznać za oficjalne mecze międzypaństwowe. W 1962 FECAFOOT przystąpiła do FIFA, a w 1963 została członkiem Afrykańskiej Konfederacji Piłkarskiej.
Kamerun siedmiokrotnie wystąpił w mistrzostwach świata (1982, 1990, 1994, 1998, 2002, 2010, 2014), będąc pierwszą drużyną z Afryki, która dotarła do ćwierćfinału tej imprezy, co jest jego najlepszym występem podczas mundialu (później ten sukces powtórzyły jeszcze Senegal i Ghana). Podczas mundialu 1990 zespół Nieposkromionych Lwów, prowadzony przez Rosjanina Walerego Niepomniaszczyja, przegrał po dogrywce z Anglią. Wcześniej, w rozgrywkach grupowych sensacyjnie pokonał – w meczu otwarcia – mistrzów świata Argentyńczyków 1:0. Osiem lat wcześniej Kameruńczycy zakończyli mundial w Hiszpanii na fazie grupowej po zremisowaniu wszystkich trzech spotkań (z Peru i Polską po 0:0, oraz Włochami 1:1). Podobnie w 1994, 1998, 2002, 2010, oraz 2014 roku kameruńscy piłkarze zakończyli zmagania mundialowe już po fazie grupowej.
Ponadto Kamerun pięciokrotnie wygrywał Puchar Narodów Afryki (w 1984, 1988, 2000, 2002 i 2017). Miał być gospodarzem tego turnieju w 2019 roku jednak jego organizacja została mu odebrana.
W 2000 roku z kolei zespół U23 prowadzony przez Jeana-Paula Akono zdobył złoty medal Igrzysk Olimpijskich w Sydney.
Kameruńczycy również trzykrotnie wystąpili w Pucharze Konfederacji: w 2001, 2003 i 2017. Pierwszy turniej zakończyli już po fazie grupowej. W drugim zajęli 2 miejsce po porażce 0:1 z Francją. Trzeci i jak dotąd ostatni występ w Pucharze Konfederacji Kamerun zakończył (podobnie jak w 2001 roku) na fazie grupowej.
W marcu 2006 do dymisji podał się selekcjoner reprezentacji Portugalczyk Artur Jorge. Jego następca Holender Arie Haan został wybrany pięć miesięcy później. Z kolei vacat po odejściu Haana trwał aż siedem miesięcy; dopiero w sierpniu 2007 władze federacji i ministerstwa sportu postanowiły w internecie ogłosić konkurs na trenera kadry. Swoje zgłoszenia przysłało 78 szkoleniowców (m.in. Polak Wojciech Łazarek). W połowie września ogłoszono, że nowym selekcjonerem będzie Horst Köppel, jednak ten były reprezentant Niemiec w ostatniej chwili zmienił zdanie i zrezygnował. Ostatecznie obowiązki od tymczasowego opiekuna reprezentacji Juliusa Nyonghy przejął rodak Köppela Otto Pfister. Podał się do dymisji w 2009 z powodu słabych wyników w eliminacjach do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2010. Zastąpił go francuski szkoleniowiec Paul Le Guen, z którym Kamerun awansował na mistrzostwa w RPA. Na mistrzostwach organizowanych po raz pierwszy na kontynencie afrykańskim zespół kameruński trafił do grupy E razem z Holandią, Japonią i Danią. Przegrał jednak wszystkie trzy mecze (z Japonią 0:1, oraz Danią i Holandią po 1:2) i z zerowym dorobkiem punktowym zajął ostatnie miejsce w grupie i odpadł z turnieju. Po Le Guenie Kamerun prowadzili kolejno Javier Clemente, Denis Lavagne, Jean-Paul Akono, Volker Finke (z którym ekipa kameruńska awansowała na MŚ 2014 w Brazylii; znów przegrała jednak wszystkie trzy spotkania: z Meksykiem 0:1, Chorwacją 0:4 i Brazylią 1:4 i z zerowym dorobkiem punktowym odpadła już po fazie grupowej), oraz Alexandre Belinga. Od 2016 do 2017 roku reprezentację prowadził belgijski szkoleniowiec Hugo Broos. Brak awansu na mundial w Rosji oraz niechęć do zamieszkania na stałe w Kamerunie stały się przyczyną jego zwolnienia. Na stanowisku selekcjonera zespołu tymczasowo zastąpił go Alexandre Belinga. Od 2019 roku zespół prowadzi Toni Conceição.
Kadra zawodnicza na Puchar Narodów Afryki 2017 (wiek, liczba meczów i liczba goli aktualne na 14 stycznia 2017):
Lata pracy | Imię i nazwisko trenera |
---|---|
1960 – 1965 | Komisja techniczna |
1965 – 1970 | Dominique Colonna |
1970 | Raymond Fobete i Dominique Colonna |
1970 – 1973 | Peter Schnittger |
1973 – 1975 | Vladimir Beara |
1976 – 1979 | Ivan Ridanović |
1980 – 1982 | Branko Žutić |
1982 | Jean Vincent |
1982 – 1984 | Radivoje Ognjanović |
1985 – 1988 | Claude Le Roy |
1988 – 1990 | Walerij Niepomniaszczij |
1991 – 1992 | Philippe Redon |
1993 – 1994 | Jean Manga Onguéné |
1994 | Léonard Nseké |
1994 | Henri Michel |
1994 – 1996 | Jules Nyongha |
1996 – 1997 | Henri Depireux |
1997 – 1998 | Jean Manga Onguéné |
1998 | Claude Le Roy |
1999 – 2001 | Pierre Lechantre |
2001 | Jean-Paul Akono |
2001 – 2004 | Winfried Schäfer |
2004 – 2006 | Artur Jorge |
2006 – 2007 | Arie Haan |
2007 – 2009 | Otto Pfister |
2009 | Thomas N’Kono |
2009 – 2010 | Paul Le Guen |
2010 – 2011 | Javier Clemente |
2011 – 2012 | Denis Lavagne |
2012 – 2013 | Jean-Paul Akono |
2013 – 2015 | Volker Finke |
2015 – 2016 | Alexandre Belinga |
2016 – 2017 | Hugo Broos |
2018 | Alexandre Belinga |
2018 – 2019 | Clarence Seedorf |
2019–2022 | Toni Conceição |
Od 2022– | Rigobert Song |
Mecze | Zawodnik | Lata gry w kadrze | Gole |
---|---|---|---|
137 | Rigobert Song | 1993 – 2010 | 4 |
118 | Samuel Eto’o | 1997 – 2014 | 56 |
118 | Geremi Njitap | 1996 – 2010 | 25 |
112 | Thomas N’Kono | 1976 – 1990 | 0 |
102 | Roger Milla | 1973 – 1994 | 28 |
Dane według stanu na 19.06.2014 |
Gole | Zawodnik | Lata gry w kadrze | Mecze |
---|---|---|---|
56 | Samuel Eto’o | 1997 – | 118 |
45 | François Omam-Biyik | 1986 – 1998 | 75 |
33 | Patrick M’Boma | 1995 – 2004 | 57 |
28 | Roger Milla | 1973 – 1994 | 102 |
21 | Alphonse Tchami | 1988 – 1998 | 57 |
Dane według stanu na 19.06.2014 |