Sébastien Érard
W dzisiejszym świecie Sébastien Érard zyskał duże znaczenie w różnych obszarach codziennego życia. Od momentu pojawienia się Sébastien Érard przykuł uwagę wielu osób ze względu na swój wpływ i wpływ w różnych aspektach. Na jego popularność złożyło się kilka czynników, takich jak znaczenie w środowisku pracy, znaczenie w społeczeństwie, wpływ na technologię lub wpływ na współczesną kulturę. W tym artykule będziemy dalej badać rolę, jaką odgrywa dzisiaj Sébastien Érard i jak udało mu się wzbudzić zainteresowanie tak wielu ludzi na całym świecie.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
budowniczy instrumentów |
| Odznaczenia | |
| |
Sébastien Érard (ur. 5 kwietnia 1752 w Strasburgu, zm. 5 sierpnia 1831 w Passy) – francuski (alzacki) budowniczy instrumentów.
Życiorys
Był synem stolarza, jego rodzina nosiła pierwotnie nazwisko Erhard. Odbył praktykę zawodową w zakładzie ojca i uczęszczał do szkoły technicznej. W 1768 roku przeniósł się do Paryża, gdzie podjął pracę w zakładzie produkującym klawesyny. W 1776 roku zdobył sobie rozgłos skonstruowaniem klawesynu z ulepszonym mechanizmem (tzw. clavecin mécanique). Dzięki wsparciu księżnej de Villeroy założył własny zakład, w którym w 1777 roku skonstruował swój pierwszy fortepian stołowy. Od 1780 roku prowadził wspólnie z bratem Jeanem-Baptiste’em zakład, w którym zbudował dla królowej Marii Antoniny piano organisé, połączenie fortepianu z małym pozytywem o dwóch manuałach. W 1783 roku zastosował pedał do tłumików i pedał przesuwający klawiaturę. W latach 1786–1796 przebywał w Londynie, gdzie założył filię firmy i w 1792 roku uzyskał patent na ulepszanie harf i fortepianów. Po powrocie do Paryża w 1796 roku zbudował swój pierwszy duży fortepian. Wprowadził szereg udoskonaleń w budowie fortepianu, m.in. agrafy, konstrukcję metalowej ramy oraz mechanizm repetycyjny z podwójnym wymykiem. Udoskonalił też harfę pedałową, dodając pedał umożliwiający podwójne przestrajanie strun. Ostatnim jego dziełem były wykonane dla kaplicy pałacu Tuileries 3-manuałowe organy z pedałem i żaluzją oraz fisharmonia (orgue expressif).
W 1827 roku w uznaniu zasług otrzymał order kawalera Legii Honorowej.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 41. ISBN 83-224-0344-5.
- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1028–1029. ISBN 0-02-865527-3.