W dzisiejszym świecie Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa bezdźwięczna stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Od chwili jego odkrycia aż po dzień dzisiejszy Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa bezdźwięczna jest przedmiotem debat, badań i badań w różnych dziedzinach, co przyczyniło się do poszerzenia naszej wiedzy na temat tego zjawiska. W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa bezdźwięczna, badając jego pochodzenie, wpływ na społeczeństwo i możliwe przyszłe konsekwencje. Nie ma wątpliwości, że Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa bezdźwięczna pozostawił niezatarty ślad w historii i przez wiele lat będzie nadal przedmiotem badań i refleksji.
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Spółgłoska szczelinowa sycząca dziąsłowa bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: .
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
jest to spółgłoska dziąsłowa – język kontaktuje się z dziąsłami, tworząc małą szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc tworzą charakterystyczny dla spółgłosek szczelinowych szum. W zależności od tego czy kontaktu dokonuje górna powierzchnia czy czubek języka, mówimy o spółgłosce apikalnej lub laminalnej .
wiązadła głosowe nie drgają, spółgłoska ta jest bezdźwięczna.
Terminologia
Spółgłoskę zalicza się do spółgłosek syczących (sybilantów).
W niektórych językach występuje spółgłoska szczelinowa niesycząca dziąsłowa bezdźwięczna, nie posiadająca odrębnego symbolu IPA, zapisywana , lub , kiedy niezbędne jest rozróżnienie.
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
jest to spółgłoska dziąsłowa-język kontaktuje się z dziąsłami, tworząc małą szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc tworzą charakterystyczny dla spółgłosek szczelinowych szum. W zależności od tego czy kontaktu dokonuje górna powierzchnia czy czubek języka, mówimy o spółgłosce apikalnej lub laminalnej.
wiązadła głosowe nie drgają, spółgłoska ta jest bezdźwięczna
