Temat Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna wzbudził zainteresowanie wielu ludzi na przestrzeni dziejów. Od samego początku Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna był przedmiotem debaty, badań i analiz specjalistów z różnych dziedzin. Jego znaczenie przekroczyło granice i wpłynęło na różne kultury na całym świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna, od jego wpływu na dzisiejsze społeczeństwo po jego ewolucję w czasie. Ponadto sprawdzimy, jak Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna wpłynął na różne aspekty życia codziennego i jakie perspektywy na przyszłość rysują się dla tego tematu. Dołącz do nas w tej podróży i odkryj wszystko, co ma do zaoferowania Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna!
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Spółgłoska szczelinowa sycząca dziąsłowa dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: .
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
jest to spółgłoska dziąsłowa – język kontaktuje się z dziąsłami, tworząc małą szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc tworzą charakterystyczny dla spółgłosek szczelinowych szum. W zależności od tego czy kontaktu dokonuje spodnia powierzchnia czy czubek języka, mowa o spółgłosce apikalnej lub laminalnej .
wiązadła głosowe drgają periodycznie, spółgłoska ta jest dźwięczna.
Terminologia
Spółgłoskę zalicza się do spółgłosek syczących, czyli sybilantów.
W niektórych językach występuje spółgłoska szczelinowa niesycząca dziąsłowa dźwięczna, pozbawiona odrębnego symbolu IPA, zapisywana , lub , kiedy zachodzi potrzeba rozróżnienia.
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
jest to spółgłoska dziąsłowa – język kontaktuje się z dziąsłami, tworząc małą szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc tworzą charakterystyczny dla spółgłosek szczelinowych szum. W zależności od tego czy kontaktu dokonuje górna powierzchnia czy czubek języka, mowa o spółgłosce apikalnej lub laminalnej.
wiązadła głosowe drgają periodycznie, spółgłoska ta jest dźwięczna
Przykłady
w języku islandzkim: þakið "dach". W tym języku zwykle jest to spółgłoska apikalna.