W tym artykule zbadamy fascynujący świat Stanisław Łoza, temat, który przykuł uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od jego początków po wpływ na współczesne społeczeństwo – zagłębimy się w najważniejsze aspekty Stanisław Łoza, analizując jego ewolucję w czasie i jego dzisiejsze znaczenie. Poprzez różne perspektywy i odpowiednie dane staramy się lepiej zrozumieć znaczenie Stanisław Łoza w naszych czasach i jego wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia. Przygotuj się na odkrycie wszystkich aspektów Stanisław Łoza w tym intrygującym artykule!
podpułkownik | |
Data i miejsce urodzenia |
29 lipca 1888 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 kwietnia 1956 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1919–1947 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Gabinet Ministra Spraw Wojskowych |
Stanowiska |
kierownik podreferatu orderów i odznaczeń |
Późniejsza praca |
Biuro Ochrony Zabytków |
Odznaczenia | |
Stanisław Bartłomiej Łoza h. Korab (ur. 29 lipca 1888 w Starej Wsi, zm. 5 kwietnia 1956 w Warszawie) – podpułkownik Wojska Polskiego, historyk sztuki, bibliograf.
Urodził się w Starej Wsi, która wówczas leżała w Królestwie Polskim (kongresowym) będącym częścią Cesarstwa Rosyjskiego, jako syn Stanisława Jana i Bolesławy z Lublińskich. Do 1909 uczył się w prywatnym Gimnazjum św. Wojciecha w Warszawie. W celu kontynuacji nauki wyjechał do Francji. W 1913 roku ukończył studia na wydziale ekonomicznym Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu. Jako wolny słuchacz studiował również prawo i historię, a w École du Louvre historię sztuki. Po powrocie do kraju pracował w Banku Towarzystw Spółdzielczych, a następnie w Departamencie gospodarczo-społecznym. Po wybuchu I wojny światowej pracował najpierw z Zarządzie Kolei, a potem w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami Przeszłości pod kierunkiem Jarosława Wojciechowskiego w dziale inwentaryzacji zabytków. W tym czasie opracował I wydanie Słownika architektów i budowniczych Polaków oraz cudzoziemców w Polsce pracujących wydany w 1917 roku. Od lipca 1917 był referentem w ówczesnym Ministerstwie Rolnictwa.
Od 1919 roku w stopniu porucznika służył w Wojsku Polskim. Został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny. Od 1921 był kierownikiem podreferatu orderów i odznaczeń w Gabinecie Ministra Spraw Wojskowych. Był wówczas urzędnikiem wojskowym w IX randze. Po 1926 roku został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie. W 1929 roku przeszedł w stan spoczynku z przydziałem do Korpusu Oficerów Administracji Wojskowej w stanie spoczynku. Został wtedy kierownikiem biura zarządu w Zarządzie Głównego Związku Kombatantów.
Stanisław Łoza w kampanii wrześniowej w 1939 roku był kierownikiem kancelarii sztabu Armii „Poznań”. Uczestniczył w walkach z Niemcami na szlaku bojowym Armii „Poznań” aż do obrony Warszawy. Po kapitulacji Warszawy 28 września 1939 roku dostał się do niewoli niemieckiej. Do 1945 roku był więźniem niemieckich oflagów, obozów jenieckich, w których byli przetrzymywani wzięci do niewoli oficerowie. W oflagu II C Woldenberg miał numer obozowy 52770/X B. Z niewoli niemieckiej Stanisław Łoza został uwolniony przez żołnierzy Armii Czerwonej 30 stycznia 1945 roku.
Zaraz po uwolnieniu powrócił do Warszawy i po odbyciu przewodu rehabilitacyjnego wstąpił w stopniu kapitana do Ludowego Wojska Polskiego. Początkowo otrzymał posadę kierownika biblioteki i archiwum w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Jeszcze w 1945 roku został awansowany do stopnia majora. Od 1946 roku pracował w Departamencie Personalnym MON. W 1947 roku został awansowany do stopnia podpułkownika i z dniem 30 czerwca 1947 roku przeniesiony w stan spoczynku. Podjął wtedy pracę w Biurze Rewindykacji i Odszkodowań Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków. Z dniem 1 marca 1951 roku został powołany do pracy naukowej w Instytucie Urbanistyki i Architektury gdzie pracował aż do śmierci.
Stanisław Łoza spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 183-4-10).
Był żonaty z Haliną Marią z Marconich (1888–1952), córką Władysława, wnuczką Antoniego Kolberga i Henryka Marconiego. Łozowie mieli trzech synów: Andrzeja Ludwika, Jana Tadeusza i Stanisława oraz córkę Halinę Małgorzatę. Andrzej Ludwik (ur. 1919) zaginął po powstaniu warszawskim w 1944, Jan Tadeusz (ur. 1924) zmarł w niemieckim obozie koncentracyjnym Natzweiler-Struthof, Stanisław (syn) (1917–1982) był inżynierem, Halina Małgorzata (1927–2013) była artystką plastykiem po studiach w ASP w Warszawie.