Obecnie Stanisław Jakubowicz to temat, który przykuł uwagę dużej liczby osób. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w branży zawodowej, Stanisław Jakubowicz staje się coraz częstszym tematem rozmów. Wraz z postępem technologii i globalizacją Stanisław Jakubowicz nabrał niespotykanego dotąd znaczenia w naszym życiu. W tym artykule zbadamy różne aspekty Stanisław Jakubowicz i przeanalizujemy jego wpływ na różne aspekty naszej rzeczywistości. Od historii po przyszłe implikacje, Stanisław Jakubowicz jest tematem zasługującym na dokładne zbadanie.
sierżant | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1916–1922, 1945 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Stanisław Jakubowicz (ur. 5 maja 1897 w Ujeździe, zm. 19 maja 1972 w Poznaniu) – sierżant Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej (1916–1918), powstaniec wielkopolski (1918–1919), uczestnik wojny polsko-bolszewickiej (1919–1921), powstaniec śląski (1921). Dwukrotny kawaler Orderu Virtuti Militari i członek Kapituły tego orderu od 1922.
Urodził się 5 maja 1897 we wsi Ujazd koło Grodziska Wielkopolskiego w rodzinie komornika Feliksa i Łucji z domu Ignaczak (1853–1907). W 1916 został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie brał udział m.in. w walkach pod Verdun, pod Ypres i nad Sommą. Po zakończeniu I wojny światowej brał udział w powstaniu wielkopolskim, walczył na ulicach Poznania i został ranny. Od kwietnia 1919 brał udział w walkach na froncie zachodnim m.in. w okolicach Wolsztyna. 1 listopada 1919 został awansowany na stopień kaprala. Następnie wraz z 2 pułkiem Strzelców Wielkopolskich trafił na front wschodni, gdzie 6 kwietnia 1920 kolejny raz odniósł rany. W listopadzie 1920 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1922 mianowany sierżantem. W lutym tego samego roku przeniesiony do 4 kompanii 57 pułku piechoty. 24 listopada 1922 w Belwederze został odznaczony przez Józefa Piłsudskiego Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari i dołączył do Kapituły tego orderu.
Po zakończeniu działań wojennych zamieszkał w Rakoniewicach, gdzie w 1920 poślubił Stanisławę Wyrwińską, która zmarła 31 marca 1937. Kilka miesięcy później (29 sierpnia) ożenił się w Czempiniu z Marianną Krzeszczakówną (1908–1972). W lutym 1945 zgłosił się na ochotnika i był dowódcą polskiego ochotniczego oddziału wartowniczego strzegącego niemieckich jeńców wojennych w forcie VIIa w Poznaniu.
Po II wojnie światowej mieszkał na ul. Bukowskiej w Poznaniu. Zmarł 19 maja 1972. Został pochowany 22 maja 1972 na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.
15 lutego 2015 przy jego grobie umieszczono pamiątkową tablicę z jego życiorysem.