W dzisiejszym artykule szczegółowo omówimy Szczyt Ismaila Samaniego i wszystko, co musisz o nim wiedzieć. Szczyt Ismaila Samaniego to temat, który w ostatnim czasie przykuł uwagę wielu osób, dlatego chcemy zagłębić się w jego najważniejsze aspekty. Od jego wpływu na społeczeństwo po jego ewolucję w czasie – zajmiemy się każdym aspektem Szczyt Ismaila Samaniego, abyś mógł w pełni zrozumieć jego znaczenie. Niezależnie od tego, czy szczególnie interesuje Cię Szczyt Ismaila Samaniego, czy po prostu chcesz być na bieżąco z najnowszymi wiadomościami, w tym artykule znajdziesz wszystkie potrzebne informacje. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o Szczyt Ismaila Samaniego i jego implikacjach w dzisiejszym świecie!
Państwo | |
---|---|
Położenie | ?↗, ?↗, ?↗ |
Pasmo | |
Wysokość |
7495 m n.p.m. |
Wybitność |
3402 m |
Pierwsze wejście | |
• zimowe |
4 lutego 1986 |
Położenie na mapie Tadżykistanu | |
Położenie na mapie Azji | |
38°55′N 72°01′E/38,916667 72,016667 |
Szczyt Ismaila Samaniego (tadż. Қуллаи Исмоили Сомонӣ, kullai Ismoili Somoni, ros. пик имени Исмаила Самани, pik imieni Ismaiła Samani) – najwyższa góra Tadżykistanu i Pamiru, nazwana na cześć Ismaila Samaniego, założyciela dynastii Samanidów. W czasach, gdy Tadżykistan był częścią ZSRR, szczyt ten był najwyższym w całym Związku Radzieckim.
Pierwszego wejścia na szczyt dokonał radziecki wspinacz Jewgienij Abałakow w 1933 r. Wtedy to szczytowi nadano nazwę Szczyt Stalina (na cześć Józefa Stalina). W wyniku destalinizacji, dokonanej przez Nikitę Chruszczowa w 1962, nazwę góry zmieniono na Szczyt Komunizmu, a w 1998 na jego obecną nazwę. Pierwszą kobietą, która stanęła na szczycie, była w 1968 r. radziecka wspinaczka Ludmiła Agranowskaja. W 1972 r., podczas trwania międzynarodowej "alpiniady", szczyt zdobyła grupa polskich alpinistów pod kierownictwem Stanisława Kulińskiego.
Zimą po raz pierwszy i jedyny szczyt został zdobyty 4 lutego 1986 podczas dużej radzieckiej wyprawy, w której udział brało 24 wspinaczy ZSRR (w tym 7 uzbeckich). 4 lutego na szczycie stanęli: W. Balibierdin, W. Szopin i Ju. Razumow (wszyscy z Leningradu), M. Turkiewicz (Donieck), A. Moskalcow (Charków), G. Wasilenko (Symferopol), Ju. Janowicz (Duszanbe). Pozostali zdobyli szczyt 7 lutego. Podczas zejścia dwie osoby poniosły śmierć, wiele osób miało odmrożone stopy.
Zdobycie szczytu jest wymagane dla uzyskania rosyjskiego wyróżnienia alpinistycznego – Śnieżnej Pantery.