Świat Szymon Bogumił Zug zawsze cieszył się stałym i stale rozwijającym się zainteresowaniem. Niezależnie od tego, czy mówimy o postaci historycznej, zjawisku kulturowym czy temacie naukowym, Szymon Bogumił Zug w taki czy inny sposób odcisnął swoje piętno na ludzkości. Jego wpływ rozprzestrzenił się w czasie i nadal wywiera wpływ. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie Szymon Bogumił Zug i sposób, w jaki ukształtował on nasze społeczeństwo, a także konsekwencje, jakie ma na przyszłość. Od swoich początków do chwili obecnej Szymon Bogumił Zug wywołał niezliczone dyskusje, debaty i badania, które miały na celu zrozumienie jego zakresu i znaczenia w życiu ludzi.
Szymon Bogumił Zug na srebrnym medalu z 1781 | |
Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1733 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 sierpnia 1807 |
Dziedzina sztuki | |
Epoka | |
Ważne dzieła | |
Szymon Bogumił Zug (niem. Simon Gottlieb Zug; ur. 20 lutego 1733 w Merseburgu, zm. 11 sierpnia 1807 w Warszawie) – pochodzący z Saksonii architekt działający w Polsce, przedstawiciel klasycyzmu.
Od 1752 roku pracował w Saskim Urzędzie Budowy w Dreźnie, od 1756 roku w Saskim Urzędzie Budowlanym w Warszawie.
Projektant wielu klasycystycznych budowli w Polsce, tworzył w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku. W krajobrazowych założeniach ogrodowych reprezentował nurt preromantyczny. Sprawował opiekę architektoniczną nad Arsenałem warszawskim. Jego założenia ogrodowe to obok Arkadii Młociny (od ok. 1760 r.), Solec (1772 r.), Powązki (ok. 1772 r.), Mokotów (ok. 1775 r.), park na Książęcem (ok. 1776 r.) i na Górze (ok. 1779 r.). W tych ogrodach wzniósł szereg pawilonów, z których niektóre istnieją do dziś.
Został nobilitowany w 1768 roku przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Był wolnomularzem.
Po III rozbiorze Polski i zajęciu Warszawy przez Prusaków, nowe władze powierzyły mu nadzór architektoniczny nad Zamkiem Królewskim.
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 5, grób 19). Pierwotny nagrobek Zuga nie zachował się. W setną rocznicę śmierci (1907 r.) staraniem parafian został ufundowany nowy w postaci żeliwnego krzyża stojącego na cokole z piaskowca.