Trois Nouvelles Études
W szerokim świecie Trois Nouvelles Études znajdujemy różnorodność aspektów i podejść, które zachęcają nas do dalszego odkrywania i zrozumienia. Od wpływu na współczesne społeczeństwo po znaczenie w historii, Trois Nouvelles Études był przedmiotem licznych debat i refleksji. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty Trois Nouvelles Études, podkreślając jego znaczenie i wpływ w różnych dziedzinach. Poprzez szczegółową analizę zbadamy implikacje i konsekwencje związane z Trois Nouvelles Études, w celu zapewnienia pełnej i wzbogacającej wizji tego fascynującego tematu.
Trois Nouvelles Études – trzy etiudy na fortepian skomponowane przez Fryderyka Chopina w 1839 r. na potrzeby publikacji Méthode des méthodes François-Josepha Fétisa i Ignaz Moscheles. Zbiór został wydany przez Maurice’a Schlesingera w 1840 r. Wbrew źródłom traktującym Trois Nouvelles Études jako opus pośmiertne, utwory nie posiadają numeracji opusowej. Były to ostatnie etiudy napisane przez Chopina, różniące się stylistycznie od jego poprzednich (op. 10 i op. 25).
Historia
OdsłuchajUdzielanie lekcji było podstawą dochodów Chopina, a pisanie utworów dydaktycznych przez pianistów-kompozytorów nie było w tym czasie rzadkością. Fétis pozytywnie recenzował pierwszy koncert Chopina w Paryżu, zagrany w Salle Pleyel 26 lutego 1832 r.: „w utworach pana Chopina są oznaki odnowienia form, co może z czasem wywrzeć duży wpływ na ten rodzaj sztuki”. Jako dyrektor brukselskiego konserwatorium, Fétis przygotował wiele materiałów dydaktycznych. Méthode des méthodes miało być pierwotnie pierwszą z trzech jego kolejnych książek (obok metody na skrzypce i dla śpiewaków).
Ukazanie się metody na fortepian Fétisa i Moschelesa zapowiadane było już w 1837 r. Prócz etiud Chopina skomponowanych jesienią 1839 r., w Metodzie znalazło się łącznie 18 utworów napisanych specjalnie na ten cel przez pianistów-wirtuozów takich jak m.in. Felix Mendelssohn-Bartholdy, Sigismund Thalberg, Ferenc Liszt, Adolf von Henselt, Stephen Heller i Julius Benedict.
Autograf edycyjny etiud przechowywany jest w kolekcji Anne-Marie Boutroux de Ferrà w Valldemossie (komplet od 1968 r.). Rękopis zawiera znaki sztycharskie. Zdaniem Arthura Hedley, który był przez pewien czas właścicielem rękopisów, karta tytułowa została spisana przez Moschelesa.
Charakterystyka
Etiuda f-moll
Utwór w tonacji f-moll, w tempie andantino; metrum 2/2 z triolami w partii prawej ręki.
Autograf roboczy utworu uważany był za zaginiony; brak było także informacji o istnieniu jego reprodukcji. Przechowywany był w Londynie, a następnie w Lewes przez spadkobierców Juliana Fontany. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina zakupił rękopis podczas licytacji w domu aukcyjnym Sotheby’s w Londynie 3 grudnia 2008 r.
16 czerwca 1841 r. incipit etiudy (do części taktu 15) wpisany został przez Chopina w albumie Jean-Pierre’a Dantana. 8 grudnia 1841 r. incipit (do taktu 23) wpisany został przez Chopina w albumie Jenny Vény. Wiadomo również o autografie inciptu (do taktu 21) wpisanym przez Chopina 12 maja 1841 r. w albumie o nieznanym miejscu przechowywania.
Etiuda As-dur
Utwór w tonacji As-dur, w tempie allegretto; metrum 2/4 z triolami w partii prawej ręki.
Etiuda Des-dur
Utwór w tonacji Des-dur, w tempie allegretto. Głównym problemem technicznym etiudy jest artykulacja w partii prawej ręki: melodia grana legato oraz niższy głos grany staccato. W utworze partia lewej ręki realizuje partię w metrum 3/4, prawej zaś w metrum zbliżonym do 6/8.
Przypisy
- ↑ a b c Sydow 1949 ↓, s. 94.
- ↑ a b c Zamoyski 1985 ↓, s. 268.
- ↑ a b Iwaszkiewicz 1983 ↓, s. 249.
- ↑ a b c Brody i Larue 1986 ↓, s. 2.
- ↑ Sydow 1949 ↓, s. 41, 94.
- ↑ Brody i Larue 1986 ↓, s. 15.
- ↑ Brody i Larue 1986 ↓, s. 9.
- ↑ Brody i Larue 1986 ↓, s. 1.
- ↑ Zamoyski 1985 ↓, s. 85.
- ↑ Brody i Larue 1986 ↓, s. 7.
- ↑ Brody i Larue 1986 ↓, s. 2–3.
- ↑ a b Brody i Larue 1986 ↓, s. 3.
- ↑ a b Etudes de la Methode des Methodes. Chopin.nifc.pl. .
- ↑ Mieczysław Tomaszewski: Etiuda f-moll z Trois Nouvelles Études (nr 1) Dbop. 36A. Cykl audycji „Fryderyka Chopina Dzieła Wszystkie”; Polskie Radio, Program II . Chopin.nifc.pl. .
- ↑ „Etiudes de la Méthode des Méthodes pour le Piano”, nr 1, Dbop. 36A. Chopin.nifc.pl. .
- ↑ Etiuda f-moll z Trois Nouvelles Études (nr 1) Dbop. 36A (1). Chopin.nifc.pl. .
- ↑ Etiuda f-moll z Trois Nouvelles Études (nr 1) Dbop. 36A (2). Chopin.nifc.pl. .
- ↑ Brody i Larue 1986 ↓, s. 3–4.
- ↑ Etiuda f-moll z Trois Nouvelles Études (nr 1) Dbop. 36A (3). Chopin.nifc.pl. .
- ↑ Mieczysław Tomaszewski: Etiuda As-dur z Trois Nouvelles Études (nr 2) Dbop. 36B. Cykl audycji „Fryderyka Chopina Dzieła Wszystkie”; Polskie Radio, Program II . Chopin.nifc.pl. .
- ↑ Mieczysław Tomaszewski: Etiuda Des-dur z Trois Nouvelles Études (nr 3) Dbop. 36C. Cykl audycji „Fryderyka Chopina Dzieła Wszystkie”; Polskie Radio, Program II . Chopin.nifc.pl. .
Bibliografia
- Elaine Brody, Jan Larue. Trois Nouvelles Etudes. „The Musical Quarterly”. 72 (1), s. 1–15, 1986. Oxford University Press. (ang.).
- Adam Zamoyski, Chopin, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1985, ISBN 83-06-01234-8, OCLC 15507867.
- Jarosław Iwaszkiewicz, Chopin, wyd. 5, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1983, ISBN 83-224-0196-5, OCLC 12058331.
- Bronisław Edward Sydow, Dzieło Chopina, Almanach Chopinowski, Warszawa: Czytelnik, 1949, OCLC 7209197.
- Józef Michał Chomiński, Chopin, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1978, OCLC 462214174.
Linki zewnętrzne
- 3 Nouvelles études Fryderyka Chopina – nuty dostępne w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
- Méthode des méthodes op. 98 Ignaza Moscheles – nuty dostępne w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
- Fragment autorgrafu Etiudy f-moll na stronie Chopin.nifc.pl
