Dzisiaj przyjrzymy się Tytania (księżyc), tematowi, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od momentu powstania Tytania (księżyc) wywarł znaczący wpływ na różne aspekty społeczeństwa, wywołując debaty, kontrowersje i znaczące zmiany. Przez lata Tytania (księżyc) ewoluował i dostosowywał się do zmieniających się okoliczności, zachowując swoje znaczenie w różnych sferach życia. W tym artykule zbadamy historię, wpływ i przyszłość Tytania (księżyc), przyglądając się, jak ukształtował i nadal będzie kształtować świat, w którym żyjemy.
Zdjęcie Tytanii wykonane przez sondę Voyager 2 | |
Planeta | |
---|---|
Odkrywca | |
Data odkrycia |
11 stycznia 1787 |
Charakterystyka orbity | |
Półoś wielka | |
Mimośród | |
Okres obiegu | |
Nachylenie do płaszczyzny równika planety | |
Długość węzła wstępującego | |
Argument perycentrum | |
Anomalia średnia | |
Własności fizyczne | |
Średnica równikowa |
1578 km |
Powierzchnia |
7,82 ×106 km² |
Objętość |
2,06 ×109 km³ |
Masa |
(3,53 ± 0,09) ×1021 kg |
Średnia gęstość |
1,72 g/cm³ |
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni |
0,378 m/s² |
Prędkość ucieczki |
0,77 km/s |
Okres obrotu wokół własnej osi |
synchroniczny |
Albedo |
0,27 |
Jasność obserwowana (z Ziemi) |
13,9m |
Temperatura powierzchni |
60 K |
Tytania (Uran III ) – największy księżyc Urana. Została odkryta przez Williama Herschela wraz z innym księżycem Oberonem, który później doniósł o jeszcze 4 innych satelitach, ale okazały się one pozornymi.
Nazwy Tytanii i pozostałych czterech wówczas znanych księżyców Urana zostały zaproponowane przez syna odkrywcy, Johna Herschela, w 1852, na prośbę Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył księżyce Ariel i Umbriel. Lassell przyjął wcześniej (1848) schemat nazewnictwa Herschela dla księżyców Saturna, gdy odkrył ósmy jego księżyc, Hyperion.
Wszystkie księzyce Urana otrzymały nazwy po postaciach z utworów Shakespeare’a lub Alexandra Pope’a. Tytania została nazwana po królowej elfów Tytanii, z komedii Sen nocy letniej.
Jedyne zbliżenia powierzchni Tytanii pochodzą z materiału fotograficznego zebranego przez amerykańską sondę Voyager 2 w styczniu 1986. Obejmują one tylko południową półkulę księżyca, która wtedy była skierowana w stronę Słońca.
Dokładny skład i budowa powierzchni Tytanii pozostają nieznane. Zebrane dane sugerują, że Tytania składa się z lodu wodnego (50%), krzemianów (30%), związków organicznych – pochodnych metanu (20%). Podobnie jak większość innych dużych księżyców planet-olbrzymów, Tytania zalicza się do księżyców lodowych. Charakterystyczną cechą powierzchni jest kanion, porównywalny rozmiarami z marsjańskim Valles Marineris, czy Ithaca Chasma na księżycu Saturna, Tetydzie.
8 września 2001 Tytania zakryła słabą gwiazdę, co było okazją do określenia jej średnicy i sprawdzenia obecności atmosfery. Zebrane dane pokazały, że Tytanii najpewniej brak atmosfery (ciśnienie przy powierzchni: około 0,03 mikrobara). Jeśli istnieje, jest cieńsza niż na Trytonie czy Plutonie.