U-2 (1935)
Dziś stajemy przed niezwykle istotnym tematem, który zainteresował miliony ludzi na całym świecie. U-2 (1935) wywołał wielką debatę i niezliczone opinie i refleksje w różnych kontekstach i obszarach. Jest to temat, który stał się zasadniczym elementem dyskusji publicznej, zarówno w sferze politycznej, jak i kulturalnej. Dlatego tak istotne jest zgłębienie tego tematu, zbadanie jego implikacji i szczegółowej analizy jego znaczenia w dzisiejszym społeczeństwie. W tym artykule staramy się rzucić światło na U-2 (1935) i zająć się różnymi perspektywami, które pozwalają nam zrozumieć jego znaczenie i wpływ na świat, w którym żyjemy.
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
IvS: MVBIIA |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
11 lutego 1935 |
| Wodowanie |
1 lipca 1935 |
 Kriegsmarine
| |
| Wejście do służby |
25 lipca 1935 |
| Zatonął |
8 kwietnia 1944 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
40,9 metra |
| Szerokość |
4,08 metra |
| Zanurzenie |
3,83 metra |
| Zanurzenie testowe |
100 metrów |
| Zanurzenie maksymalne |
150 metrów |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla o mocy 700 KM (pow.) 2 silniki elektryczne o mocy 360 KM (zan.) 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
1600 Mm /8 węzłów (pow.) |
| Uzbrojenie | |
| 5 torped G7a, 1 działko kalibru 20 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
3 × 533 mm (dziób) |
| Załoga |
25 oficerów i marynarzy |
U-2 – niemiecki okręt podwodny typu IIA, służący w Kriegsmarine w dwudziestoleciu międzywojennym i podczas II wojny światowej. Była to niewielka jednostka przybrzeżna o wyporności podwodnej 303 ton i zasięgu na powierzchni 1600 Mm, wyposażona w trzy wyrzutnie torped kalibru 533 mm, której załogę tworzyło nominalnie 25 osób.
U-2 został zwodowany 1 lipca 1935 roku i 25 lipca tego samego roku został przyjęty w skład Kriegsmarine. Przez większość służby pełnił rolę szkoleniowo-treningową, w marcu i w kwietniu 1940 roku wziął jednak udział w operacji Hartmut. Nie zatopił żadnej jednostki przeciwnika, i po zakończeniu kampanii norweskiej został ponownie skierowany do działań szkoleniowych, które prowadził z Piławy. 8 kwietnia 1944 roku zatonął w wyniku kolizji z trawlerem rybackim, po czym wydobyty, służył jako rezerwuar części zamiennych.
Budowa i konstrukcja
U-2 był okrętem podwodnym typu IIA wybudowanym dla Niemiec w stoczni Deutsche Werke w Kilonii. Jednostka zaprojektowana została pod oznaczeniem typu MVBIIA w tajnym niemieckim biurze projektowym Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw (IvS) w Hadze. Stępkę pod okręt położono 11 lutego 1935 roku w Kilonii, gdzie zwodowano go 1 lipca 1935 roku.
U-2 był jednokadłubowym okrętem podwodnym o konstrukcji spawanej i wyporności traktatowej 250 ton, jednak jego rzeczywista wyporność bojowa na powierzchni wynosiła 254 tony. Pod wodą okręt wypierał 303 tony, przy długości całkowitej 40,9 metra oraz szerokości 4,08 metra. W pozycji nawodnej kadłub miał zanurzenie 3,83 metra. Napęd okrętu tworzyły dwa 6-cylindrowe czterosuwowe silniki Diesla Motorenwerke Mannheim MWM RS127S o łącznej mocy 700 KM (2 × 350 KM) przy 1000 obrotach na minutę oraz dwa silniki elektryczne SSW PG W322/26 o mocy 300 kW (2 × 180 KM). Zastosowana forma kadłuba oraz układ napędowy umożliwiały jednostce osiąganie prędkości maksymalnej na powierzchni wynoszącej 13 węzłów, elektryczny zespół energetyczny zaś umożliwiał rejs podwodny z prędkością nieprzekraczającą 6,9 węzła. Zbiorniki paliwa mieściły łącznie 11,61 tony oleju napędowego, co umożliwiało jednostce rejs o długości 1600 mil morskich z prędkością 8 węzłów. Zasięg podwodny okrętu wynosił 35 mil morskich przy prędkości 4 węzłów. Podobnie jak w przypadku innych jednostek typów II, zanurzenie testowe okrętu wynosiło 100 metrów, zanurzenie maksymalne 150 metrów, zaś czas całkowitego zanurzenia 25 sekund.
Podstawowe uzbrojenie okrętu stanowiły torpedy typu G7a, umieszczone w trzech wyrzutniach torpedowych kalibru 533 mm na dziobie oraz dwie torpedy w zapasie. Opcjonalnie możliwe było zabranie przez okręt sześciu torped, przez umieszczenie dodatkowego pocisku w korytarzu między przedziałem torpedowym a centrum bojowym okrętu. Możliwość ta nie była jednak często wykorzystywana, gdyż dodatkowy ciężar w tym miejscu zaburzał trym okrętu i powodował jeszcze trudniejsze warunki życia dla 25 członków załogi. Zamiennie z torpedami, okręt mógł przenosić do 18 min. Uzbrojenie to uzupełnione było pojedynczym działkiem przeciwlotniczym kalibru 20 mm.
Służba okrętu
U-2 został przyjęty do służby w Kriegsmarine 25 lipca 1935 roku, jako druga jednostka swojego typu i jeden z pierwszych okrętów podwodnych III Rzeszy. Pierwszym dowódcą okrętu został mianowany Oberleutnant zur See (Oblt.) Hermann Michahelles, który sprawował tę funkcję do 30 września 1936 roku. U-2 został przydzielony do jednostki szkolnej US-FL w Neustadt, zaś wrzesień 1935 roku spędził w szkole zwalczania okrętów podwodnych, celem szkolenia technicznego załogi.
7 marca 1936 roku podczas zajmowania przez wojska niemieckie Zagłębia Ruhry – wraz z 12 jednostkami wchodzącymi w skład 1. Flotylli U-Bootów „Weddingen” i innymi jednostkami swojego typu – U-2 został wysłany na patrol, na wypadek ewentualnej wojny morskiej z Polską, Francją lub Związkiem Radzieckim. Podobne wyjście na patrol bojowy miało miejsce podczas anschlussu Austrii, nieudanej próby zajęcia przez Niemcy Sudetów w maju oraz po układzie monachijskim we wrześniu 1938 roku.
Okres wojenny
W dniu wybuchu II wojny światowej, U-2 był okrętem szkolnym i nie uzyskał statusu operacyjnego aż do marca 1940 roku. Do wybuchu wojny, okrętem dowodzili kolejno Kapitanleutnant (Kptlt) Heinrich Liebe, Oblt. Herbert Schultze i Kptlt. Helmut Rosenbaum. Pod dowództwem tego ostatniego, 15 marca 1940 roku U-2 wyszedł z Kilonii na swój pierwszy wojenny patrol bojowy z zadaniem zwalczania alianckich okrętów podwodnych operujących na zachód od Skagerraku i na północ od wyspy Terschelling. W tym czasie bowiem, spodziewający się brytyjskiej inwazji na Norwegię i planujący własną okupację Norwegii i Danii Niemcy, zidentyfikowali 14 alianckich okrętów podwodnych w okolicach Terschelling. Już jednak po kilku dniach, U-2 został skierowany w okolice Lindesnes, po otrzymaniu raportu o brytyjskich okrętach nawodnych u wybrzeży Egersund. Brytyjskie jednostki w tym rejonie nie zostały jednak zaatakowane, z obawy przed ujawnieniem niemieckiej operacji desantowej na Norwegię. Okręt został następnie odwołany z patrolu do bazy w Wilhelmshaven, gdzie zawinął 29 marca 1940 roku.
Operacja Hartmut
Chcąc uprzedzić aliantów, Niemcy zaczęły przygotowywać własną operację zajęcia Norwegii, zaś kontradmirał Karl Dönitz wysłał na wody norweskie 32 ze swoich 48 okrętów podwodnych, w tym 18 jednostek wszystkich typów II. 4 kwietnia 1940 roku U-2 wyszedł z Wilhelmshaven na swój drugi wojenny patrol, z umieszczonym w zalakowanej kopercie rozkazem wzięcia udziału w operacji Hartmut.
Następnego dnia, U-2 stał się prawdopodobnie celem nieskutecznego ataku za pomocą czterech torped ze strony brytyjskiego okrętu podwodnego, jednak wystrzelone przez HMS „Unity” torpedy nie sięgnęły niemieckiego okrętu. Po otwarciu 6 kwietnia rozkazów kadm. Dönitza, dowódcy wszystkich uczestniczących w operacji U-Bootów, zostali poinstruowani o przydzielonych im rejonach patroli wzdłuż wybrzeża Norwegii, gdzie od 9 kwietnia miały wspierać niemieckie lądowo-morskie siły inwazyjne, celem zapobieżenia jakiemukolwiek przeciwdziałaniu ze strony okrętów brytyjskich. U-2 został przydzielony do 8. Grupy U-Bootów, mającej operować w pobliżu Lindesnes, z zadaniem ataku na brytyjskie siły morskie zmierzające z północy Morza Norweskiego. Niemiecki okręt nie uzyskał jednak żadnego kontaktu, 10 kwietnia 1940 roku sam stał się celem ataku lotniczego ze strony bombowca Wellington, jednak dwie zrzucone bomby chybiły celu. U-2 został następnie odwołany z patrolu, celem powrotu do działań o charakterze szkoleniowym. 15 kwietnia 1940 roku U-Boot powrócił w związku z tym do Wilhelmshaven.
Powrót do działalności szkoleniowej
Do końca wojny U-2 nie uczestniczył więcej w działalności operacyjnej niemieckiej floty podwodnej, prowadząc odtąd jedynie działalność szkolno-treningową. 1 lipca 1940 roku został na powrót przydzielony do 21. Flotylli, uczestnicząc z Piławy w szkoleniu załóg jednostek podwodnych U-bootwaffe. Po zakończeniu kampanii norweskiej, kolejnymi dowódcami jednostki byli: Oblt. Hans Heidtmann (7 lipca – 5 sierpnia 1940 roku), Kptlt. Georg von Wilamowitz-Möllendorf (6 sierpnia 1940 roku – październik 1941 roku), Obersteuermann Karl Kölzer (październik 1941 roku – 15 maja 1942 roku), Oblt. Werner Schwaff (16 maja – listopad 1942 roku), Oblt. Helmut Herglotz (20 listopada 1942 roku – 12 grudnia 1943 roku) oraz od 13 grudnia 1943 roku Oblt. Wolfgang Schwarzkopf. 8 kwietnia 1944 roku, w trakcie przeprowadzanych ćwiczeń na Bałtyku, U-2 uległ kolizji z trawlerem rybackim „Helmi Söhle”, w wyniku której okręt zatonął, a z 18 członków załogi okrętu w tym rejsie uratowała się jedynie jedna osoba. Następnego dnia okręt został podniesiony, po czym jego wrak służył jako źródło części zamiennych.
Uwagi
- ↑ Dla celów zgodności z traktatem niemiecko-brytyjskim z 1935 roku.
- ↑ Niektóre źródła podają informację, że w wypadku zginęło 17 osób, 18 zaś zostało uratowanych. Wydaje się to jednak bardzo nieprawdopodobne, gdyż niewielka 250-tonowa jednostka obliczona na 25 osób załogi, musiałaby w tym rejsie szkoleniowym pomieścić łącznie aż 35 osób. Należy to więc prawdopodobnie złożyć na karb wielokrotnie powielanej pomyłki.
Przypisy
- ↑ a b Eberhard Rőssler: The U-Boat, s. 97–100.
- ↑ a b c d e f g Kenneth Wynn: U-Boat Operations, s. 3.
- ↑ a b Clay Blair: Hitler’s U-Boat War, T. 1, s. 42.
- ↑ a b c d e f g E. Möller, W. Brack: 'The Encyclopedia of U-Boats, s. 124.
- ↑ a b Eberhard Rőssler: The U-Boat, s. 334.
- ↑ E. Möller, W. Brack: The Encyclopedia of U-Boats, s. 159.
- ↑ a b c E. Möller, W. Brack: The Encyclopedia of U-Boats, s. 65.
- ↑ Ulrich Gabler: Submarine design, s. 162.
- ↑ J.M. Showell: The U-Boat Century, s. 70.
- ↑ a b J.M. Showell: The U-Boat Century, s. 75.
- ↑ R. Busch, H-J. Roll: German U-Boat Commanders, s. 178, 283.
- ↑ a b Grzegorz Bukała: Historia operacyjna, s. 34.
- ↑ a b Clay Blair: Hitler’s U-Boat War, T. 1, s. 44-45.
- ↑ a b c d u-boat.net: U-2,
- ↑ a b c d e f g h i j Kenneth Wynn: U-Boat Operations, s. 4.
- ↑ Clay Blair: Hitler’s U-Boat War T. 1, s. 147–148.
- ↑ a b c d Grzegorz Bukała: Historia operacyjna, s. 35.
Bibliografia
- Clay Blair: Hitler’s U-Boat War. T. 1: The Hunters, 1939-1942. Nowy Jork: Random House, 1996. ISBN 0-394-58839-8.
- Grzegorz Bukała. Historia operacyjna niemieckich okrętów podwodnych w II w. ś. Typ II A. „Okręty Wojenne”. XII (53), 2002. Tarnowskie Góry: Wyd. „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X.
- Rainer Busch, Hans-Joachim Roll: German U-Boat Commanders of World War II. A Biographical Dictionary. Annapolis: Naval Institute Press, 1 kwietnia 1999, s. 32. ISBN 1-55750-186-6.
- Ulrich Gabler: Submarine design. With an updating chapter by Fritz Abels and Jürgen Ritterhoff. Bonn: Bernard und Graefe, 2000. ISBN 3-7637-6202-7.
- Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present Day. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3.
- Eberhard Rőssler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9.
- Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century. Annapolis: Naval Institute Press, 2006. ISBN 1-59114-892-8.
- Kenneth Wynn: U-Boat Operations of the Second World War. T. Volume 1: Career Histories, U1-U510. Annapolis: Naval Institute Press, March 1998. ISBN 1-55750-860-7.
- U-2. www.uboat.net. . (ang.).