Wenus z Milo

Tym razem zagłębimy się w świat Wenus z Milo, temat, który z biegiem czasu zainteresował wiele osób. Wenus z Milo to temat, który wywołał ciekawość i debatę w różnych aspektach, czy to w dziedzinie akademickiej, kulturalnej, społecznej czy rozrywkowej. Na przestrzeni dziejów Wenus z Milo był przedmiotem badań, analiz i refleksji, generując różne perspektywy i interpretacje. Dlatego ważne jest głębsze zgłębienie tego tematu, aby zrozumieć jego znaczenie i wpływ na różne obszary życia. W tym artykule zagłębimy się w Wenus z Milo, aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie dzisiaj.

Wenus z Milo
Ilustracja
Data powstania

ok. 130100 r. p.n.e.

Medium

marmur

Wymiary

2,02 m

Miejsce przechowywania
Lokalizacja

Luwr

Afrodyta z Melos (gr. Ἀφροδίτη τῆς Μήλου) lepiej znana jako Wenus z Milomarmurowa rzeźba z okresu hellenistycznego z ok. 130100 r. p.n.e. Jest eksponowana w Luwrze.

Historia

Została znaleziona przez greckiego wieśniaka Jorgosa 8 kwietnia 1820 roku w okolicach teatru na terenie akropolu w Adamas, w głównym porcie greckiej wyspy Milos, leżącej w archipelagu Cyklad na Morzu Egejskim. Posąg w imieniu francuskiego ambasadora w Turcji, markiza de Rivière, kupił francuski żeglarz Jules Dumont d’Urville. Figura jeszcze wtedy miała ręce. Według legendy straciła je, gdy statek d’Urville’a roztrzaskał się o skały w pobliżu wyspy. Markiz de Rivière sprezentował Wenus Ludwikowi XVIII. Od 1821 posąg znajduje się w Luwrze.

Opis rzeźby

Figura wykonana jest z marmuru paryjskiego (z wyspy Paros). Ma 2,02 metra wysokości. Półnaga bogini ma szatę opuszczoną poniżej bioder (podobnie jak Wenus wyżymająca włosy z Muzeum Watykańskiego). Lewa noga jest na czymś wsparta. Przypuszcza się, że na żółwiu. Kiedyś w lewej ręce trzymała prawdopodobnie jabłko, a kończyna była wsparta na kolumnie podtrzymującej jej ciężar.

Jest to rzeźba anonimowego twórcy ze szkoły rodyjskiej z około 130100 r. p.n.e. Niektórzy badacze przypuszczają, że twórcą mógł być Agesandros z Rodos. Ma charakter kompilacyjny. Naśladuje Wenus z Kapui (IV wiek p.n.e.), która z kolei jest naśladownictwem Afrodyty Lizypa.

Zobacz też

Przypisy

  1. Venus de Milo, Encyclopædia Britannica (ang.).
  2. Rachel Kousser. Creating the Past: The Vénus de Milo and the Hellenistic Reception of Classical Greece. „American Journal of Archaeology”. 109 (2), s. 227–250, 2005. DOI: 10.3764/aja.109.2.227. ISSN 0002-9114. (ang.). 

Bibliografia

  • Beata Jankowska-Konik, Wielkie kolekcje:podróż w świat sztuki. Wydawnictwo Pascal, 2010.