We współczesnym świecie Wojciech Rostworowski stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Zarówno w sferze zawodowej, jak i osobistej, Wojciech Rostworowski okazał się czynnikiem decydującym w ciągłej ewolucji społeczeństwa. W całej historii Wojciech Rostworowski był przedmiotem debaty, badań i refleksji, generując wiele perspektyw i podejść, które wzbogaciły zrozumienie i docenienie tego zjawiska. W tym artykule zbadamy różne aspekty Wojciech Rostworowski, analizując jego wpływ w różnych kontekstach i oferując kompleksową wizję, która zachęca do refleksji i dialogu.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Kierownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych | |
Okres |
od 7 grudnia 1917 |
Następca |
Władysław Wróblewski (p.o) |
Odznaczenia | |
Wojciech Hilary Rostworowski herbu Nałęcz II (ur. 13 stycznia 1877 w Milejowie, zm. 17 marca 1952 w Zalesiu Dolnym) – polski ziemianin, prawnik, pisarz, publicysta, senator III i IV kadencji w II RP.
Urodził się 13 stycznia 1877 w Milejowie. Był synem Antoniego Ignacego Rostworowskiego (1833–1896) i Klary z Osuchowskich, wnukiem Antoniego Melitona Rostworowskiego. Jego syn, Piotr Rostworowski był kamedułą. W pierwszym dwudziestoleciu XX w. był właścicielem majątku Winiary (pow. 283 ha).
Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Najpierw zajął się literaturą, ale później wciągnęła go praca polityczna. Początkowo był związany z narodową demokracją, lecz w czasie I wojny światowej przeszedł na pozycje bardziej konserwatywne. Był członkiem Ligi Narodowej. W 1916 roku był członkiem Zarządu Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej. Wszedł do Tymczasowej Rady Stanu z ramienia Stronnictwa Narodowego. W rządzie Jana Kucharzewskiego objął Departament Stanu (odpowiednik MSZ). Mianowany członkiem Rady Stanu w 1918 roku. W latach 1919–1925 nie uczestniczył w życiu politycznym. Po zamachu majowym w 1926 zaangażował się po raz kolejny w prorządowe organizacje konserwatywne. W 1930 został wybrany do Senatu w województwie łódzkim, a w 1935 został senatorem z nominacji Prezydenta RP. W drugiej połowie lat trzydziestych stał się krytykiem rządu. Po II wojnie światowej zamieszkał w Zalesiu i poświęcił się pracy literackiej. Publikował między innymi w „Tygodniku Powszechnym”.
Zmarł 17 marca 1952 w Zalesiu Dolnym. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 171-1-27).
Jego żoną była Elżbieta hr. Plater-Zyberk z Broelu (1887–1924). Ich dziećmi byli Maria (1908–2004), Wojciech (1910–1999), Henryk (1912–1984), Weronika (1913–1919), Elżbieta (1919–1922).
Po jej śmierci ożenił się z Katarzyną (Katie) Clinton (1887–1973), Angielką, która była przyjaciółką jego żony i nauczycielką dzieci.