W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Województwo wołyńskie (I Rzeczpospolita). Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – zbadamy wszystkie istotne aspekty tego tematu. Przyglądając się krytycznie i szczegółowo, przeanalizujemy jego implikacje w różnych kontekstach i wpływ na społeczeństwo. Województwo wołyńskie (I Rzeczpospolita) był przedmiotem szczególnego zainteresowania w różnych obszarach, dlatego w tym artykule postaramy się rzucić światło na jego znaczenie i rolę w życiu codziennym. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w dziedzinie Województwo wołyńskie (I Rzeczpospolita), czy po prostu chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, ten artykuł ma na celu zapewnienie pełnego i aktualnego przeglądu Województwo wołyńskie (I Rzeczpospolita). Przygotuj się na zanurzenie się w tym ekscytującym temacie i odkryj wszystko, co musisz wiedzieć na ten temat!
| ||||
1566–1795 | ||||
| ||||
Sentencja: Cum Deo et pro Deo | ||||
Państwo | ||||
---|---|---|---|---|
Prowincja | ||||
Data powstania |
1566 | |||
Siedziba wojewody i sejmiku | ||||
Wojewoda |
zobacz: wojewodowie wołyńscy | |||
Popis | ||||
Powierzchnia |
38 324 km² | |||
Populacja (1790) • liczba ludności |
| |||
Podział administracyjny | ||||
| ||||
Liczba reprezentantów | ||||
| ||||
Położenie na mapie Rzeczypospolitej |
Województwo wołyńskie – województwo Wielkiego Księstwa Litewskiego, później Korony I Rzeczypospolitej, część prowincji małopolskiej. Utworzone w 1566, na sejmie w Lublinie w roku 1569 przyłączone do Korony. Istniało do III Rozbioru Polski w 1795 r. Herbem województwa był biały krzyż w czerwonym polu z tarczą sercową z białym orłem. Senatorów większych było w województwie wołyńskim trzech: biskup łucki, wojewoda i kasztelan wołyńscy. Województwo dzieliło się na trzy powiaty: łucki, włodzimierski i krzemieniecki. Każdy z tych powiatów miał swoje starostwo grodowe w mieście powiatowym. Sejmikowało zaś województwo w Łucku, obierając z każdego powiatu po dwóch posłów sejmowych i jednym deputacie.
Z. Zychyliński „Złota księga szlachty polskiej” T. XIII, s. 210 Miączyńscy herbu Suchekomnaty