W dzisiejszym świecie Złota legenda stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona osób. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, znaczenie w historii, znaczenie w kulturze, czy z jakiegokolwiek innego powodu, Złota legenda przykuł uwagę i zainteresowanie tych, którzy chcą lepiej zrozumieć otaczający ich świat. Od swoich początków do dzisiejszego wpływu Złota legenda pozostaje fascynującym tematem, który nadal wywołuje debatę i refleksję w różnych obszarach. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ i znaczenie Złota legenda, dając czytelnikom jaśniejszy i głębszy wgląd w ten bardzo istotny temat.
Autor |
Jakub de Voragine |
---|---|
Data powstania |
druga połowa XIII w. |
Wydanie oryginalne | |
Język |
łacina |
Złota legenda (łac. Legenda aurea) – jeden z najpopularniejszych średniowiecznych zbiorów żywotów świętych, legend hagiograficznych i opowiadań apokryficznych ułożonych w porządku kalendarza kościelnego.
Autorem jest Jakub de Voragine, włoski dominikanin, a następnie arcybiskup Genui (ur. ok. 1228-1230, zm. 1298). Złota legenda powstała w drugiej połowie XIII w. U schyłku średniowiecza, a i później, dzieło to cieszyło się ogromną popularnością. Do dziś zachowało się przeszło tysiąc jej bogato iluminowanych i zdobionych rękopisów.
Złota legenda jest wytworem średniowiecznej kultury, stanowiąc ucieleśnienie ducha późnego średniowiecza, z jego głęboką religijnością, czcią dla męczenników, żarliwą wiarą w cuda dokonywane przez świętych. Marian Plezia nazwał Złotą legendę „wielkim skarbcem, w którym fantazja stuleci złożyła swoje najpopularniejsze wytwory, a z którego pokolenia czerpały następnie wątki do swego piśmiennictwa, malarstwa, rzeźby i architektury”. Złota legenda przełożona została na wiele języków narodowych, również na język polski.
W 1798 Tadeusz Czacki zwracał uwagę na niską historyczną wartość Złotej legendy. Powołując się na uczonych, zajmujących się krytyką literacką, zaliczył ją do „nabożnych bajek”:
Ten rękopism jest to częścią zbioru żywotów świętych i bajek nabożnych, które sławny Jacob de Avoragine, inaczej a Voragine nazwany, dominikanin i arcybiskup genueński, w XIII wieku napisał. (...) Później daleko uczony Mabillon i pracowici Bollandyści równie tego Jakóba jak Suriusza z liczby dobrych pisarzów wyłączyli.
Zawsze jednak ten rękopism dla swojej piękności będzie przyjemną biblioteki ozdobą,