Święto Środka Jesieni
W dzisiejszym świecie Święto Środka Jesieni to temat, który przyciąga uwagę osób w każdym wieku i o każdym zainteresowaniu. Od naukowców i ekspertów w danej dziedzinie, po osoby po prostu poszukujące ogólnych informacji, Święto Środka Jesieni stał się kluczowym punktem odniesienia we współczesnej kulturze. Dzięki swojemu wpływowi na różne aspekty społeczeństwa Święto Środka Jesieni wywołał debaty, dyskusje i refleksje, które mają na celu zrozumienie jego znaczenia w obecnym kontekście. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom Święto Środka Jesieni, od jego powstania po ewolucję, aby rzucić światło na jeden z najbardziej istotnych obecnie tematów.
 Yoshitoshi Tsukioka (1839–1892), Chang’e odlatuje na Księżyc | |
| Dzień |
15. dzień ósmego miesiąca (kalendarz chiński) |
|---|---|
| Państwa | |
| Typ święta |
kulturowe |
| Symbole | |
| Podobne święta |
Chuseok (kor.), Tsukimi (jap.) |
Święto Środka Jesieni (chiń. upr. 中秋节; chiń. trad. 中秋節; pinyin Zhōngqiūjié) – jedno z najważniejszych świąt w tradycyjnym kalendarzu chińskim, obchodzone piętnastego dnia ósmego miesiąca księżycowego. Jest to więc święto ruchome w stosunku do kalendarza gregoriańskiego.
Legendy
Festiwal ma swoje początki w starożytnych ceremoniach cesarskich obchodów kultu księżyca. Władcy czcili bowiem słońce wiosną, a księżyc jesienią. Obrzędy te przejęli następnie arystokraci, elity intelektualne i prości ludzie, co doprowadziło do wykształcenia się tradycji stałego festiwalu w czasie panowania dynastii Tang (618–907).
Mit o Chang’e
W odległej starożytności na niebie pojawiło się dziesięć słońc. Wypaliły one wszystkie rośliny i zniszczyły uprawy, pozostawiając ludność bez środków do życia. Aby pomóc ludowi i pokonać klęskę, mąż Chang’e, znakomity łucznik Houyi zestrzelił dziewięć słońc i zabił różne potwory. Okazało się jednak, że zestrzelone słońca to byli synowie cesarza Niebios, który zagniewany uczynił ich śmiertelnymi. Bogini Zachodu, Xiwangmu, odniosła się do pary życzliwie i podarowała im dwie boskie pigułki. Chang’e była jednak samolubna i ukradkiem zażyła je obie. Stała się tak lekka, że uniosła się w powietrze. W obawie przed drwinami Nieśmiertelnych w Niebiosach, udała się na Księżyc, stając się jego boginią właśnie w 15. dniu ósmego miesiąca księżycowego. Jej towarzyszem jest zając (lub królik), który w nefrytowym moździerzu rozciera zioła służące do sporządzenia eliksiru nieśmiertelności.
„Księżycowe ciasteczka”
Obok mitu o Chang'e ze Świętem Środka Jesieni połączona jest legenda o „ciasteczkach księżycowych” (chiń. trad. 月餅, chiń. upr. 月饼, pinyin yuèbǐng). Według tradycji, jej geneza sięga końcowego okresu panowania mongolskiej dynastii Yuan (1280–1368). Chińczycy Han organizując powstanie przeciwko Mongołom piekli i rozprowadzali ciastka z ukrytymi wewnątrz informacjami o wybuchu buntu właśnie w dniu tego święta.
Ciasteczka te są ważnym składnikiem kolacji, podczas której spożywa się także ryż i owoce. Po ukazaniu się Księżyca na niebie, należy się podzielić z nim i duchami przodków.
Galeria
-
Oferta ciastek, Suzhou, 2021 -
Ciasteczka księżycowe (yuèbǐng) -
Święto w Pekinie na jeziorze Longtan
Uwagi
- ↑ Święto Środka Jesieni wg kalendarza gregoriańskiego wypada: 2021 – 21 września; 2022 – 10 września; 2023 – 29 września; 2024 – 17 września; 2025 – 6 października.
Przypisy
- ↑ Marianne Davidson: Chinese Concise Dictionary. New York: HarperCollins Publishers, 2005, s. 426. ISBN 0-06-082200-7.
- ↑ a b China Encyclopedia. Beijing: China Intercontinental Press, 2009, s. 439. ISBN 978-7-5085-1385-0.
- ↑ a b Edward Kajdański: Chiny: Leksykon. Książka i Wiedza, 2005, s. 262, 263. ISBN 83-05-13407-5.
Bibliografia
- Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005, s. 262, 263. ISBN 83-05-13407-5.
- Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003. ISBN 83-232-1272-4.