Elbistan Muharebesi konusu son zamanlarda çok fazla ilgi ve tartışmaya yol açan bir konu. Elbistan Muharebesi ortaya çıkışından bu yana hem uzmanların hem de hayranların dikkatini çekerek çok çeşitli görüş ve bakış açıları oluşturdu. Bu makalede, Elbistan Muharebesi'in farklı yönlerini ayrıntılı olarak inceleyerek toplumun ve kültürün çeşitli yönleri üzerindeki etkisini analiz edeceğiz. Bu sayfalarda Elbistan Muharebesi'in tarihsel kökenlerini inceleyeceğiz, zaman içindeki gelişimini inceleyeceğiz ve günümüz dünyasındaki geçerliliğini değerlendireceğiz. Ayrıca Elbistan Muharebesi'in gelecekteki etkilerini inceleyeceğiz ve bu konu etrafında gelişebilecek olası senaryoları tartışacağız.
Bu maddedeki bilgilerin doğrulanabilmesi için ek kaynaklar gerekli. (Haziran 2022) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) |
| Elbistan Muharebesi | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Levant’ın Moğollar tarafından istilası | |||||||
| |||||||
| Taraflar | |||||||
|
| |||||||
| Komutanlar ve liderler | |||||||
|
|
| ||||||
| Güçler | |||||||
|
11.000'den çok |
11.000-12.000 Moğol[1] 3.000 Gürcü[1] 3.000 Ermeni[1] Sayısı bilinmeyen Selçuklu askeri | ||||||
| Kayıplar | |||||||
| Moğollara göre daha az. | Ordunun büyük kısmı. (6.700 Moğol askeri[1] ve diğer destek kuvvetleri) | ||||||
Elbistan Muharebesi ya da Elbistan Savaşı 15 Nisan 1277'de Sultan Baybars komutasındaki Memlük ordusuyla Tatavun Noyan komutasındaki Ermeni, Gürcü ve Selçuklu destekli Moğol ordusunun karşılaştığı muharebedir. Savaş, Elbistan Ovası'nın Kalfa çayırında cereyan etmiştir.[2]
Kösedağ Savaşı'nı kaybetmesiyle birlikte Moğolların egemenliği altına giren Selçuklu Devleti veziri Muineddin Pervâne, Memlük Sultanı Baybars'a gönderdiği mektuplarla onu Anadolu'ya davet etmiş, kendilerini Moğollardan kurtarmasını istemiştir. Bu çağrılara kulak veren Sultan Baybars, 25 Şubat 1277'de Kahire'den ayrılarak 24 Mart 1277'de Şam'a ve sonrasında Halep'e vardı. 1277 baharında Halep'ten ayrılarak Anadolu üzerine harekete geçti.[1]
Sultan Baybars önderliğindeki Memlük ordusu Göksu ve 12 Nisan'da da Akça Derbend'e geldi. Emir Şemseddin Sungur kumandasındaki Memlük öncü birlikleri 14 Nisan günü Giray Noyan kumandasında yaklaşık 3.000 kişilik Moğol birliğini yenilgiye uğrattı. Tatavun kumandasındaki Moğol ordusunun Ceyhan Nehri üzerinde olup, kendilerine yaklaşmış oldukları bilgisinin gelmesi üzerine Memluk sultanı ordusunu Elbistan yöresindeki Afşin'in kuzey batısında yer alan Hunu yerleşiminin batısındaki kayalıklı dağa çıkardı. Buradan Elbistan Ovası'ndaki Moğollar rahatça görülmekteydi. Moğollar her biri biner kişiden fazla olmak üzere 11 taburdu. Moğollar, Gürcü, Ermeni ve Selçuklu desteklerini kendilerinden ayrı tutmuştu. Savaşı başlatan Memlük hücumu oldu. Dağın tepesinden inen Memlükler, Moğol askerleri üzerine hücum etti.
Moğol ordusu tüm gücüyle Memlûk ordusunun sol tarafına hücum etti ve burayı yararak sağa doğru sürdüler. Bunun üzerine Sultan Baybars en iyi askerlerine Moğolların ardından dolanmasını emredip birliklerini savaşa sürdü. Moğolların çoğu kılıçtan geçirilirken kaçamayanları da esir alındı. Selçuklu askerlerinin bir kısmı Memlük tarafına geçti, bir kısmı da memlük saldırılarından kaçmayı başardılar.