Glaucus atlanticus

Glaucus atlanticus

Glaucus atlanticus (з брушнога боку)
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Glaucus atlanticus (Forster, 1777)


Сістэматыка
на Віківідах
Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  78750
NCBI  1154737
EOL  46451161

Glaucus atlanticus — від бруханогіх малюскаў з атраду Nudibranchia. Пелагічныя арганізмы, якія жывуць пад плёнкай павярхоўнага нацяжэння. Пашыраны ў морах усіх акіянаў трапічнага пояса.

Апісанне

Раскрыты малюск. Ілюстрацыя з Atlas Zoologique du Voyage de la corvette La Bonite (1852)

Прадстаўнікі гэтага віду характарызуюцца стройным целам, моцна выцягнутым з задняга канца. Галава кароткая і злёгку аддзеленая ад цела. Шырокая, добра развітая нага спераду закругленая і працягваецца да задняга канца цела. Даўжыня цела 5-40 мм.

Па баках перпендыкулярна восі цела размешчаны тры групы цэратаў — пальцападобных вырастаў, у якія ўваходзяць галіны гепатапанкрэаса (стрававальнай залозы). Даўжыня цэратаў у кожнай групе істотна адрозніваецца, а самыя доўгія размешчаны на спінным баку. Наяўнасць доўгіх вырастаў разглядаецца як адзін з механізмаў павышэння плавучасці.

Яшчэ адно прыстасаванне Glaucus atlanticus да ўтрымання на паверхні вады — перыядычнае заглынанне паветранай бурбалкі, якая пасля захоўваецца ў страўніку малюска. У сувязі з такім размяшчэннем бурбалкі газу ўраўнаважваецца становішча цела, пры якім спіна павернутая ўніз, а нага прылягае да паверхні вады. Такім чынам, малюск як бы поўзае па плёнцы паверхневага нацяжэння. У гэтым сэнсе прадстаўнікі гэтага віду — антыподы вадамерак, якія рухаюцца па плёнцы паверхневага нацяжэння з супрацьлеглага боку.

Колер

У вадзе

Асноўны тон цела — срэбраны. Ротавыя шчупальцы, рынафоры і ніжняя паверхня цэратаў афарбаваны ў інтэнсіўна-сіні колер. Спінны бок у розных малюскаў вар’іруецца ад цёмна-сіняга да карычневага. Нага апраўлена сіняй палоскай.

Малюскаў дасталі з вады, таму нарасты не раскрытыя. Калі ўзяць яго у рукі, можна атрымаць хімічны апёк, падобны на апёк ад Physalia physalis.

Харчаванне

Іншыя арганізмы, звязаныя з паверхняй вады, выступаюць у якасці крыніцы ежы. Да іх адносяцца каланіяльныя гідроіды (Physalia physalis, антамедузы з сямейства Porpitidae) і бруханогія малюскі (прадстаўнікі роду Janthina, асобіны таго ж віду).

Glaucus atlanticus устойлівы да яду, які змяшчаецца ў кнідацытах (стракальных клетках) гідроідных-ахвяр. Пры ежы кнідацыты трапляюць у цэраты праз галіны стрававальнай залозы, адкуль шляхам фагацытозу трапляюць у клеткі спецыялізаваных органаў — кнідасакаў. Стракальная клетка ў іх пераварваецца, і застаецца толькі страляльная капсула. Такія запазычаныя капсулы — клептакніды — працяглы час застаюцца актыўнымі і могуць дзейнічаць як ахоўны механізм.

Размнажэнне

Glaucus atlanticus характарызуецца сінхронным гермафрадытызмам : кожная асобіна мае мужчынскія і жаночыя палавыя залозы і пасля спарвання адкладае яйцы.

Філатэлія

Зноскі

  1. ↑ а б в г д Valdés Á., Campillo OA (2003). Systematics of pelagic Aeolid nudibranchs of the family Glaucidae (Mollusca, Gastropoda). Bulletin of Marine Science, vol. 75 (3), pp. 381—389. abstract і повний текст Архівавана 21 березня 2005. (англ.)
  2. ↑ Thompson TE, Bennett I. (1969). Physalia nematocysts: Utilised by mollusks for defense. Science, vol. 166, pp. 1532—1533.
  3. ↑ Зображення марки Архівавана 8 грудня 2015. на сайті компанії «Conchology, Inc.»

Спасылкі