NGC 4030

Συντεταγμένες: Sky map 12h 0m 23.4s, −1° 6′ 2″

NGC 4030
Υπέρυθρη απεικόνιση του NGC 4030 από το Αστεροσκοπείο Παρανάλ στην Χιλή
Παρατηρησιακά Δεδομένα (εποχή J2000)
ΑστερισμόςΠαρθένος
Ορθή Αναφορά12h 00m 23.643s
Απόκλιση–01° 05′ 59.87″
Απόσταση63.6 ± 4.9 Mly (19.5 ± 1.5 Mpc)
Τύπος ΓαλαξίαSA(s)bc
Φαινόμενη διάμετρος (V)3′.8 × 2′.9
Φαινόμενο μέγεθος (V)10.6
Άλλες ονομασίες
PGC 37845, UGC 6993
Δείτε επίσης: Γαλαξίες, Κατάλογος γαλαξιών

Ο NGC 4030 είναι σπειροειδής γαλαξίας ο οποίος απέχει περίπου 64 εκατομμύρια έτη φωτός από το Ηλιακό Σύστημα και βρίσκεται στον αστερισμό Παρθένο. Έχει γωνιακή έκταση 4,2' × 3,0', φαινόμενο μέγεθος 10,6 και είναι ορατός με μικρό τηλεσκόπιο ως ένα χαρακτηριστικό πλάτους 3 arcmin, περίπου 4,75° στα νοτιοανατολικά του αστέρα β Παρθένου. Παρατηρούμενος από την Γη ο γαλαξίας έχει κλίση 47,1°. Τον ανακάλυψε ο αστρονόμος Ουίλιαμ Χέρσελ την 1η Ιανουαρίου 1786.

Ταξινομείται ως SA(s)bc στο σχήμα μορφολογικής ταξινόμησης ντε Βοκουλέρ (De Vaucouleurs). Το εσωτερικό τμήμα του είναι μία σύνθετη δομή με πολλαπλούς βραχίονες, που εξελίσσεται σε ένα συμμετρικό μοτίβο με διπλούς βραχίονες πέρα από 49″ από τον πυτήνα. Η ηλικία της κεντρικής περιοχής εκτιμάται στα δύο δισεκατομμύρια χρόνια, όμως ο πυρήνας είναι ανενεργός.

Το 2007 ανιχνεύθηκε υπερκαινοφανής, ο οποίος ονομάσθηκε SN 2007aa και ήταν τύπου IIP Η θέση του ήταν 68″,5 βόρεια και 60″,8 ανατολικά του γαλαξιακού πυρήνα και πρόγονός του ήταν ένας ερυθρός γίγαντας που είχε 8,5–16,5 φορές την μάζα του Ήλιου.

Παραπομπές

  1. HAWK-I image of NGC 4030, European Southern Observatory, October 27, 2010, https://www.eso.org/public/images/eso1042e/, ανακτήθηκε στις 2013-07-19 
  2. 2,0 2,1 Skrutskie, M. F.; Cutri, R. M.; Stiening, R.; Weinberg, M. D.; Schneider, S.; Carpenter, J. M.; Beichman, C.; Capps, R. και άλλοι. (February 2006), «The Two Micron All Sky Survey (2MASS)», The Astronomical Journal 131 (2): 1163–1183, doi:10.1086/498708 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Crowther, Paul A. (January 2013), «On the association between core-collapse supernovae and Η II regions», Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 428 (3): 1927–1943, doi:10.1093/mnras/sts145 
  4. 4,0 4,1 4,2 O'Meara, Stephen James (2007), Steve O'Meara's Herschel 400 Observing Guide, Cambridge University Press, σελ. 133, ISBN 0521858933, http://books.google.com/books?id=Nyh9fAC_tpIC&pg=PA133 
  5. 5,0 5,1 Grosbøl, P.; Dottori, H. (June 2012), «Star formation in grand-design, spiral galaxies. Young, massive clusters in the near-infrared», Astronomy & Astrophysics 542: A39, doi:10.1051/0004-6361/201118099 
  6. Ocvirk, P.; Peletier, R.; Lançon, A. (December 2008), «Extragalactic archeology in integrated light: A test case with NGC 4030», Astronomische Nachrichten 329: 980–983, doi:10.1002/asna.200811075 
  7. Hicks, E. K. S.; Davies, R. I.; Maciejewski, W.; Emsellem, E.; Malkan, M. A.; Dumas, G.; Müller-Sánchez, F.; Rivers, A. (May 2013), «Fueling Active Galactic Nuclei. I. How the Global Characteristics of the Central Kiloparsec of Seyferts Differ from Quiescent Galaxies», The Astrophysical Journal 768 (2): 107, doi:10.1088/0004-637X/768/2/107 
  8. 8,0 8,1 Chornock, Ryan; Filippenko, Alexei V.; Li, Weidong; Silverman, Jeffrey M. (April 2010), «Large Late-Time Asphericities in Three Type IIP Supernovae», The Astrophysical Journal 713 (2): 1363–1375, doi:10.1088/0004-637X/713/2/1363 
  9. Folatelli, G.; Gonzalez, S.; Morrell, N. (February 2007), «Supernova 2007aa in NGC 4030», Central Bureau Electronic Telegrams 850: 1 

Αναφορές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι