آنری وِرنُوی | |
---|---|
نام هنگام تولد | آشوت مالاکیان Ashot Malakian |
زادهٔ | ۱۵ اکتبر ۱۹۲۰ رودوستو (تکیرداغ کنونی)، امپراتوری عثمانی |
درگذشت | ۱۱ ژانویهٔ ۲۰۰۲ (۸۱ سال) بنیوله، سن-سن-دنی، فرانسه |
پیشه | کارگردان فیلم |
سالهای فعالیت | دهه ۱۹۴۰ – دهه ۲۰۰۰ |
همسر(ها) | فرانسواز بونو، Veronique |
فرزندان | سِوآن،[۱] پاتریک،[۲] سوفی،[۳] گایانِه[۴] |
جایزه(ها) | جشنواره بینالمللی فیلم کن 1964 Cent mille dollars au soleil جایزه سزار ۱۹۹۶ جایزه گلدن گلوب ۱۹۶۱ هر شمارهای میتواند برنده باشد (۱۹۶۱) |
آنری وِرنُوی(به فرانسوی: Henri Verneuil)(به ارمنی: Անրի Անրի_ՎեռնոյՎեռնոյ) با نام اصلی آشوت مالاکیان (به ارمنی: Աշոտ Մալաքյան) (زاده ۱۵ اکتبر ۱۹۲۰ - درگذشته ۱۱ ژانویه ۲۰۰۲) کارگردان فرانسوی ارمنیتبار بود.
ارامنه او را به نام آشوت مالاکیان میشناسند، کارگردان ارمنی فیلم مایریک (مادر) و سینمادوستان به نام آنری ورنوی، کارگردان فیلمهای مشهوری چون دسته سیسیلیها و توپهای سن سباستین.[۵]
کسی که ستارگان مشهوری چون ژان گابن، آلن دلون، آنتونی کوئین، عمر شریف و کلودیا کاردیناله را جلوی دوربین هدایت کردهاست.[۵]
آشوت مالاکیان در سال ۱۹۲۰ در شهر رودوستو، ترکیه به دنیا آمد.[۵] در سال ۱۹۲۴ خانواده مالاکیان که از نسلکشی ارمنیها در امپراتوری عثمانی جان سال به در بردند، مانند هزاران خانواده ارمنی دیگر به یونان میگریزند.[۵] آنها قصد دارند از آن جا به مکزیک مهاجرت کنند، امّا سر راه در شهر مارسی، فرانسه ماندگار میشوند و در سال ۱۹۳۰ به پاریس نقل مکان میکنند.[۵] در سال ۱۹۴۳ مالاکیان در رشته مهندسی دیپلم میگیرد، امّا او عاشق سینما رفتن و فیلم دیدن بود و شک نداشت که روزی خودش فیلم خواهد ساخت.[۵]
در سال ۱۹۴۵ به مناسبت سیاُمین سالگرد نسلکشی ارمنیها، رشته مقالههایی برای روزنامه لا مارسز مینویسد.[۵] نوشتهٔ او اتفاقاً کنار نامه خوانندهای از استرالیا قرار داشته به نام آنری ورنوی.[۵] سردبیر صلاح میبیند از آن به بعد مقالات را به نام ورنوی چاپ کند.[۵] به این ترتیب نام او میشود آنری ورنوی و برای فرانسویان و دنیا به همین نام شناخته میشود.[۵]
ورنوی و مالاکیان چه طور با هم کنار میآیند؟ این چیزی است که خبرنگاری از او میپرسد و پاسخ او چنین است:[۵] «راستش آشوت و آنری خیلی هم با اُخت نشدهاند. ورنوی اوائل جانشین مالاکیان شد، امّا بعد خودش شخصیت مستقلی پیدا کرد. بله، امّا آیا میتوان فرهنگی را که با شیر مادر از آن تغذیه کردهای به فراموشی سپرد؟ انکار ریشههایت به این میماند که خودت را انکار کنی».
او در سال ۱۹۴۸ نخستین فیلم خود را که یک فیلم مستند دربارهٔ شهر مارسی است کارگردانی میکند.[۵] نخستین فیلم داستانی بلند او فیلمی است به نام گاو و زندانی با بازی فرناندل که از مشهورترین کمدین وقت فرانسه بود.[۵]
آنری ورنوی از سال ۱۹۵۵ یک رشته فیلم با بازی ژان گابن کارگردانی کرد، فیلمهایی چون آدمهای بینامونشان (۱۹۵۵)، رئیس (۱۹۶۱) و دسته سیسیلیها (۱۹۶۹).[۵] موفقیت تجاری فیلمهای او راه را برای کارگردانی فیلمهای آمریکایی عظیم مانند ساعت بیستوپنج و توپهای سان سباستین (هر دو با شرکت آنتونی کوئین) هموار کرد.[۵] مالاکیان اواخر عمر قد راست کرد.[۵] دو فیلم آخر آنری ورنوی، مایریک (مادرـ ۱۹۹۱)، و خانه شماره ۵۸۸ خیابان پارادی (۱۹۹۲) بر زندگینامه خود او استوارند.[۵] فیلم مایریک، داستان فرار خانواده او از کشتارهای عثمانی و استقرار آنها در فرانسه است با بازی عمر شریف و کلودیا کاردیناله.[۵]
آشوت مالاکیان در سال ۲۰۰۲ درگذشت.[۵] و در مراسم باشکوهی با شرکت روشنفکران ارمنی-فرانسوی و بازیگران سرشناس فیلمهایش در پاریس به خاک سپرده شد.[۵]