Localización | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Capital | Xerusalén | ||||
Xeografía | |||||
Parte de | |||||
Datos históricos | |||||
Precedido por | |||||
Creación | 37 a. C. | ||||
Disolución | 4 a. C. | ||||
Sucedido por | Tetrarquía herodiana | ||||
Organización política | |||||
• Xefe de estado | Herodes (37 a. C.–) | ||||
O reino herodiano foi un estado cliente da República romana gobernado entre o 37 e o 4 a. C. por Herodes o Grande, quen foi nomeado "Rei dos xudeus" polo Senado romano. Cando Herodes morreu, o reino dividiuse entre os seus fillos na tetrarquía herodiana.
A primeira intervención de Roma na rexión data do 63 a. C., despois do final da Terceira Guerra Mitridática, cando Roma creou a provincia de Siria. Despois da derrota de Mitrídates VI do Ponto, Pompeio saqueou Xerusalén no 63 a. C. A raíña asmonea, Salomé Alexandra, morrera recentemente e os seus fillos, Hircano II e Aristóbulo II, volvéronse un contra outro nunha guerra civil. No 63 a. C., Aristóbulo foi asediado en Xerusalén polos exércitos do seu irmán. Enviou un enviado a Marco Emilio Escauro, representante de Pompeio na zona. Aristóbulo ofreceu un suborno masivo para ser rescatado, que Pompeio aceptou pronto. Despois, Aristóbulo acusou a Escauro de extorsión. Dado que Escauro era o cuñado e protexido de Pompeio, o xeneral tomou represalias poñendo a Hircano á fronte do reino como príncipe e sumo sacerdote.
Cando Pompeio foi derrotado por Xulio César, Hircano foi sucedido polo seu cortesán Antípatro de Idumea, tamén coñecido como Antipas, como o primeiro procurador romano. No 57–55 a. C., Aulo Gabinio, procónsul de Siria, dividiu o antigo Reino asmoneo en cinco distritos de Sanedrín/Synedrion (consellos).
Despois do asasinato de Xulio César no 44 a. C., Quinto Labieno, un xeneral republicano e embaixador ante os partos, púxose ao lado de Bruto e Casio na Terceira Guerra Civil da República Romana; despois da súa derrota Labieno uniuse aos partos e axudoulles a invadir territorios romanos no 40 a. C. O exército parto cruzou o Éufrates e Labieno puido atraer ás guarnicións romanas de Marco Antonio en torno a Siria para que se unisen á súa causa. Os partos dividiron o seu exército, e baixo Pacoro I conquistaron o Levante desde a costa fenicia a través do Reino herodiano:
"Antígono... espertou aos partos para invadir Siria e Palestina, os xudeus levantáronse ansiosamente en apoio ao descendente da casa dos macabeos, e expulsou aos odiados idumeos co seu rei títere xudeu. A loita entre o pobo e os romanos comezara cando Antígono foi colocado no trono polos partos e procedeu a acosar aos xudeus, alegrándose pola restauración da dinastía asmonea, pensou que chegara unha nova era de independencia.
Cando Fasael e Hircano II partiron nunha embaixada cara aos partos, os partos capturáronos. Antígono, que estaba presente, cortoulle as orellas a Hircano para facelo inadecuado para o sumo sacerdocio, mentres Fasael foi condenado á morte. Antígono, cuxo nome hebreo era Matatías, levou o dobre título de rei e sumo sacerdote durante só tres anos. Non se librara de Herodes, que fuxiu ao exilio e buscou o apoio de Marco Antonio. Herodes foi designado "Rei dos xudeus" polo Senado romano no ano 40 a. C.:
Marco Antonio "conseguiu entón facer que fose rei dos xudeus... dixo que era para o seu beneficio na Guerra parta que Herodes fose rei, así que todos deron os seus votos a favor. E cando o Senado foi separado, Marco Antonio e Octavio Augusto saíron, con Herodes entre eles, mentres o cónsul e o resto dos maxistrados ían diante deles para ofrecer sacrificios , e para poñer o decreto no Capitolio. Marco Antonio tamén fixo unha festa para Herodes no primeiro día do seu reinado."
A loita a partir de entón durou algúns anos, xa que as principais forzas romanas estaban ocupadas coa derrota dos partos e tiñan poucos recursos adicionais para apoiar a Herodes. Despois da derrota dos partos, Herodes gañou o seu rival no 37 a. C. Antígono foi entregado a Marco Antonio e executado pouco despois, o que provocou o fin do dominio asmoneo no reino.
O rei Herodes fíxose coñecido entre os arqueólogos como Herodes, o Construtor, e baixo o seu reinado o reino experimentou un desenvolvemento sen precedentes, tendo un impacto na paisaxe da rexión. Baixo a súa empresa, construíronse proxectos como a fortaleza de Masada, a fortaleza Herodión e o gran porto de Cesarea Marítima.
Antígono non foi, con todo, o último home da dinastía asmonea; Aristóbulo III, neto de Aristóbulo II a través do seu fillo maior Alexandre, e irmán da princesa asmonea Mariamna I, foi nomeado brevemente sumo sacerdote, pero pronto foi executado (36 a. C.) debido aos celos da primeira esposa de Herodes, Doris. A súa irmá, Mariamna, estaba casada con Herodes, pero foi vítima do seu notorio medo a ser asasinada. Os seus fillos de Herodes, Aristóbulo IV e Alexandre, na súa idade adulta tamén foron executados polo seu pai, pero non antes de que Aristóbulo IV tivera a Herodías.
Hircano II estivo retido en poder dos partos desde o 40 a.C., durante catro anos, ata o 36 a. C., viviu entre os xudeus babilonios. Nese ano Herodes, que temía que Hircano inducise aos partos a que o axudasen a recuperar o trono, invitouno a volver a Xerusalén. Os xudeus babilonios advertironlle en balde. Herodes recibiuno con todo o respecto, asignándolle o primeiro posto na súa mesa e a presidencia do consello, mentres agardaba a oportunidade de desfacerse del. Como o último asmoneo que quedaba, Hircano era un rival demasiado perigoso para Herodes. No ano 30 a. C., encargado de conspirar co rei de Arabia, Hircano foi condenado e executado.
Durante o reinado do rei Herodes, os últimos representantes masculinos dos asmoneos foron eliminados, mentres que só Herodías permaneceu con vida coa súa filla Salomé. Mariamna, a avoa de Herodías, foi finalmente condenada por dubidosos cargos derivados da intriga do palacio e das loitas internas polo poder. Foi executada no 29 a. C., pero sobreviviron a súa neta Herodías e a súa bisneta Salomé. Herodías conseguiu sobrevivir milagrosamente, e finalmente foi exiliada á Galia, co seu segundo marido, Herodes Antipas. Herodes Antipas foi acusado polo seu sobriño Herodes Agripa I de conspiración contra o novo emperador romano Calígula, quen o enviou ao exilio na Galia, onde estaba acompañado por Herodías, unha herdeira asmonea.
Os posteriores gobernantes herodianos Agripa I e o seu fillo Herodes Agripa II tiñan sangue asmoneo, xa que o pai de Agripa I era Aristóbulo IV, fillo de Herodes por Mariamna I, pero non eran descendentes masculinos e, polo tanto, non eran vistos gobernantes lexítimos por gran parte da poboación xudea.
Herodes morreu no ano 4 a. C., e o seu reino foi dividido entre os seus tres fillos, ningún deles herdou o seu título de rei (basileus). Herodes Arquelao asumiu o título de etnarca e gobernou Xudea, Samaria e Idumea tan mal que foi destituído no ano 6 polo emperador romano Augusto, quen nomeou a Quirinio para que exercese o dominio romano directo tras un chamamento da propia poboación de Herodes Arquelao, polo que se formou a provincia de Xudea. Outro, Herodes Antipas, gobernou como tetrarca de Galilea e Perea desde o 4 a. C. ata o 39 d. C., sendo despois destituído por Calígula, e Herodes Filipo II gobernou como tetrarca de Iturea, Traconítide, Batanea, Gaulanitis, Auranitis e Paneas desde o 4 a. C. ata a súa morte no 34.