Մորիս Ռավել | |
---|---|
Հիմնական տվյալներ | |
Բնօրինակ անուն | ֆր.՝ Maurice Ravel |
Ի ծնե անուն | ֆր.՝ Joseph Maurice Ravel |
Ծնվել է | 1875 մարտի 7 Սիբուր Սիբուր, Ֆրանսիա |
Երկիր | Ֆրանսիա |
Մահացել է | դեկտեմբերի 28, 1937Փարիզ Փարիզ, Ֆրանսիա | (տարիքը 62)
Գերեզման | Levallois-Perret Cemetery |
Ժանրեր | Դասական երաժշտություն |
Մասնագիտություն | Կոմպոզիտոր, դիրիժոր |
Գործիքներ | դաշնամուր և ֆորտեպիանո |
Անդամակցություն | Շվեդիայի թագավորական երաժշտական ակադեմիա և Société musicale indépendante? |
Պարգևներ | |
Կայք | maurice-ravel.net |
Ստորագրություն | |
Maurice Ravel Վիքիպահեստում |
Մորիս Ռավել (ֆր.՝ Joseph Maurice Ravel, մարտի 7, 1875, Սիբուր, Ֆրանսիա - դեկտեմբերի 28, 1937, Փարիզ, Ֆրանսիա), ֆրանսիացի կոմպոզիտոր, դիրիժոր, իմպրեսիոնիստ, 20-րդ դարի երաժշտության ռեֆորմատորներից։
Ֆրանսիացի երգահան-իմպրեսիոնիստ, դիրիժոր Մորիս Ռավելը ծնվել է 1875 թ. մարտի 7-ին։ Նա 20-րդ դարի խոշորագույն արվեստագետներից է, դաշնամուրային նոր ոճի սկզբնավորողներից, երաժշտության մեջ զարգացրել է իմպրեսիոնիզմի սկզբունքները։ Մորիս Ռավելի հայրը շվեյցարացի էր, մայրը՝ բասկ։ 1882 թ. աշակերտել է Անրի Գիզին (դաշնամուր), 1887 թ.՝ Շառլ Ռենեին (հարմոնիա)։ 1905 թ. ավարտել է Փարիզի կոնսերվատորիայի դաշնամուրի (դասատու՝ Շառլ Վիլֆրիդ դը Բերիո) և ստեղծագործական (դասատու՝ Գաբրիել Ֆորե) բաժինները։ Նրա վաղ շրջանի գործերը կրել են Էրիկ Սատիի, Կլոդ Դեբյուսիի, Նիկոլայ Ռիմսկի-Կորսակովի, Մոդեստ Մուսորգսկու, Ալեքսանդր Բորոդինի ազդեցությունը։
1900-ական թվականներին ճանաչվել է երաժշտական փոքր ստեղծագործությունների վարպետ։ 1905-1914 թվականներին՝ ստեղծագործական առավել բեղուն շրջանում, հաստատվել են Ռավելի արվեստի սկզբունքները, բյուրեղացել է նրա ինքնատիպ, վառ ու գունեղ ոճը։ 1915-1917 թվականներին նա կամավոր մասնակցել է Առաջին համաշխարհային պատերազմին (1914-1918 թթ.)։ 1917 թվականին Ռավելը գրել է «Կուպերենի դամբարանը» դաշնամուրային շարքը, որը նվիրել է պատերազմում զոհված իր ընկերների հիշատակին։ Հետպատերազմյան տարիներին կոմպոզիտորն իր ստեղծագործության մեջ առավել կարևորել է դրամատիկական խստաշունչ կերպարների դերը, ավելի զուսպ դարձրել արտահայտման եղանակը։
Իբրև դաշնակահար և դիրիժոր՝ Ռավելը մեծ հաջողությամբ ելույթներ է ունեցել Եվրոպայում, ԱՄՆ-ում և Կանադայում։ Դաշնամուրային նոր՝ իմպրեսիոնիստական ոճի ստեղծագործություններից են «Ջրի խաղը» երաժշտական պիեսը, «Արտացոլումներ» և «Գիշերային տեսիլներ» շարքերը։ «Իսպանական ժամ», «Մանուկն ու հրաշքը» օպերաներում, «Բնական պատմություններ» վոկալ շարքում դրսևորվել են նրա նվաճումները երաժշտական դեկլամացիայի (արտասանության) ոլորտում։ «Դափնիս և Քլոե», «Վալս», «Բոլերո» բալետներով և նվագախմբային «Իսպանական ռապսոդիայով» Ռավելը ճանաչվել է տաղանդավոր սիմֆոնիստ և գործիքավորման չգերազանցված վարպետ (լավագույններից է նաև Մ. Մուսորգսկու «Պատկերներ ցուցահանդեսից» դաշնամուրային սյուիտների շարքի նվագախմբային փոխադրումը)։ 1925 թ. Ռավելն ավարտել է «Մանուկն ու հրաշքը» նորարարական օպերան, որտեղ առաջին անգամ օգտագործել է իր ստեղծած գործիքը՝ էլիոֆոնը (նմանակել է քամու ձայները)։
1932 թ. նա անվանի դաշնակահարուհի Մարգերիտ Լոնգի հետ հյուրախաղերով շրջագայել է Եվրոպայում։ Ավտովթարի պատճառով անավարտ է թողել «Ժաննա դ’Արկ» բալետը։ Կոմպոզիտորն իր վերջին՝ «Երեք երգ» ստեղծագործությունը գրել է «Դոն Կիխոտ» ֆիլմի (1933 թ.) գլխավոր դերակատար, ռուս նշանավոր երգիչ Ֆեոդոր Շալյապինի համար։
Ռավելի երկերի մեծ մասը սերտորեն առնչվում է իսպանական թեմատիկային և երաժշտությանը։ Նրա գործերին բնորոշ է պարային ժանրերի և ռիթմերի ուրույն վերաիմաստավորումը։ Ջազային երաժշտության տարրեր կան ձախ ձեռքի համար գրած դաշնամուրի կոնցերտում (նվիրել է պատերազմում աջ ձեռքը կորցրած ավստրիացի դաշնակահար Պաուլ Վիտգենշտայնին) և ջութակի ու դաշնամուրի սոնատում։ Կյանքի վերջին տարիներին ծանր հիվանդության պատճառով գրեթե չի ստեղծագործել։ Ռավելը եղել է Օքսֆորդի համալսարանի պատվավոր դոկտոր (1928 թ.):
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Մորիս Ռավել» հոդվածին։ |
|