Andreu Alfaro is een onderwerp dat de aandacht heeft getrokken van mensen over de hele wereld. Het is lange tijd het onderwerp geweest van debat, discussie en analyse, wat een breed scala aan meningen en perspectieven heeft opgeleverd. Het belang en de invloed ervan op verschillende gebieden van het dagelijks leven maken het tot een relevant onderwerp voor iedereen. In dit artikel zullen we de belangrijkste aspecten onderzoeken die verband houden met Andreu Alfaro, waarbij we ingaan op de impact ervan op de samenleving, de evolutie ervan in de loop van de tijd en de verschillende standpunten die er over de kwestie bestaan. Door deze diepgaande analyse hopen we een alomvattend beeld te geven van Andreu Alfaro en een vollediger begrip van de reikwijdte en relevantie ervan vandaag de dag te bevorderen.
Andreu Alfaro | ||||
---|---|---|---|---|
Un món per a infants (1971) in Madrid
| ||||
Persoonsgegevens | ||||
Volledige naam | Andreu Alfaro Hernández | |||
Geboren | 5 augustus 1929 | |||
Overleden | 13 december 2012 | |||
Geboorteland | Spanje | |||
Beroep(en) | Beeldhouwer | |||
Oriënterende gegevens | ||||
Stijl(en) | Abstract | |||
RKD-profiel | ||||
Website | ||||
|
Andreu Alfaro Hernández (Valencia, 5 augustus 1929 – aldaar, 13 december 2012) was een Spaanse beeldhouwer.
Alfaro startte zijn carrière als schilder en tekenaar in de tweede helft van de vijftiger jaren. Hij had zijn eerste solotentoonstellingen in 1957 en 1958. Zijn eerste sculpturen tonen een sterke beïnvloeding door de constructivisten Constantin Brâncuşi en Antoine Pevsner. In 1959 sloot hij zich aan bij de kunstenaarsgroep Grupo Parpalló en hielp mee de groep ideologisch te veranderen richting een meer analytische kunst. In de zestiger jaren bleef Alfaro trouw aan het gebruiken van industriële materialen als staal en aluminium, hierin geïnspireerd door de werken van Jorge Oteiza. In de tweede helft van de zestiger jaren werd zijn werk minimalistischer. In de tachtiger jaren experimenteerde hij met zulke uiteenlopende materialen als ijzerdraad en marmer. Alfaro werd in 1966 voor de Biënnale van Venetië uitgenodigd met zijn werk My Black Brother.
In 1979 werd zijn oeuvre getoond in een retrospectieve tentoonstelling in het Palas Velázques in Madrid. Bijzonder opvallend zijn de grote sculpturen die Alfaro maakte voor de openbare ruimte in steden als Madrid, Valencia, Barcelona en Burgos in Spanje en Keulen, Mainz en Frankfurt am Main in Duitsland.
In 1981 won hij de Premio Nacional de Artes Plásticas de España. In 1991 volgde de Premio Alfons Roig d'Arts Plástiques. In 2005 was zijn werk te zien bij de Stiftung für Konkrete Kunst Roland Phleps in Freiburg im Breisgau.