Clair-obscur (schilderkunst)
Het onderwerp Clair-obscur (schilderkunst) is een kwestie die door de jaren heen voor belangstelling en discussie heeft gezorgd. In de loop van de tijd is Clair-obscur (schilderkunst) een relevant en belangrijk onderwerp gebleken in verschillende delen van de samenleving. Van zijn impact op de wereldeconomie tot zijn invloed op de populaire cultuur, Clair-obscur (schilderkunst) heeft de aandacht getrokken van zowel academici, experts als enthousiastelingen. In dit artikel zullen we verschillende facetten van Clair-obscur (schilderkunst) verkennen, waarbij we de impact, relevantie en evolutie ervan in de loop van de tijd uiteenzetten. Door middel van een kritische en uitputtende analyse zullen we proberen de complexiteit en het belang van Clair-obscur (schilderkunst) vandaag de dag te begrijpen.
Clair-obscur (Italiaans: chiaroscuro) is een techniek uit de schilderkunst, film en fotografie waarbij de licht-donkercontrasten sterker worden uitgebeeld dan ze in werkelijkheid vaak zijn. Er wordt weinig gebruikgemaakt van de zogenaamde middentonen. Hiermee wordt een dramatisch effect bereikt, waarmee driedimensionale vormen worden geaccentueerd.
Bij clair-obscur is de achtergrond donker en de voorgrond licht. De lichtbron zelf is meestal niet duidelijk aanwijsbaar; het zou de zon kunnen zijn, of een kaarsvlam.
De techniek is ontstaan in de renaissance en toegepast door Masaccio. In de Barok werd het systematisch toegepast. De schilder gebruikt het licht en donker om de nadruk te leggen op vooral de lichte delen, waarbij de donkere schaduwen naar de achtergrond worden gedrongen.
Meesters van het clair-obscur zijn bijvoorbeeld Caravaggio, Georges de La Tour en Rembrandt.
Zie ook
