Tegenwoordig is Daniël Wayenberg een onderwerp dat een breed scala aan discussies en onderzoek op verschillende gebieden omvat. Van gezondheid tot technologie, geschiedenis en cultuur, Daniël Wayenberg heeft de aandacht getrokken van zowel experts als gewone mensen. In dit artikel zullen we de verschillende facetten van Daniël Wayenberg onderzoeken en de impact ervan op de hedendaagse samenleving analyseren. Vanaf de oorsprong tot de toekomstige implicaties ervan zullen we in een gedetailleerde analyse van Daniël Wayenberg duiken om het belang ervan in ons dagelijks leven te begrijpen. Ga met ons mee op deze tour door de wereld van Daniël Wayenberg en ontdek hoe dit onderwerp de wereld waarin we leven vormgeeft.
Daniël Wayenberg | ||||
---|---|---|---|---|
Marijke Smit Sibinga en Daniel Wayenberg bij de Edisons-uitreiking (1964)
| ||||
Volledige naam | Daniël Ernest Joseph Carol Wayenberg | |||
Geboren | 11 oktober 1929 | |||
Overleden | 17 september 2019 | |||
Geboorteland | Frankrijk | |||
Stijl | klassiek, jazz | |||
Beroep(en) | pianist en componist | |||
Instrument(en) | piano | |||
(en) IMDb-profiel | ||||
(en) Allmusic-profiel | ||||
(en) Discogs-profiel | ||||
(en) MusicBrainz-profiel | ||||
|
Daniël Ernest Joseph Carol (Daan) Wayenberg (Parijs, 11 oktober 1929 - aldaar, 17 september 2019) was een Nederlands pianist en componist. Hij wordt beschouwd als een van de grootste Nederlandse pianisten.
Wayenberg werd in Parijs geboren. Hij was enig kind van de Nederlandse journalist Jaap Wayenberg en de Joods-Russische violiste Margarete Berson (1894/1895-1997) die elkaar in Nederlands-Indië hadden leren kennen. Enkele weken na zijn geboorte verhuisde het gezin naar Den Haag. Wayenberg kwam al jong in aanraking met muziek. Zijn moeder ontdekte dat hij een absoluut gehoor had en besloot hem muziekles te geven. Zij wilde hem viool leren spelen, maar Wayenberg gaf de voorkeur aan piano. Hij ging niet naar school: hij kreeg thuis les om zijn pianotalent kans te geven. Eerst kreeg hij les van zijn moeder, daarna van Ary Verhaar, Nederlands componist, muziekleraar en pianist in Den Haag. Na de Tweede Wereldoorlog verhuisde hij naar familie in Parijs om zijn studie te voltooien bij Marguerite Long (1874-1966). Sindsdien is hij in Parijs blijven wonen, maar hij had ook een eigen etage bij een familielid in huis aan de Middellandse zee.
In Parijs behaalde hij in 1949 de eerste prijs op het internationale concours Marguerite Long - Jacques Thibaud. In 1962 werd hij onderscheiden in de Orde van Oranje-Nassau voor zijn verdiensten voor Nederland in het buitenland en in 1967 kreeg hij in Frankrijk de onderscheiding Chevalier des Arts et des Lettres.
Na zijn Amerikaanse debuut in 1953, in de Carnegie Hall in New York, met de New York Philharmonic onder leiding van Dimitri Mitropoulos, maakte Wayenberg verschillende uitgebreide tournees door de Verenigde Staten en Canada. Ook in de toenmalige Sovjet-Unie, Tsjecho-Slowakije, Scandinavië en Griekenland maakte hij tournees. In 1954 debuteerde hij in het Koninklijk Concertgebouw. Wayenberg werkte samen met Karl Böhm, Bernard Haitink, Eugen Jochum, Kirill Kondrasjin, Rafael Kubelik en Igor Markevitsj.
In Nederland kreeg hij na 1975 ook bekendheid door zijn jazzconcerten met Louis van Dijk, soms als duo, soms in groter verband met Tonny Eyk, Pim Jacobs en Pieter van Vollenhoven.
In 1985 werd hij benoemd tot docent piano aan het Rotterdams Conservatorium. Hij bleef er werkzaam tot aan zijn pensioen in 1994. Bij zijn afscheid ontving hij uit handen van burgemeester Bram Peper de Erasmusspeld.
Behalve klassieke muziek en jazz speelde hij ook veel eigentijdse Franse muziek. Wayenberg componeerde kamermuziek, pianoconcerten, het ballet Solstice en de beroemde symfonie Capella. Na de herontdekking van de luthéal schreef hij de compositie "Cadens, Serenade en Toccata" voor dit instrument.
Van 2012 tot 2018 trad hij vaak op samen met de jonge pianist Martin Oei. In verband met zijn verslechterende gezondheid trad hij sindsdien niet meer op en verbleef in een verzorgingshuis in de omgeving van Parijs. In 2017 kreeg hij darmkanker.
Hij bleef ongehuwd en was naar eigen zeggen verslaafd aan het spelen van computerspelletjes. Ook was hij een groot liefhebber van het spelen op flipperkasten. Hij had ook een passie voor modeltreinen.
Voltooid in | titel | aktes | première | libretto | choreografie |
---|---|---|---|---|---|
1955 | Solstice | 1955, Parijs, Théâtre des Champs Élysées | Pierre Lacotte |
Bronnen, noten en/of referenties
|