Epiphanius van Salamis
In het artikel dat we hieronder presenteren, zullen we dieper ingaan op het onderwerp Epiphanius van Salamis, waarbij we de verschillende aspecten en de relevantie ervan vandaag onderzoeken. Epiphanius van Salamis is een onderwerp dat de aandacht heeft getrokken van een breed spectrum van mensen, van academici en specialisten in het veld tot individuen die geïnteresseerd zijn in het begrijpen van de impact ervan op de samenleving. Door middel van een gedetailleerde en uitputtende analyse zullen we proberen de implicaties ervan te ontrafelen en een alomvattende visie te bieden waarmee onze lezers dit fenomeen beter kunnen begrijpen. Vanaf zijn oorsprong tot zijn evolutie in de loop van de tijd heeft Epiphanius van Salamis debatten en controverses gegenereerd die het tot een onderwerp van groot belang maken voor verschillende onderzoeksgebieden. Ga met ons mee op deze reis van ontdekking en reflectie over Epiphanius van Salamis!
Epiphanius van Salamis (Grieks: Ἐπιφάνειος Κύπρου) (Besanduk bij Eleutheropolis, ca. 310-315 - op zee, 12 april 403) was bisschop van Salamis, heresioloog en kerkvader.
Epiphanius werd als zoon van joodse ouders geboren in Judea. Hij bekeerde zich tijdens zijn jeugd tot het christendom en vertrok naar Egypte, waar hij ging leven als monnik. Hier kwam hij ook in contact met volgelingen van de gnosticus Valentinus. Na enkele jaren, rond 333-335, keerde Epiphanius terug naar Palestina om er - twintig jaar oud - een eigen klooster te stichten. De bisschop van Eleutheropolis wijdde hem tot priester, waarna Epiphanius dertig jaar lang leiding gaf aan de kloostergemeenschap.
In 367 werd Epiphanius bisschop van Salamis op Cyprus. Het kloosterwezen werd er door Epiphanius geïntroduceerd. Hier ontwikkelde hij zich ook tot een vruchtbaar en erudiet schrijver in zijn strijd tegen uiteenlopende ketterijen. Zijn pijlen waren voornamelijk gericht tegen Origenes, die hij beschouwde als de werkelijke grondlegger van het conflict rond de ariaanse heresie. Hij overtuigde Hiëronymus van zijn gelijk, die daarop openlijk afstand nam van de ideeën van Origenes en brak met Rufinus van Aquilea en Johannes van Jeruzalem. Mede ten gevolge van de aanval van Epiphanius op Origenes werden de opvattingen van de laatste in 553 op het Concilie van Constantinopel II tot ketters verklaard.
Zijn feestdag is op 12 mei.
Werken
- Panarion, "Medicijnkastje"
- Adversus haereses, "Tegen ketters"