Erwtenkever
De term Erwtenkever heeft de afgelopen jaren aan relevantie gewonnen, omdat deze een breed scala aan contexten en situaties omvat. Van var1 op het gebied van de gezondheid tot de toepassing ervan in de wereld van de technologie: dit concept heeft zijn veelzijdigheid en toepasbaarheid op verschillende gebieden aangetoond. De impact ervan heeft zich over de hele wereld verspreid en heeft tot belangrijke discussies, onderzoek en vooruitgang geleid. In dit artikel zullen we de verschillende facetten en toepassingen van Erwtenkever in detail onderzoeken, evenals de invloed ervan op verschillende aspecten van de moderne samenleving.
| Erwtenkever | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Bruchus pisorum (Linnaeus, 1758) Originele combinatie Dermestes pisorum | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Erwtenkever op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De erwtenkever (Bruchus pisorum) is een kever uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Dermestes pisorum gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Beschrijving
Dit kevertje wordt 4 tot 4,5 millimeter lang en is te herkennen aan de donkerbruine kleur, met op de rug vele lichtere, onregelmatige bruine tot witte vlekjes die veroorzaakt worden door een fijne beharing. De antennes zijn opvallend dik en eindigen breed en plat. De kever is gedrongen; de kop, halsschild en dekschilden sluiten op elkaar aan, een duidelijke insnoering ontbreekt. De achterlijfspunt steekt wat uit onder de dekschilden.
Levenswijze
De erwtenkever is monofaag en leeft enkel op de erwt (Pisum sativum), de soortnaam pisorum verwijst naar de geslachtsnaam van de waardplant. De mannelijke kevers nemen geen voedsel meer op, vrouwtjes leven van stuifmeel van de erwtenplant voor de ontwikkeling van de eitjes. De larven leven van onrijpe zaden van de erwt. De kever legt het eitje op een vrucht waarna de groengele, rupsachtige larve tevoorschijn komt en van het zaadweefsel eet. Als de larve 5 tot 6 millimeter lang is vindt de verpopping plaats. De erwtenkever is een succesvolle, maar daardoor schadelijke soort die wereldwijd voorkomt.
Bronnen, noten en/of referenties
|