Dit artikel analyseert het belang van William Alwyn in de huidige samenleving. William Alwyn is een terugkerend thema op verschillende gebieden, van politiek tot technologie, inclusief onderwijs en het milieu. Het is een onderwerp dat door de jaren heen voor debatten, controverses en nieuwe ontdekkingen heeft gezorgd. William Alwyn is van fundamenteel belang gebleken in het leven van mensen en beïnvloedt hun beslissingen, hun manier van leven en hun manier om met dagelijkse uitdagingen om te gaan. In dit artikel wordt onderzocht hoe William Alwyn in de loop van de tijd is geëvolueerd en welke impact het heeft gehad op de samenleving. Daarnaast zullen toekomstige projecties van William Alwyn en de mogelijke invloed ervan op het dagelijks leven worden onderzocht.
William Alwyn (Northampton, 7 november 1905 – Southwold, 11 september 1985) was een Britse componist, fluitist en leraar. Hij schreef absolute muziek in een laatromantische, technisch virtuoze stijl en veel filmmuziek. Alwyns muziek is tonaal en ambitieus. Zijn eerste vier symfonieën zijn feitelijk één cyclus. Hij noemde symfonieën dramas of contrast and emotion, whether by classical composers or romantics. Zijn orkestratie was virtuoos; men luistert daarvoor naar het deel Police Chase uit de film noir Odd Man Out (1946). Alwyn op zijn meest romantisch: de Love scenes uit het drama The Fallen Idol (1948) terwijl zijn complexe, diep emotionele kant goed te beluisteren is in zijn ‘Sinfonietta for Strings’ uit 1970. Zijn laatste grote werk was Strijkkwartet nr. 3.
Zijn tweede vrouw, Doreen Carwithen (1922-2003), die zich Mary Alwyn noemde, was ook componiste en fungeerde als Alwyns assistent sinds hun huwelijk in 1961. Sinds Alwyns dood hield zij zich bezig met het William Alwyn Archive en was onder meer de drijvende kracht achter de complete opname van Alwyns orkestmuziek op het Engelse cd-label Chandos. Zijn muziek, gedichten, geschriften en schilderijen zijn door haar ondergebracht in de William Alwyn Foundation. Ook bewerkte zij Alwyns tweede pianoconcert voor uitvoering. Dit concert, geschreven voor de ‘Henry Wood Promenade Concerts’ in 1960 was nooit gespeeld doordat de Nederlandse pianist Cor de Groot vlak voor de première door een spieraandoening de beheersing van zijn linkerhand verloor.
Zowel op het Engelse cd-label Chandos als op Naxos zijn registraties van de meeste orkestwerken voorhanden. Voor filmmuziek moet men bij Chandos terecht.