Ług (hydrobiologia)

W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Ług (hydrobiologia), zajmując się jego różnymi aspektami, znaczeniem w dzisiejszym społeczeństwie i znaczeniem we współczesnym świecie. Idąc tym tropem, przeanalizujemy wpływ, jaki Ług (hydrobiologia) wywarł na różne obszary, od kultury i polityki po technologię i gospodarkę. Zanurzymy się w jego historii, implikacjach i ewolucji w czasie, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na nasze codzienne życie. Ponadto przyjrzymy się perspektywom Ług (hydrobiologia) na przyszłość i możliwemu rozwojowi w nadchodzących latach, a także kontrowersjom i debatom, jakie obecnie generuje.

Rezerwat przyrody Imielty Ług.

Ług – staropolskie słowo związane z miejscami podmokłymi, które oznaczało:

Niektórzy precyzują, że mogła to być bagnista łąka położona wśród lasów (np. Zǔorowi–ług), inni, że nadrzeczna, czasem podmokła.

Według Słownika etymologicznego języka polskiego Aleksandra Brücknera z 1927 roku, sens słów ług i łęg pokrywał się w pewnym zakresie. Obydwa oznaczały nizinę, nizinny brzeg rzeki lub moczar. Zdaniem niektórych badaczy pochodzą one prawdopodobnie od jakiegoś słowa oznaczającego zbiornik wodny lub kałużę, a wyraz ług był używany do określenia podmokłej łąki.

Obszary położone na ługu były to tereny podmokłe. Określenie to stosowano zarówno w odniesieniu do terenów otwartych jak i okresowo zalewanych, porośniętych drzewami. Gleby na ługu (mady wiślane) były bardzo żyzne.

Łuża w nazwie krainy historycznej Łużyce pochodzi prawdopodobnie od wyrazu ług, oznaczającego zbiornik wodny, kałużę, słowo Łużyce byłoby określeniem krainy nizinnej, moczarowej.

Pospolite niegdyś słowo ług przetrwało do czasów obecnych w nazwach własnych.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Łukasz Maurycy Staniaszek, Łużyce – zapomniany mikroregion etnograficzny nad Wisłą., „Zwierciadło Etnologiczne”, 1, Szczecin: Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Szczecińskiego, 2012, s. 125–140, ISBN 978-83-7516-520-1.
  2. ↑ a b c d e f g h i Aleksander Brückner: Słownik etymologiczny języka polskiego. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1927.
  3. ↑ a b c d e Słownik staropolski. Tom IV L – M. Stanisław Urbańczyk, Zenon Klemensiewicz, Jan Safarewicz, Władysław Kuraszkiewicz, Witold Taszycki (komitet red.). Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich : Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1963 – 1965, s. 128. .
  4. ↑ Samuel Bogumił Linde: Słownik języka polskiego. T. 1, cz. 2: G-L. Warszawa: Drukarnia XX. Piiarów, 1808, s. 1307. .
  5. ↑ a b c Mariusz Górniak & Roman Mazurkiewicz: Ług – Słownik Staropolski – największa baza haseł i zwrotów staropolskich. .
  6. ↑ a b c d Słownik polszczyzny XVI wieku T. 12: L – Łżywy. Maria Renata Mayenowa (red.), Franciszek Pepłowski (red.) i in.. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich : Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1979, s. 607. .
  7. ↑ a b Antoni Krasnowolski, Władysław Niedźwiedzki: M. Arcta Słownik Staropolski. Warszawa: M. Arcta, ok. 1920.
  8. ↑ a b c d Jan Karłowicz: Słownik gwar polskich. T. trzeci, L do O. Kraków: Akademia Umiejętności, 1903, s. 81. .
  9. ↑ a b c d Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 4-5, ISBN 83-239-9607-5.

Linki zewnętrzne

  • Słownik staropolski. pjs.ijp-pan.krakow.pl. . na stronie Pracowni Języka Staropolskiego Instytutu Języka Polskiego PAN w Krakowie
Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot