18 Dywizja Grenadierów Pancernych
W tym artykule 18 Dywizja Grenadierów Pancernych zostanie omówiony z multidyscyplinarnej i zaktualizowanej perspektywy, aby wyczerpująco przeanalizować i zrozumieć wszystkie aspekty związane z tym tematem. Odbędzie się podróż przez tło historyczne, różne aktualne teorie i podejścia, a także praktyczne i społeczne implikacje, jakie niesie ze sobą 18 Dywizja Grenadierów Pancernych. Będzie starała się przedstawić pełną i wyważoną wizję, która pozwoli czytelnikowi zdobyć wszechstronną wiedzę na temat tak aktualnego dzisiaj problemu.
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk |
piechota zmechanizowana |
| Skład |
patrz tekst |
18 Dywizja Grenadierów Pancernych (niem. 18. Panzergrenadier Division) – niemiecka dywizja grenadierów pancernych z okresu II wojny światowej, walczyła głównie przeciw Armii Czerwonej.
Historia
Dywizja powstała 23 czerwca 1943 r. z 18 Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej, którą wzmocniono 118. batalionem pancernym. Jesienią dywizja walczyła w ramach Grupy Armii Środek pod Smoleńskiem i nad Dnieprem. Została rozbita w lipcu 1944 r. w kotle pod Bobrujskiem i jej niedobitki przeniesiono na Śląsk.
Dywizję częściowo odbudowano w listopadzie i grudniu 1944 r. dołączając do niej 103. i 105. Brygady Pancerne. Walczyła później w Prusach Wschodnich i po morskiej ewakuacji pod Berlinem, gdzie przyłączono do niej resztki Dywizji Pancernej Holstein. Została zniszczona w czasie walk przeciw Armii Czerwonej o wzgórza Seelow.
Dowódcy dywizji
- gen. por. Karl Zutawern (od 5 października 1943)
- gen. por. Kurt Jahn (od 14 kwietnia 1944)
- gen. por. Karl Zutawern (od 24 maja 1944 do 6 lipca 1944, gdy popełnił samobójstwo)
- gen. mjr Hans Bölsen (od 10 września 1944)
- gen. mjr Erwin Rauch (od 1 stycznia 1945)
Struktura organizacyjna
Skład w 1943 roku:
- 118 batalion pancerny
- 30 pułk grenadierów pancernych
- 51 pułk grenadierów pancernych
- 18 zmotoryzowany pułk artylerii
- 118 pancerny batalion rozpoznawczy
- 118 zmotoryzowany batalion inżynieryjny
- 118 zmotoryzowany batalion łączności
- 118 batalion niszczycieli czołgów
- 18 dywizyjne oddziały zaopatrzeniowe
- 30 pułk grenadierów pancernych
- 51 pułk grenadierów pancernych
- 118 pułk pancerny
- 18 pułk pancerny
Przypisy
- ↑ Baxter 2009 ↓, s. 184.
Bibliografia
- Ian Baxter: Od odwrotu do klęski. Ostatnie lata Wehrmachtu na froncie wschodnim 1943-1945. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11537-8.
- Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska pancerne. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2010. ISBN 978-83-11-11725-9.
- lexikon-der-wehrmacht.de