2M-3
W dzisiejszym świecie 2M-3 zyskał ogromne znaczenie w różnych aspektach życia codziennego. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, 2M-3 pozostawił znaczący ślad, wywołując debaty i refleksje na temat jego wpływu na społeczeństwo. Od swoich początków do dnia dzisiejszego 2M-3 stał się tematem zainteresowania, który budzi ciekawość i zachwyt. W tym artykule zbadamy różne wymiary 2M-3 i przeanalizujemy jego wpływ w różnych kontekstach, zapewniając pełny przegląd tego aktualnego tematu.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
morska automatyczna armata uniwersalna |
| Historia | |
| Prototypy |
1948 |
| Produkcja seryjna |
1949-1984 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
25 mm |
| Nabój |
25 × 218 mm |
| Długość lufy |
2 m |
| Donośność |
skuteczna przeciw celom: |
| Prędkość pocz. pocisku |
910 m/s[1] |
| Masa |
1515 kg[1] |
| Kąt ostrzału |
w poziomie: 360° |
| Jednostka ognia |
2 × 130 szt (na podstawie)[1] |
| Szybkostrzelność |
2 × 450 strz./min teor. |
| Obsługa |
2 |
2M-3M – podstawa morska z dwiema sprzężonymi uniwersalnymi armatami morskimi kalibru 25 mm (110-PM) kalibru 25 mm L/79, opracowana w ZSRR pod koniec lat czterdziestych XX w.
Wersje
- ZSRR:
- 2M-3
- 2M-3M
- 2M-8M – dla okrętów podwodnych
- 2M-10
- BL-130
- BL-120 (4M-120)
- Chiny:
- Typ 61
Zastosowanie
Armaty 2M-3 i 2M-3M stosowane były na licznych mniejszych okrętach i pomocniczych jednostkach pływających produkcji ZSRR, używanych przez marynarkę radziecką, a także eksportowanych. Instalowano je na jednostkach na których nie przewidywano radiolokacyjnych systemów kierowania ogniem[1]. Eksportowane były także same armaty, a także ich klony produkowane były za granicą.
W Polsce eksploatowano łącznie na okrętach przynajmniej 146 armat 2M-3M – m.in. na kutrach torpedowych projektu 183, trałowcach projektów 151, 206F, 254M, kutrach proj. 918/918M i okrętach pomocniczych[a]. Jako ostatni wyposażono w nie w 1984 roku trałowiec „Gardno”, po czym zastąpiły je na nowych okrętach polskie armaty ZU-23-2M, instalowane także na starszych okrętach[1]. Na przełomie 1989/90 roku podstawy 2M-3M zamontowano jeszcze na trzech kutrach rakietowych projektu 205 przekształconych w patrolowce Straży Granicznej[2].
Z nowszych zastosowań, armaty tego typu zostały użyte m.in. na jemeńskich okrętach patrolowych typu P-1022 zbudowanych w Australii w 2004 roku[3].
Można oglądać
- ORP „Odważny” w Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej
- Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni – zdjęta z okrętu
- Skansen Broni Morskiej w Helu – zdjęta z okrętu
Uwagi
- ↑ Liczba armat faktycznie mogła być mniejsza, gdyż mogły być demontowane z wycofywanych okrętów. Zestawienie na podstawie Ciślak 1995 ↓, s. 214-215 – liczba 146 podstaw obejmuje wszystkie okręty, na których faktycznie były zainstalowane, na stałe lub przejściowo, łącznie z 4 podstawami na okręcie ratowniczym „Piast” (Ciślak 1995 ↓, s. 140), natomiast istniała możliwość montażu jeszcze 12.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Ciślak 1995 ↓, s. 214.
- ↑ Ciślak 1995 ↓, s. 196.
- ↑ Z życia flot. Jemen. „Morza Statki i Okręty”. Nr 2/2005. X (50), s. 5-6, marzec–kwiecień 2005. Warszawa: Magnum X.
Bibliografia
- Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995. Warszawa: Lampart i Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej. 6. ISBN 83-86776-08-0.