Obecnie Allogamus starmachi to temat, który zyskał duże znaczenie w społeczeństwie. Z biegiem czasu Allogamus starmachi stał się przedmiotem zainteresowania szerokiego grona osób, czy to ze względu na jego wpływ na życie codzienne, jego znaczenie historyczne, czy też wpływ na różne aspekty kultury. W tym artykule zbadamy różne perspektywy Allogamus starmachi, od jego początków po rolę w teraźniejszości, analizując jego znaczenie i implikacje dla dzisiejszego społeczeństwa. Dodatkowo sprawdzimy, jak Allogamus starmachi ewoluował na przestrzeni czasu i jak jego zrozumienie może przyczynić się do zrozumienia różnych aspektów naszego codziennego życia.
| Allogamus starmachi | |
| Szczęsny, 1967 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Allogamus starmachi |
Allogamus starmachi – gatunek owada wodnego z rzędu chruścików (Trichoptera), z rodziny Limnephilidae, jeden z nielicznych endemicznych gatunków owadów Polski. Uznany jest za gatunek zagrożony (kategoria VU). Występuje w Tatrach, larwy żyją w okresowo płynących potokach na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego.
Gatunek występuje tylko w Tatrach na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Nie stwierdzono występowania w Tatrach Niżnych (Słowacja). Gatunek opisany w 1967 roku przez polskiego trichopterologa Bronisława Szczęsnego. Nazwa gatunkowa upamiętnia polskiego hydrobiologa Karola Starmacha.
Allogamus starmachi uważany jest za relikt polodowcowy. W okresie zlodowacenia zasięg gatunku prawdopodobnie był szerszy. Występuje w Pyszniańskim Potoku (1200 m n.p.m., eudominant), Potoku Kościeliskim (1100 m n.p.m., recedent), Dolinie Gąsienicowej (1680 m n.p.m.) i Dolinie Pańszczycy (1600 m n.p.m.).
Larwy zasiedlają okresowo płynące potoki wysokogórskie powyżej 1100 m n.p.m. Zdolność do życia w okresowo wysychających i zimą zamarzających ciekach wysokogórskich, o stosunkowo niskiej temperaturze wody, można uznać za ewolucyjne przystosowane do warunków okresu zlodowaceń. Być może zasiedla także najpłytszy litoral niektórych stawów tatrzańskich. Larwy odżywiają się bakteriami i glonami, głównie sinicami.
Larwy rozwijają się w okresie wiosny, poczwarki pojawiają się w okresie lata, imagines zaś jesienią. Larwy budują rurkowate, lekko zagięte, przenośne domki z fragmentów mineralnych zespojonych jedwabną przędzą. Można je zaliczyć do funkcjonalnej grupy troficznej zdrapywaczy. Oddychają tlenem rozpuszczonym w wodzie. W drugiej połowie września i w październiku samice składają jaja, umieszczając je pod kamieniami na dnie potoku. Jaja przechodzą diapauzę zimową w temperaturze poniżej zera. Larwy wykluwają się w czasie pierwszych wiosennych roztopów.
Stan populacji w obserwowanych siedliskach prawdopodobnie ulega zmianom, na skutek wzrostu skażenia środowiska oraz zbyt intensywnego ruchu turystycznego. Gatunek jest umieszczony na czerwonej liście zwierząt w kategorii gatunków zagrożonych (VU). Cała populacja znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego, co gwarantuje dobrą ochronę tego gatunku.