Amunicja zespolona
Amunicja zespolona to motyw, który przykuł uwagę ludzi na całym świecie. Od chwili pojawienia się budzi duże zainteresowanie i jest przedmiotem licznych debat i dyskusji. Niezależnie od tego, czy ze względu na dzisiejsze znaczenie, czy wpływ historyczny, Amunicja zespolona pozostaje kwestią o ogromnym znaczeniu dla ogółu społeczeństwa. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne wymiary Amunicja zespolona i jego wpływ na różne aspekty naszego życia. Od jego początków po wpływ na kulturę popularną – przyjrzymy się, jak Amunicja zespolona odcisnął swoje piętno na historii i jak jest nadal aktualny.
Amunicja zespolona (scalona) – rodzaj amunicji w postaci naboju do broni palnej, którego wszystkie elementy połączone są w integralną całość za pomocą łuski.
Budowa
W skład naboju zespolonego wchodzą:
- spłonka lub zapłonnik
- ładunek miotający
- pocisk lub pociski
- łuska lub inny rodzaj osłony mieszczący w sobie wszystkie powyższe elementy
Historia
Amunicję scaloną opatentowano i zademonstrowano po raz pierwszy w 1812 roku. Autorem wynalazku z 1808 roku, ulepszonego po syntezie piorunianu rtęci w 1809 roku był francuski rusznikarz szwajcarskiego pochodzenia Samuel Johannes Pauly. Podczas zorganizowanego przez siebie pokazu oddał 22 celne strzały w czasie, jakiego żołnierz armii napoleońskiej potrzebował na oddanie strzału, załadowanie broni i ponowne przyjęcie postawy strzeleckiej. Po upadku Napoleona Pauly popadł w niełaskę i zmuszony został do opuszczenia Francji. Brakuje wiarygodnych informacji o szczegółach budowy amunicji jego pomysłu, gdyż patent z 29 września 1812 r. uległ zniszczeniu. Można jednak przypuszczać, że amunicja posiadała papierową łuskę i spłonkę własnego pomysłu umieszczoną wewnątrz ładunku prochu, gdyż właśnie takiej konstrukcji użyli w 1836 r. zarówno współpracujący z Paulym Casimir Lefaucheux, jak i jego uczeń Johann Nikolaus von Dreyse. Ulepszony karabin Dreyse wprowadzono na uzbrojenie armii w Królestwie pruskim w 1841 roku. Wprowadzenie nabojów scalonych zrewolucjonizowało i znacznie przyspieszyło proces ładowania broni. Od końca XIX wieku w broni strzeleckiej stosuje się niemal wyłącznie naboje scalone. Prowadzone są również eksperymenty z amunicją bezłuskową.
W artylerii oprócz nabojów scalonych stosuje się wciąż amunicję rozdzielnego ładowania dla dział większych kalibrów (pocisk i łuska osobno, ewentualnie woreczki z prochem).
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Mała Encyklopedia Wojskowa Tom 2 ↓, s. 360.
- ↑ Torecki 1982 ↓, s. 146-154.
Bibliografia
- F.M. Warminster: Ilustrowana Encyklopedia. Broń strzelecka XIX wieku. Kraków: Espadon, 1995. ISBN 83-85489-14-2.
- Paweł Morawski: Elaboracja kulowej amunicji myśliwskiej i sportowej. Kraków: 2008. ISBN 978-83-7323-984-5.
- Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Wyd. 3, popr. i uzup. Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X.