W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Andrzej Dominik Lipiewicz. Przez lata Andrzej Dominik Lipiewicz okazał się tematem interesującym wiele różnych osób. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w kulturze popularnej, Andrzej Dominik Lipiewicz pozostawił niezatarty ślad na świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty Andrzej Dominik Lipiewicz, od jego pochodzenia i ewolucji po jego znaczenie w dzisiejszym świecie. Przygotuj się na zanurzenie się w podróż pełną wiedzy i inspiracji na temat Andrzej Dominik Lipiewicz!
| Data i miejsce urodzenia |
1724 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 października 1778 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1740 |
Andrzej Dominik Lipiewicz (ur. ok. 1724 w Krakowie, zm. 24 października 1778 w Palczowicach) – polski ksiądz, nauczyciel, pisarz, rektor Akademii Krakowskiej, cenzor książek drukowanych w diecezji krakowskiej w 1767 roku, sędzia prosynodalny w latach 1777–1778, egzaminator prosynodalny w latach 1776–1778, doktor filozofii i obojga praw.
Syn mieszczanina Józefa Lipiewicza. Był studentem w latach 1739–1740 Wydziału Filozoficznego Akademii Krakowskiej, na której otrzymał stopień magistra sztuk wyzwolonych. Od 1741 do 1743 uczył w rodzinnym mieście w Szkołach Nowodworskich. Do 1746 będąc doktorem sztuk wyzwolonych i filozofii był w Akademii Poznańskiej (Lubranscianum) profesorem poetyki i matematyki. Był także geometrą przysięgłym i prefektem poznańskiej Drukarni Akademickiej. Profesor matematyki i retoryki od 1746 do 1748 w Krakowie, a w 1755 wykładał na Wydziale Prawa Akademii Krakowskiej. Był postulatorem i promotorem kanonizacji Jana Kantego i do około 1760 zamieszkiwał w Rzymie. Został w 1762 doktorem obojga praw. Rektor Akademii Poznańskiej od listopada 1763 do grudnia 1764 oraz cenzor ksiąg na diecezję poznańską. Reprezentując Akademię Krakowską, Poznańską i Zamojską wystąpił w 1764 z pismem przeciwko niektórym opiniom J. Bielskiego (Widok Królestwa Polskiego, P. 1763). Pod koniec 1764 znalazł się z powrotem w Krakowie, a rok później został dziekanem i następnie podkanclerzym Wydziału Prawa. W diecezji krakowskiej wykonywał także urząd egzaminatora synodalnego, asesora oraz cenzora ksiąg. Delegat na sejm 1766 z ramienia Akademii Krakowskiej. W 1768 powołano go w skład Komisji dotyczącej reformy Szkół Nowodworskich, a rok później do opracowania projektu statutu organizacyjnego kolonii akademickich. W 1773 przedstawiał królowi i Komisji Edukacji Narodowej projekt na podstawie którego Akademia miałaby współpracować z nowymi władzami oświatowymi, a szczególnie na polu kształcenia nauczycieli. Rektor Akademii Krakowskiej w latach 1775–1777, a następnie prefekt Szkół Nowodworskich (gdzie nie do końca się sprawdził).
W latach 1762–1772 proboszcz kościoła w Luborzycy, zaś we wrześniu 1777 otrzymał kanonię katedralną krakowską.
W jego dorobku autorskim figurują panegiryki, tezy prawnicze i matematyczne, polemiki, mowy sejmowe, kazania i kalendarze.