W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Andrzej Popiel, odnosząc się do jego różnych aspektów i perspektyw z holistycznego punktu widzenia. Andrzej Popiel jest dziś tematem niezwykle aktualnym, który wywołał szeroką debatę i zainteresowanie w różnych obszarach. W następnych kilku linijkach przeanalizujemy tło historyczne Andrzej Popiel, jego wpływ na współczesne społeczeństwo, a także możliwe przyszłe implikacje, jakie może mieć. Zagłębimy się w jego najgłębsze aspekty, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję Andrzej Popiel, która pozwoli naszym czytelnikom uzyskać lepsze zrozumienie i perspektywę na ten bardzo istotny temat.
Data i miejsce urodzenia |
24 stycznia 1936 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 lutego 2020 |
Zawód | |
Lata aktywności |
od 1961 |
Zespół artystyczny | |
Teatr Muzyczny w Łodzi (1972–1974) Teatr Muzyczny im. Danuty Baduszkowej w Gdyni (1974–1997; 2014–2020) | |
Odznaczenia | |
Andrzej Tadeusz Sulima-Popiel (ur. 24 stycznia 1936 w Krakowie, zm. 17 lutego 2020 w Gdyni) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, bas-baryton, od 1974 roku członek zespołu Teatru Muzycznego w Gdyni, tenisista i sędzia tenisowy, kapral Ludowego Wojska Polskiego, działacz opozycji demokratycznej w PRL.
Urodził się w Krakowie jako drugie dziecko Kazimierza Popiela (1898–1957), inżyniera górnictwa; oraz Anny z domu Latinik (1902–1969), późniejszej urzędniczki sądu metropolitalnego w Krakowie, odznaczonej krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice; wnuk Franciszka Latinika i Heleny z domu Stiasny-Strzelbickiej. Jego starszą siostrą była Irena „Ika” Popiel, zaś braćmi ciotecznymi – Janusz i Jerzy Riegerowie oraz Jerzy i Jan Vetulani.
W latach 30. Popielowie mieszkali w Borysławiu, a potem we Lwowie, gdzie Andrzej Popiel spędził pierwsze lata dzieciństwa. Jego ojciec został zmobilizowany i wziął udział we wrześniu 1939 roku w wojnie obronnej przed agresją niemiecką. Po przejściu szlaku bojowego został internowany na Węgrzech, a następnie, po wkroczeniu armii niemieckiej, aresztowany przez Gestapo i zesłany do obozu koncentracyjnego Dachau.
Aby uniknąć wywózki na wschód, pozostała we Lwowie matka Anna Popielowa w 1940 roku przeniosła się wraz z dziećmi na stałe do domu swoich rodziców, do Krakowa. Tam w czasie okupacji niemieckiej Andrzej Popiel ukończył pierwszą i drugą klasę szkoły podstawowej, dodatkowo uczęszczając na prywatne lekcje w mieszkaniu przy placu Biskupim.
Bezpośrednio po zakończeniu okupacji, od trzeciej klasy Andrzej Popiel uczęszczał do Szkoły Ćwiczeń przy Państwowym Pedagogium w Krakowie. Ukończył Liceum Salezjanów w Ostrzeszowie. Po zdaniu matury studiował metalurgię na Akademii Górniczo-Hutniczej i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, jednak żadnego z tych kierunków nie ukończył.
W latach 1953–1958 zawodniczo uprawiał tenisa jako zawodnik KS Cracovia, gdzie jego trenerem był Krzysztof Herbst, a okazjonalnie także Józef Hebda. Ten ostatni zachęcał Popiela do kontynuowania kariery sportowej. Popiel zrezygnował jednak z gry w tenisa, jako że było to wówczas zajęcie słabo opłacane i nie dające perspektyw życiowych.
W drugiej połowie lat 50. służył w dowództwie wojsk lotniczych Ludowego Wojska Polskiego. Ukończył służbę ze stopniem kaprala. W latach 1958–1960 brał udział w testach spadochronów dla wojska. Na przestrzeni trzech lat wykonał sto dwadzieścia trzy skoki na spadochronach na terenie lotniska w Boernerowie, jako jeden z dwunastu testerów w grupie.
Wciągnął się w działalność teatralną w Studenckiej Estradzie Rozrywkowej w Krakowie, gdzie debiutował w 1955 roku wraz z Markiem Walczewskim we wspólnym programie Raz na lewo, raz na prawo (przy realizacji współpracował z nimi wówczas jako członek ekipy technicznej Jerzy Bińczycki). Gościnnie występował w będącej u progu swej działalności Piwnicy pod Baranami. Karierę teatralną rozpoczął 13 kwietnia 1961 roku w Estradzie Kraków, debiutując w spektaklu Wesoły telewizor; i występował w krakowskiej Estradzie do roku 1964.
Następnie występował w programach estradowych jako członek zawodowych zespołów wojskowych. W latach 1964–1966 związał się z Zespołem Estradowym Warszawskiego Okręgu Wojskowego Desant, z siedzibą w Krakowie. Pod koniec 1966 roku wystąpił w Estradzie Bydgoskiej wraz z Fryderyką Elkaną w programie Ewa, córka Ewy z muzyką Katarzyny Gärtner.
W 1968 roku na kilka miesięcy związał się z zespołem marynarki wojennej Flotylla w Gdyni, gdzie został zaangażowany wspólnie z Joanną Rawik. W latach 1968–1972 występował z warszawskim zespołem służby inżynieryjno-budowlanej Wesoła Drużyna. Jako członek tej grupy zdobył w 1970 roku nagrodę indywidualną na Festiwalu Zespołów Artystycznych Wojska Polskiego w Połczynie-Zdroju za wykonanie piosenki Transport Mateusza Święcickiego.
W 1972 roku rozpoczął występy w Teatrze Muzycznym w Łodzi. Był obsadzany w głównych rolach w sztukach My chcemy tańczyć (1973) w reżyserii Włodzimierza Kwaskowskiego oraz Wielka Aleja (1973).
W 1974 roku związał się z Teatrem Muzycznym w Gdyni, gdzie został przyjęty do zespołu przez Danutę Baduszkową. Został wówczas na dwa tygodnie przed premierą obsadzony w głównej roli w Przygodach Sindbada Żeglarza, w zastępstwie za Zenona Bestera, który w trakcie prób do spektaklu dostał na scenie krwotoku i nie był w stanie kontynuować pracy. Przez kolejne lata Andrzej Popiel był członkiem zespołu Teatru Muzycznego w Gdyni. W latach 70. i 80. był obsadzany zazwyczaj w rolach pierwszoplanowych, od lat 90. w rolach drugoplanowych, m.in. jako rabin w Skrzypku na dachu w inscenizacji Jerzego Gruzy (1984) – spektaklu wystawionym również w Teatrze Wielkim w Warszawie (1993). W inscenizacji Pana Tadeusza w reżyserii Adama Hanuszkiewicza na deskach Teatru Miejskiego w Gdyni odegrał rolę Podkomorzego (1991).
W latach 1981–1982 na zaproszenie Zbigniewa Marka Hassa prowadził dla słuchaczy Studium Wokalno-Aktorskiego przy Teatrze Muzycznym w Gdyni wykłady będące wstępem do rozważań o teatrze i jego roli. Ponadto współpracował indywidualnie z młodymi artystami związanymi z Teatrem, w tym z Izabelą Trojanowską oraz Bożeną Zawiślak. Nie podjął się działalności pedagogicznej na większą skalę. W latach 70. odmówił Danucie Baduszkowej, która zaproponowała mu prowadzenie w Studium Wokalno-Aktorskim zajęć z interpretacji piosenki, zaś w latach 90. odmówił propozycji kierowania Studium złożonej mu przez Jerzego Gruzę.
Był członkiem zespołu Teatru Muzycznego w Gdyni do 1997 roku. W 2014 roku powrócił na jego deski z rolą w Skrzypku na dachu, i wziął udział m.in. w prezentacji sztuki na 54. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. W 2011 roku był członkiem jury Konkursu Małych Form Teatralnych w Gdyni.
Występował w rolach epizodycznych w serialach telewizyjnych i filmach.
Od lat 60. należał do Związku Artystów Scen Polskich.
Był aktywnym działaczem NSZZ „Solidarność”. W czasie stanu wojennego wspierał rodziny osób internowanych. Przez szereg lat prowadził jako lektor apele poległych w rocznicę Grudnia 1970. Był współtwórcą i wykonawcą Gdyńskiej Drogi Krzyżowej, odbywanej corocznie 17 grudnia.
W 1984 roku ukończył kurs sędziowski Międzynarodowej Federacji Tenisowej w Belgradzie, uzyskując certyfikat sędziego. Sędziował jako sędzia naczelny w Pucharze Galea w Stalowej Woli (1986). Był sędzią międzynarodowych mistrzostw Polski oraz turniejów WTA w Sopocie. W maju 1999 roku był sędzią tenisowego turnieju dla niepełnosprawnych V Petrochemia Polish Open.
W wydanej w 2005 roku przez Polską Akademię Umiejętności monografii Adam Vetulani (1901–1976) opublikował rozdział Adam Vetulani – mój Wuj i Profesor.
W styczniu 2016 roku prezydent RP Andrzej Duda przesłał na jego ręce list gratulacyjny z okazji jego osiemdziesiątych urodzin.
Zmarł 17 lutego 2020 w Gdyni, w wieku osiemdziesięciu czterech lat. 27 lutego 2020 odbyła się msza żałobna w kościele św. Rodziny przy ul. Kołłątaja w Gdyni, z udziałem sztandaru Solidarności. Pogrzeb Andrzeja Popiela miał miejsce 6 marca 2020 na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Prochy Andrzeja Popiela złożono w grobie rodzinnym. Pogrzeb miał charakter katolicki. List pożegnalny w imieniu Gdańskiego Oddziału Związku Artystów Scen Polskich odczytała w czasie uroczystości Bożena Zawiślak-Dolny.
Andrzej Popiel był kawalerem i nie miał dzieci.
Opracowano na podstawie materiału źródłowego.
Opracowano na podstawie materiału źródłowego.