W tym artykule zbadamy wpływ i konsekwencje Angielskie roszczenia do tronu Francji na współczesne społeczeństwo. Od momentu pojawienia się do wpływu na różne aspekty życia codziennego, Angielskie roszczenia do tronu Francji odegrał kluczową rolę w kształtowaniu różnych dziedzin, takich jak polityka, ekonomia, technologia i kultura. Poprzez dogłębną analizę sprawdzimy, jak Angielskie roszczenia do tronu Francji ewoluował na przestrzeni czasu i jak ukształtował postrzeganie i działania ludzi na całym świecie. Dodatkowo zajmiemy się kontrowersjami i debatami, które wywołał Angielskie roszczenia do tronu Francji, a także jego potencjalnym wpływem w przyszłości. Celem tego artykułu jest przedstawienie kompleksowego i wnikliwego spojrzenia na Angielskie roszczenia do tronu Francji i jego znaczenie we współczesnym społeczeństwie.
Angielskie roszczenia do tronu Francji − roszczenia angielskich i następnie brytyjskich monarchów do tronu Francji wnoszone od 1340 do 1801. Były jedną z przyczyn wojny stuletniej.
Król Anglii Edward III, gdy przejął w 1330 rządy w Anglii, zaczął domagać się od Francji nie tylko swych praw do byłych angielskich ziem lennych na terenie Francji, lecz także uznania go również za sukcesora korony francuskiej, gdyż był po matce – Izabeli – potomkiem dynastii Kapetyngów, której panowanie we Francji wygasło wobec braku bezpośrednich męskich następców tronu. Tron francuski przejęła boczna linia dynastii Kapetyngów – Walezjusze. Edward III oraz jego następcy nie zaprzestali jednak używania tytułu Króla Francji, tocząc z Anglią wojnę zwaną stuletnią. Przełomem w wojnie był rok 1415, w którym to Anglicy, wykorzystując wewnętrzne zatargi książąt francuskich, wznowili wojnę stuletnią, lądując w Normandii. W bitwie pod Azincourt król angielski Henryk V dokonał sromotnego pogromu; Francuzi stracili 10 tys. rycerskiej szlachty. Dalsze działania, w następstwie tej klęski doprowadziły do dalszego upadku Francji i podpisania układu pokojowego w Troyes. Królowa Izabela Bawarska uznała w nim swojego syna Karola za nieślubne dziecko i w imieniu swojego chorego psychicznie męża – Karola VI, wyznaczyła Henryka jego następcą. Dla umocnienia praw do tronu angielskiego króla postanowiono zawrzeć małżeństwo Henryka z córką Karola VI i Izabeli, Katarzyną (27 października 1401 – 3 stycznia 1437). Ślub odbył się 2 czerwca w katedrze w Troyes. Sukces Henryka miał bardzo krótki żywot. Henryk V zmarł 31 sierpnia 1422, a Karol VI ledwie dwa miesiące później, 21 października 1422. Tron Anglii przypadł małoletniemu Henrykowi VI. W swojej ostatniej woli Henryk V mianował swoich braci Jana i Humphreya regentami odpowiednio Francji i Anglii. Henryk VI tytułował się od początku swojego panowania królem Anglii i Francji. Jednak angielskie panowanie we Francji od odsieczy Orleanu Joanny d’Arc i Karola VII w Reims zaczęło chylić się ku upadkowi. Aby zapobiec katastrofie dokonano pośpiesznej koronacji Henryka na króla Francji, która odbyła się z całkowitym pominięciem ustalonego ceremoniału 16 grudnia 1431 r. w katedrze Notre Dame w Paryżu. Koronacja ta niewiele zmieniła w sytuacji Anglików. Wkrótce Francuzi zdobyli Paryż. Mimo przegranej wojny stuletniej, Henryk VI i jego następcy tytułowali się królami Francji, a w herbie monarszym widniały francuskie Fleur-de-lis.
Ostatnim monarchą brytyjskim tytułującym się królem Francji był Jerzy III. Podczas negocjacji pokojowych z I republiką francuską na konferencji Lille, trwająca od lipca do listopada 1797 francuscy delegaci zażądali od króla Wielkiej Brytanii by porzucił tytuł króla Francji jako warunek pokoju. Wydany w 1800 akt o unii nie wspominał o francuskich roszczeniach. Wielka Brytania uznała Republikę Francuską w Traktacie w Amiens w 1802. Zmiana nie została uznana przez ówczesnego jakobickiego pretendenta do tronu kardynała Henryka Benedykta Stuarta. On i jego następcy do dziś używają tytułów: króla Anglii, Szkocji, Francji i Irlandii.