W tym artykule poruszony zostanie temat Bonitacja (gleboznawstwo), który ma ogromne znaczenie i aktualność w polu _var2. Przeanalizowany zostanie jego wpływ na społeczeństwo, a także jego implikacje dla _var3. Ponadto rozważone zostaną różne perspektywy i podejścia związane z Bonitacja (gleboznawstwo), w celu zapewnienia kompleksowej i kompletnej wizji na ten temat. Przeglądanie aktualnych i skontrastowanych informacji ma na celu zaoferowanie czytelnikowi jasnej i obiektywnej wizji Bonitacja (gleboznawstwo), a także możliwych konsekwencji, jakie jego rozwój może wywołać w przyszłości.
Ten artykuł od 2012-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
|
Ten artykuł należy dopracować: przedstawiono sytuację tylko z polskiej perspektywy – artykuł powinien być przekrojowy. Pomóż go poprawić. Na stronie dyskusji mogą znajdywać się pomocne komentarze. |
Bonitacja (z łac. bonus – dobry) – w gleboznawstwie, ocena jakości gleby pod względem wartości użytkowej, uwzględniająca żyzność gleby, stosunki wodne w glebie, stopień kultury gleby i trudność uprawy w powiązaniu z agroklimatem, rzeźbą terenu oraz niektórymi elementami stosunków gospodarczych. W zależności od przyjętej bonitacji wartość tę wyraża się w klasach lub punktach. Przeprowadza się ją w celu zakładania jednolitej ewidencji gruntów, będącej podstawą określenia wymiaru podatku gruntowego, scalania gruntów oraz racjonalnego ich wykorzystania na cele nierolnicze.
Uwzględnia się następujące kryteria:
W oparciu o te kryteria gleby zalicza się do odpowiednich klas bonitacyjnych. Uzupełniającymi czynnikami bonitacji są właściwości otoczenia profilu glebowego i warunki uprawy. W polskim systemie bonitacji gleby wyróżnia się 9 klas gleb gruntów ornych: I, II, IIIa, IIIb, IVa, IVb, V, VI, VIZ i 6 klas gleb użytków zielonych: I, II, III, IV, V, VI. W skali kraju gleby orne bardzo dobre i dobre (I–II) zajmują powierzchnię 3,7%, gleby IIIa i IIIb – 18,0%, gleby średniej jakości (IVa i IVb) – 35,2% oraz gleby słabe i bardzo słabe (V i VI) – 37,3% ogólnej powierzchni gruntów ornych. Gleby górskie zajmują 5%. W ogólnej powierzchni użytków zielonych kraju klasy najsłabsze (V i VI) stanowią aż 42,6%.