Obecnie Cezar (tytuł) stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem szerokiego grona ludzi na całym świecie. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na codzienne życie ludzi, Cezar (tytuł) to temat, który wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach. Zarówno eksperci w tej dziedzinie, jak i zwykli ludzie poświęcili czas i wysiłek na zrozumienie i analizę Cezar (tytuł), starając się uzyskać lepsze zrozumienie jego znaczenia i wpływu na różne aspekty życia. W tym artykule zbadamy niektóre z najważniejszych aspektów związanych z Cezar (tytuł), aby zaoferować kompleksowe spojrzenie na ten temat, który ma dziś ogromne znaczenie.
Cezar (łac. caesar) – jeden z tytułów używanych przez rzymskich cesarzy. Słowo cezar było rodowym mianem Juliusza Cezara oraz Oktawiana – jego adoptowanego syna i pierwszego cesarza rzymskiego, ale z czasem stało się tytułem władców Rzymu. W okresie tetrarchii tytułu cezara używali dwaj młodsi tetrarchowie. W Cesarstwie Bizantyńskim tytuł utracił swą rangę i był przyznawany najpierw następcy tronu, a potem dalszym synom cesarskim. W Imperium Osmańskim tytuł cezara przyjął sułtan Mehmed II dla podkreślenia kontynuacji przez Osmanów Cesarstwa Rzymskiego
W Cesarstwie Wschodnim (nazwanym później Bizantyńskim) tytuł cezara (gr.: Καῖσαρ, kaisar) oznacza następcę tronu, choć od czasów Teodozjusza I (379-395) cesarze chętniej wynoszą swoich następców do godności współcesarza. Tytuł cezara zaczyna natomiast być przyznawany kolejnym synom cesarskim lub ich bliskim, a wpływowym krewnym, i tak na przykład cesarz Teofil (829-842) przyznał go swemu zięciowi Aleksemu Mosele, Michał III (842-867) – swemu wujowi Bardasowi, Nicefor II Fokas (963-969) – ojcu Bardasowi Fokasowi. Do wyjątków należało nadanie tej godności przywódcy obcego państwa. Postąpił tak Justynian II w stosunku do chana Bułgarii Terweła w podzięce za pomoc w odzyskaniu tronu w 705 roku.
Zgodnie z Klētorologionem z 899 roku cezar nosił koronę bez krzyża. Tytuł utracił swoją wysoką rangę po reformie tytulatury cesarskiej przez Aleksego I Komnena (1081-1118) i wprowadzenia nowych tytułów pochodzących od starego tytułu cesarskiego sebastos. Tytuł cezara zachował się do końca istnienia Cesarstwa, w okresie Paleologów był nadawany wpływowym arystokratom, jak np. Aleksy Strategopul. Od XIV wieku przyznawano go głównie władcom państw obcych z terenu Bałkanów: Wołoszczyzny, Serbii, Tesalii. W Księdze urzędów Pseudo-Kodyna z połowy XIV wieku jest wymieniony po sebastokratorze i megadomestyku.