Conversio Bagoariorum et Carantanorum
W tym artykule omówimy temat Conversio Bagoariorum et Carantanorum z wszechstronnej i szczegółowej perspektywy, mając na celu przedstawienie pełnego i aktualnego spojrzenia na tę kwestię. W całym tekście zostaną przeanalizowane różne aspekty związane z Conversio Bagoariorum et Carantanorum, od jego pochodzenia po wpływ na obecne społeczeństwo. Zaprezentowane zostaną odpowiednie dane, statystyki i opinie ekspertów, aby zapewnić czytelnikowi głębokie i wzbogacające zrozumienie Conversio Bagoariorum et Carantanorum. Podobnie zbadane zostaną możliwe rozwiązania lub propozycje, aby sprostać wyzwaniom stawianym przez Conversio Bagoariorum et Carantanorum. Nie przegap tego artykułu, który obiecuje, że będzie pouczający i wzbogacający!
Conversio Bagoariorum et Carantanorum („Nawrócenie Bawarów i Karyntyjczyków”) – traktat spisany po łacinie w Salzburgu ok. roku 870, opisuje życie i działalność prawdopodobnego założyciela Salzburga Ruperta (zm. 710), w szczególności jego pracę misyjną w Bawarii. Dokument przedstawia także działalność biskupów i opatów w archidiecezji w Salzburgu. Zawiera też historię Słowian karynckich.
Powstanie i kontekst
Traktat powstał w drugiej połowie IX wieku, napisany być może przez Adalwina, arcybiskupa Salzburga, w czasie sporów arcybiskupów salzburskich z arcybiskupem morawskim Metodym o prawa misyjne do krajów słowiańskich. Dokument miał dowodzić starych praw archidiecezji salzburskiej do sprawowania zwierzchności kościelnej nad Słowianami karynckimi w czasie gdy bracia Cyryl i Metody głosili religię chrześcijańską wśród Słowian zamieszkujących Wielkie Morawy i Panonię, a także dowodzić praw Ludwika Niemieckiego do sprawowania politycznej kontroli nad tymi pierwszymi.
Treść
Traktat stanowi cenne źródło wiedzy na temat wczesnośredniowiecznej historii Słowian morawskich i bałkańskich, a także Awarów. Jest także kolejnym źródłem, obok kroniki Fredegara, wspominającym Samona. Samon, o którym pamięć zaginęła wśród Słowian czeskich (nie wspomina o nim Kronika Kosmasa z XII wieku), zachował się w przekazach Chorątan jako książę „chorątański”, któremu przypisuje się wręcz pochodzenie słowiańskie: Temporibus gloriosi regis Francorum Dagoberti Samo nomine quidam Sclavus, manens in Quarantanis fuit dux gentis illius.
Uwagi
- ↑ Nazwa tego nieistniejącego plemienia występuje w wielu wariantach, polskim Chorątanie (Henryk Łowmiański), ruskim Chorutanie (głównie za latopisami, ale również Kazimierz Wachowski), łacińskim: Carantani/Qarantani, zlatynizowanym południowosłowiańskim: Karantanci i współczesnych polskich odłacińskich: Karantanowie, Karyntyjczycy etc. (Gerard Labuda), polskie tłumaczenie Conversio... weszło do polskiej historiografii jako traktat o „nawróceniu Bawarów i Karyntyjczyków” za Labudą, pomimo iż nazwa „Karyntyjczycy” (od nazwy krainy Karyntii) jest stosunkowo rzadko stosowana, a sam Labuda raczej stosował określenie Słowianie karynccy: Gerard Labuda, Pierwsze państwo słowiańskie. Państwo Samona, Wodzisław Śląski 2009, s. 27 i n.
Przypisy
- ↑ Kazimierz Wachowski: Słowiańszczyzna zachodnia. Poznań: 2000, s. 40. ISBN 83-7063-271-8.
Bibliografia
- Gerard Labuda: Słowiańszczyzna pierwotna (wybór tekstów). Warszawa: 1954.