Czerwona chemia
W artykule, który prezentujemy poniżej, chcemy zagłębić się w fascynujący świat Czerwona chemia. Idąc tym tropem, zbadamy jego pochodzenie, ewolucję w czasie i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Czerwona chemia był przedmiotem debaty i badań ekspertów z różnych dziedzin, którzy dostarczyli cennej wiedzy, która pozwala nam lepiej zrozumieć jego wpływ na nasze życie. W tym artykule zachęcamy Cię do zastanowienia się nad Czerwona chemia i odkrycia aspektów, o których być może nie miałeś pojęcia w tym temacie.
 |
Ten artykuł od 2012-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
 Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej - „Czerwona chemia” | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość |
Gliwice |
| Adres | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
Położenie na mapie Gliwic  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
 50°17′34,99″N 18°40′25,07″E/50,293053 18,673631
| |
Czerwona chemia – potoczna nazwa jednego z budynków Wydziału Chemicznego Politechniki Śląskiej w Gliwicach, położonego w pobliżu skrzyżowania ulic ks. Marcina Strzody i Wrocławskiej.
Został pierwotnie wzniesiony na siedzibę zawodowej szkoły mechaniczno-hutniczej, kształcącej kwalifikowany personel dla śląskich hut i zakładów budowy maszyn. Na budynku zachował się niemiecki napis: Maschinenbau und Hütten Schule. Na potrzeby Politechniki Śląskiej przejęty po II wojnie światowej.
Architektura
Budynek jest przykładem neogotyckiego budownictwa ceglanego z przełomu XIX i XX wieku. Projektantem budynku, wzniesionego w latach 1906–1907, był architekt Georg Kuczora, który zaprojektował również gliwicką Katedrę pw. św. Piotra i Pawła. Bogaty zbiór form i detali elewacji nawiązuje do gotyckich motywów spotykanych w XIV i XV wieku na terenie Królewca, Hamburga i Lubeki. Styl ten charakteryzuje się stosowaniem licznych kształtek ceramicznych (ościeża okienne), cegieł barwionych i glazurowanych (parapety okienne, fryzy), a także elementów kamiennych (portale okienne i cokoły). Monumentalny charakter bryły gmachu podkreślają ryzality (część budynku wysunięta przed lico elewacji), zwieńczone schodkowymi szczytami oraz wieża wznosząca się ponad stromymi dachami budynku. Jednym z elementów elewacji jest dawny herb Gliwic, umieszczony na wieży od strony ul. Strzody. Jest on jednym z czterech – utrwalonych w architekturze – herbów Gliwic. Wykonano go z elementów ceramicznych. Wejście główne, zaakcentowane portalem zamkniętym ostrołukiem, wprowadza nas do wnętrz budynku. Uwagę zwracają tam sklepienia sieciowe i krzyżowo-żebrowe, wsparte na kolumnach i konsolach.