Dinkowie
Dziś Dinkowie stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem i znaczeniem w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o świat technologii, polityki, zdrowia czy kultury, Dinkowie zdołał przyciągnąć uwagę milionów ludzi na całym świecie. Jego wpływ i znaczenie znajdują odzwierciedlenie w licznych badaniach, debatach i dyskusjach, które toczą się wokół niego. Dlatego w tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie i implikacje Dinkowie dzisiaj, analizując jego rolę w różnych kontekstach i zapewniając pełny przegląd jego znaczenia w dzisiejszym społeczeństwie.
| |
| Populacja |
≈ 3 miliony |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język | |
| Religia | |
| Grupa | |
Dinkowie, Dinka – afrykańskie plemię zamieszkujące Sudan Południowy, odłam Nilotów.
Liczbę Dinków szacuje się na ok. 2,9 mln (dane z końca XX wieku). Język dinka należy do rodziny nilo-saharyjskiej, a w jej obrębie do zachodniego odłamu nilotyckiej gałęzi języków wschodniosudańskich.
Tradycyjne wierzenia tego ludu obejmowały przede wszystkim kult przodków i boga Nhialika, jednak współcześnie większość Dinków wyznaje chrześcijaństwo i islam, a tylko część z nich pozostała przy wierzeniach tradycyjnych.
Ważną rolę w życiu i gospodarce Dinków odgrywa hodowla bydła. Mężczyźni zajmują się głównie pasterstwem, kobiety zaś – rolnictwem, co wymaga u nich półosiadłego trybu życia (wędrówki Dinków uzależnione są od pór roku).
Pod względem społecznym Dinkowie zorganizowani są w rody patrylinearne oraz w grupy wiekowe o charakterze militarnym; plemię dzieli się dalej na nieduże jednostki autonomiczne.
Znani przedstawiciele
- Manute Bol – koszykarz
- John Garang – pierwszy prezydent rządu Sudanu Południowego
- Alek Wek – modelka
Przypisy
- ↑ a b c d e Obyczaje, języki, ludy świata 2007 ↓.
- ↑ Hélène Fatima Idris, Modern Developments in the Dinka Language, Institutionen för orientaliska och afrikanska språk, Göteborgs universitet, Göteborg 2004 (ang.).
Bibliografia
- Dinkowie. W: Obyczaje, języki, ludy świata. Encyklopedia PWN. Red. Sławomir Żurawski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 172–173. ISBN 978-83-01-14874-4.