W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Distributed Component Object Model, temat mający dziś ogromne znaczenie. Distributed Component Object Model to koncepcja, która wywołała duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i rozbieżne perspektywy. W tym sensie istotne jest szczegółowe przeanalizowanie wszystkich aspektów związanych z Distributed Component Object Model, aby zrozumieć jego prawdziwy zakres i wpływ. W tym artykule omówimy różne podejścia, badania i punkty widzenia, które pozwolą czytelnikowi uzyskać kompleksowy obraz Distributed Component Object Model. Ponadto zbadamy jego ewolucję w czasie, a także jego wpływ w różnych kontekstach i sytuacjach. Prezentując dane, analizy i refleksje, staramy się zaoferować pełne i aktualne spojrzenie na Distributed Component Object Model, aby przyczynić się do debaty i poszerzyć wiedzę na ten bardzo istotny temat.
DCOM (ang. Distributed Component Object Model) — interfejs programistyczny realizujący rozproszony obiektowy model składników. Jest opatentowaną technologią firmy Microsoft służącą do budowania składników programowych i zapewniania komunikacji między nimi w małej sieci komputerowej. Skonstruowany został również zestaw bazowy takich składników.
Rozwinięty z COM jako odpowiedź na CORBA, stał się później częścią COM+. Został przez Microsoft uznany za przestarzały na rzecz platformy .NET Framework.
Dodanie litery „D” do COM spowodowane było szerokim wykorzystaniem technologii DCE/RPC (Distributed Computing Environment / Remote Procedure Call), a dokładniej udoskonalonej przez Microsoft wersji, znanej jako MSRPC. Stosownie do tego określenia, DCOM miał rozwiązać problemy:
Jednym z kluczowych czynników w rozwiązywaniu tych problemów jest zastosowanie DCE / RPC jako mechanizmu RPC wykorzystanego w DCOM. DCE / RPC ma ściśle określone zasady dotyczące serializacji i kto jest odpowiedzialny za zwolnienie pamięci.