Dziady część II
W tym artykule zajmiemy się tematem Dziady część II, który wywołał duże zainteresowanie i debatę w dzisiejszym społeczeństwie. Zagłębimy się w różne perspektywy i opinie na temat Dziady część II, a także jego znaczenie i wpływ w różnych obszarach codziennego życia. Od jego powstania po ewolucję i konsekwencje – dokładnie przeanalizujemy ten temat z różnych podejść, aby zapewnić czytelnikowi pełną i obiektywną wizję. Dziady część II to istotny temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie, ponieważ ma znaczący wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
| Autor | |
|---|---|
| Typ utworu | |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania | |
| Język | |
| Data wydania | |
Dziady część II – utwór dramatyczny Adama Mickiewicza należący do cyklu dramatów Dziady. Utwór powstawał w latach 1821–1822 w Kownie. Opublikowany został w roku 1823 w drugim tomie Poezji wraz z wierszem Upiór i dramatem Dziady część IV.
Utwór niekiedy określany mianem Dziady wileńsko-kowieńskie, ze względu na miejsce powstania.
Treść
Akcja toczy się w Dzień Zaduszny z dnia 1 na 2 listopada (w nocy) w kaplicy, gdzie zebrała się grupa ludzi z pobliskiej wioski. Trwa ludowy obrzęd Dziadów, któremu przewodniczy Guślarz. Zebrani wzywają kolejno dusze czyśćcowe chcąc ulżyć im w cierpieniu. Na ich wezwanie przybywają trzy rodzaje duchów:
- lekkie – Józio i Rózia (są to dzieci, które nie doświadczyły cierpienia i dlatego nie mogą dostać się do nieba)
- ciężkie – widmo złego pana (upiora skazanego na wieczną mękę za zło wyrządzone poddanym, którzy pod postacią „żarłocznego ptactwa” towarzyszą mu po śmierci)
- pośrednie – duch pasterki Zosi (jej wina polega na tym, że igrała z uczuciami innych)
Wieśniacy starają się w miarę możliwości ulżyć ich cierpieniom. Kiedy obrzęd dobiega końca, nieoczekiwanie zjawia się jednak kolejny duch, który nie reaguje na wezwania i przekleństwa Guślarza i reszty. Duch ten zmierza w stronę jednej z wieśniaczek i wskazuje na swoje zranione serce. Chłopi wyprowadzają wieśniaczkę, a widmo podąża za nimi.
Morały zawarte w dramacie
- „Kto nie doznał goryczy ni razu, ten nie dozna słodyczy w niebie”.
- „Kto nie był ni razu człowiekiem, temu człowiek nic nie pomoże”.
- „Kto nie dotknął ziemi ni razu, ten nigdy nie może być w niebie”.
Wiersz Upiór
.jpg)
Zjawienie się tajemniczego ducha w pewien sposób tłumaczy wiersz Upiór dołączony do Dziadów przez Mickiewicza. Tytułowy bohater tego utworu – postać o nieokreślonym statusie egzystencjalnym – nie żyje, ale i nie umarł ostatecznie, jest duchem skazanym za grzech (samobójstwo) na karę corocznego powtarzania swego cierpienia na świecie. Cierpienie to jest związane z nieszczęśliwą miłością i życiem wśród ludzi, którzy go nie rozumieją. Bohater Upiora nie jest jednak tożsamy z nieznaną zjawą z II części Dziadów, aczkolwiek posiada podobne cechy.
Bibliografia
- A. Mickiewicz Dziady, wyd. Morex 1995.
- Repetytorium z języka polskiego, wyd. Greg, 1996
- Historia literatury Polskiej w zarysie, wyd. PWN, 1981
Linki zewnętrzne
- Dziady część II i IV w zbiorach Cyfrowej Biblioteki Narodowej Polona.pl
- Ogólnodostępne słuchowisko Dziady cz. II w wykonaniu Stowarzyszenia Evviva l'arte