W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od jego znaczenia historycznego po wpływ na współczesne społeczeństwo, Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych był przedmiotem debat i dyskusji w różnych obszarach. Na tych stronach będziemy analizować jego pochodzenie, ewolucję i wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od swoich przejawów w kulturze popularnej po zaangażowanie w kwestie polityczne i społeczne, Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych pozostawił niezatarty ślad, który zasługuje na szczegółowe zbadanie. Ponadto zajmiemy się różnymi perspektywami i opiniami na temat Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych, aby zaoferować wszechstronną i kompletną wizję tego zjawiska.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych – dziennik urzędowy Ministerstwa Spraw Wojskowych służący do urzędowego ogłaszania dekretów Naczelnego Wodza (od 14 grudnia 1922 roku dekretów, rozporządzeń i zarządzeń Prezydenta RP) oraz rozkazów, rozporządzeń Ministra Spraw Wojskowych i „wszelkiego rodzaju postanowień w sprawach personalnych oficerów, duchownych i urzędników wojskowych”.
Administracja dziennika mieściła się w Warszawie przy ulicy Przejazd 10. Dziennik był tłoczony w Zakładach Graficznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Pierwszy numer dziennika ukazał się 17 stycznia 1920 roku. Dziennik został podpisany przez ówczesnego Ministra Spraw Wojskowych, generała podporucznika Józefa Leśniewskiego i potwierdzony za zgodność z oryginałem przez szefa Departamentu Personalnego, w zastępstwie majora przydzielonego do Sztabu Generalnego Zygmunta Platowskiego. W pozycji pierwszej umieszczona została informacja o mianowaniu pułkownika Stanisława Hallera z dniem 1 stycznia 1920 roku generałem podporucznikiem „z jednoczesnym poruczeniem mu pełnienia obowiązków Szefa Sztabu Generalnego”. Kolejne numery dziennika ukazywały się raz w tygodniu, w sobotę. Od numeru 44 z 18 listopada 1922 roku dziennik ukazywał się jako dodatek urzędowy do „Polski Zbrojnej”, w formie oddzielnej wkładki. Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku daty wydania Dziennika Personalnego nie pokrywały się z sobotnimi wydaniami numerów „Polski Zbrojnej”. Dziennik Personalny Nr 14 datowany na sobotę 20 września 1930 roku został opublikowany we wtorek 23 września 1930 roku. Najważniejsze informacje zawarte w Dzienniku Personalnym Nr 14 zostały opublikowane w „Polsce Zbrojnej” nr 259 z 21 września 1930 roku.
W latach 1936-1937 zostały opublikowane tylko cztery numery dziennika, dwa z datą 19 marca i kolejne dwa z datą 11 listopada. Dzienniki zawierały wyłącznie informacje o:
Informacje o nadaniu żołnierzom i urzędnikom wojska polskich orderów i odznaczeń były wtórnymi wobec publikacji w Monitorze Polskim. Ostatnie numery dziennika były drukowane przez Spółkę Akcyjną „Dom Prasy” z siedzibą w Warszawie przy ulicy Marszałkowskiej 3/5.
Od 15 października 1935 roku zaprzestano podawania publicznie informacji o:
Z tym dniem „wszelkie inne zmiany personalne, które były dotychczas ogłaszane w Dz. Pers., będą regulowane odtąd tylko w drodze zarządzeń pisemnych z podpisem ministra spraw wojskowych (kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych) lub w jego imieniu szefa Biura Personalnego MSWojsk.” Jednocześnie Minister Spraw Wojskowych, gen. bryg. Tadeusz Kasprzycki zniósł wydawanie „Rocznika oficerskiego”, którego ostatnie wydanie ukazało się w 1932 roku.
Tak znaczne ograniczenie ilości podstawowych informacji o sprawach personalnych korpusu oficerów WP wynikało z zaostrzenia rygorów tajemnicy wojskowej będącego skutkiem zmieniającej się sytuacji w relacjach Polski z III Rzeszą i ZSRR.
Minister spraw wojskowych rozkazem B. Pers. 2034 tj. I–3, ogłoszonym 31 grudnia 1937 w Dodatku Tajnym Nr 12 do Dziennika Rozkazów, ustalił podział Dziennika Personalnego na:
oraz ustalił zasady ogłaszania zmian personalnych.