Eugeniusz Czerepaniak

W dzisiejszym świecie Eugeniusz Czerepaniak stał się tematem o wielkim znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona osób. Niezależnie od tego, czy jest to zjawisko kulturowe, postać historyczna, czy współczesna koncepcja, Eugeniusz Czerepaniak przykuł uwagę zarówno ekspertów, entuzjastów, jak i naukowców. Jego wpływ rozciąga się na różne aspekty współczesnego życia, od polityki i ekonomii po kulturę popularną i społeczeństwo w ogóle. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie i znaczenie Eugeniusz Czerepaniak, analizując jego pochodzenie, ewolucję w czasie i jego wpływ na dzisiejszy świat.

Eugeniusz Czerepaniak
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1921
Sanok

Data śmierci

25 maja 2016

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Narodowość

polska

Edukacja

Polska Szkoła Handlowa w Gdańsku

Rodzice

Jan

Małżeństwo

Maria

Odznaczenia
Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie Krzyż Armii Krajowej
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”
Multimedia w Wikimedia Commons

Eugeniusz Czerepaniak (ur. 1 stycznia 1921 w Sanoku, zm. 25 maja 2016) – polski pracownik przemysłu naftowego, tenisista, trener i działacz sportowy.

Życiorys

Eugeniusz Czerepaniak (z lewej z kwiatami) jako przedstawiciel środowiska AK-owskiego podczas obchodów Święta Narodowego Trzeciego Maja w Sanoku (2011)
Korty tenisowe przy ul. Adama Mickiewicza w Sanoku
Nagroda specjalna dla Eugeniusza Czerepaniaka w IV Plebiscycie na Najpopularniejszego Sportowca Sanoka za rok 1997, organizowanym przez „Tygodnik Sanocki”
Miejsce pochówku Eugeniusza Czerepaniaka

Urodził się 1 stycznia 1921 w Sanoku jako syn Jana. W okresie II Rzeczypospolitej, w związku z pracą ojca, od drugiego roku życia zamieszkiwał w Poznaniu, a od 1935 w Wolnym Mieście Gdańsk (Jan Czerepaniak był zatrudniony w urzędzie Komisarza Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku). W Poznaniu rozpoczął uprawianie tenisa stołowego, po przeprowadzce kontynuując w klubie GKS Gedania Gdańsk. Został absolwentem Wyższej Szkoły Handlowej w Gdańsku. Był członkiem ZHP. Po wybuchu II wojny światowej przebywał w Gdyni, gdzie podczas kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie miasta, organizowanej przez swego ojca, później wziętego przez Niemców do niewoli. Po klęsce polskiej wojny obronnej został wywieziony przymusowo wspólnie zmatką oraz braćmi na obszar Generalnego Gubernatorstwa. W listopadzie 1939 powrócił do rodzinnego Sanoka, gdzie w 1940 został pracownikiem polsko-francuskiej spółki Towarzystwo Naftowe. Był żołnierzem Armii Krajowej. Podczas okupacji jego starsza brat zginął podczas próby przekroczenia granicy w stronę Węgier, a młodszy trafił do kamieniołomu.

Eugeniusz Czerepaniak po zakończeniu wojny został zatrudniony w Sanockim Zakładzie Górnictwa Nafty i Gazu. Brał udział w życiu kulturalnym występując okazyjnie w programach scenicznych. W Sanoku kontynuował grę w tenisa stołowego (także wraz z Bolesławem Peszkowskim, bratem Zdzisława). W marcu 1950 został kierownikiem sekcji tenisa stołowego w klubie KS Związkowiec Sanok i w tym czasie zwyciężył w III Indywidualnych Mistrzostwach Sanoka w tej dyscyplinie. Uczestniczył w turniejach tenisa stołowego, w tym trzy razy awansował do turniejów finałowych mistrzostw Polski. Zainspirowany przez Zbigniewa Dańczyszyna na przełomie 1946/1947 podjął się nauki tenisa ziemnego. Uzyskał uprawnienia instruktora tenisowego na pierwszym po 1945 polskim kursie tego typu, zorganizowanym w 1952 w Szczecinie przez Główny Komitet Kultury Fizycznej. Został zawodnikiem powołanego w 1948 klubu Górnik Sanok. W tym czasie brał udział w tenisowych mistrzostwach Sanoka. Był inicjatorem budowy kortów tenisowych w Sanoku z 1953. Po przekształceniach klubowych od 1957 do 1963 prezesem sekcji tenisowej klubu Sanoczanka Sanok (później Stal Sanok) oraz zawodnikiem i instruktorem klubu. Uprawiał wówczas zarówno tenis ziemny, jak i tenis stołowy. Został finalistą pierwszych powojennych mistrzostw Sanoka w tenisie w 1949 (triumfował Zbigniew Dańczyszyn) oraz mistrzem w 1950, 1954. W 1965 w parze ze Stefanem Tarapackim zdobył trzecie miejsce w mistrzostwach województwa rzeszowskiego. Został wiceprezesem powołanego w 1972 Sanockiego Klubu Tenisowego (SKT), w ramach którego rok później zbudowano trzecie korty w Sanoku zlokalizowane przy ulicy Adama Mickiewicza. Od 1985 był wiceprezesem ds. sportowych SKT. 30 czerwca 1976 został przewodniczącym okręgowego związku tenisa ziemnego w Sanoku, powołanego w ramach utworzonej 24 czerwca 1876 Wojewódzkiej Federacji Sportu w Krośnie. Był także trenerem w Sanockim Klubie Tenisowym. Tenisowi wychowankowie Eugeniusza Czerepaniaka odnosili sukcesy w zawodach, w tym największy osiągnęła Edyta Dubiel, zdobywczyni brązowego medalu mistrzostw Polski juniorów w 1997. Wśród jego podopiecznych był także Jan Ryniak, późniejszy hokeista.

Był współzałożycielem w 1959 oraz od października 1959 do 1965 pierwszym prezesem Spółdzielni Mieszkaniowej w Sanoku. Na emeryturę odszedł w 1982 po 42 latach pracy w branży górniczej.

Jako przedstawiciel PGNiG 15 marca 1981 zasiadł w prezydium Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”. W 2004 był w gronie osób reaktywujących sanockie gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, później wybrany został członkiem honorowym gniazda. W kolejnych latach był wybierany członkiem zarządu (2005), przewodniczącym Sądu Honorowego (2008, 2012, 2015). W styczniu 2007 został zastępcą sekretarza sanockiego koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Kontynuując karierę tenisową został zawodnikiem w kategorii weteranów, także po przekroczeniu 90. roku życia. Zdobywał medale na turniejach mistrzostw Polski oraz Europy, zostając wielokrotnym mistrzem Polski weteranów. Podczas 28. Mistrzostw Polski Amatorskiego Tenisa Polskiego 2012 w Warszawie zajął trzecie miejsce w kategorii wiekowej 85+, a ponadto wraz ze Stanisławem Krupą stoczył pierwszy w historii zawodów polskiego tenisa pojedynek zawodników wieku ponad 90 lat. W 2015 pozostawał jednym z trzech Polaków sklasyfikowanych w rankingu Międzynarodowej Federacji Tenisowej (ITF). Ponadto został sędzią tenisowym, od 1955 okręgowym, później związkowym. Prowadził rozgrywki tenisowe, w tym ligowe w Polsce, w ramach Pucharu Davisa, mistrzostw Europy kolejarzy. Uzyskał także uprawnienia instruktora łyżwiarstwa figurowego.

W 2002 Eugeniusz Czerepaniak jako kombatant otrzymał nominację na stopień podporucznika. Zmarł 25 maja 2016. Urna z jego prochami spoczęła w grobowcu rodziny Słuszkiewicz na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 4 czerwca 2016.

Jego żoną od 27 października 1946 była Maria z domu Słuszkiewicz (1910-2014, córka Józefa i wnuczka Michała, choreograf i instruktorka tańca, jedna z najstarszych „sokolic” w Polsce, niezawodowa artystka w zakresie malarstwa i dzieł tkanych). Ich syn Daniel został lekarzem.

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Pożegnaliśmy Druha Eugeniusza Czerepaniaka. sokolsanok.pl, 2016-06-04. .
  2. ↑ Izabela Wilk. Jubileusz, który się liczy także dla miasta. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, nr 16 (415) z 1–10 czerwca 1987. 
  3. ↑ Od naszych korespondentów. Kl. C grupa południe. „Nowiny”. Nr 80, s. 6, 21 marca 1950. 
  4. ↑ Zbigniew Dańczyszyn. Początki sportu w sanockiej „Nafcie”. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 4: Nafta, s. 75, 78, 2004. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  5. ↑ Józef Ząbkiewicz, Sport i rekreacja, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków 1995, s. 926.
  6. ↑ Wojewódzkie mistrzostwa tenisowe. „Nowiny-Stadion”, s. 2, nr 25 z 21 czerwca 1965. 
  7. ↑ Marian Struś. Plany i nadzieje SKT „Budowlani”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, nr 15 (342) z 20–31 maja 1985. 
  8. ↑ Sanoczanie w Wojewódzkiej Federacji Sportu. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 14 (59) z 15-30 lipca 1976. 
  9. ↑ Marian Struś / Eugeniusz Czerepaniak. Czy w Sanoku może wyrosnąć następca Fibaka?. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, nr 15 (60) z 1–15 sierpnia 1976. 
  10. ↑ Jutro Łódź – pojutrze Moskwa. Czy pójdą w ślady Pikulskiego i Banasia?. „Nowiny”, s. 7, Nr 98 z 2 maja 1977. 
  11. ↑ Józef Ząbkiewicz. Galeria hokeistów STS – Autosan. Jan Ryniak. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, nr 43 (155) z 28 października 1994. 
  12. ↑ Mieczysław Kozimor: Spółdzielnia Mieszkaniowa w Sanoku w latach 1959-1991. Sanok: 2014, s. 9, 24. ISBN 978-83-60380-33-8.
  13. ↑ Historia Sanockiej Spółdzielni Mieszkaniowej. sanockasm.pl. .
  14. ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 191, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  15. ↑ Marian Struś. Wniosła duże wiano. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, nr 48 (942) z 27 listopada 2009. 
  16. ↑ Powstała Międzyzakładowa Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność” w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, nr 9 (210) z 20–31 marca 1981. 
  17. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 159. ISBN 978-83-939031-1-5.
  18. ↑ Zarząd. sokolsanok.pl, 2014-11-22. .
  19. ↑ Nowe władze u AK-owców. „Tygodnik Sanocki”, s. 2, nr 5 (795) z 5 lutego 2007. 
  20. ↑ Paula Obara: Nie odkładamy rakiety. mapamiejscciekawych.pl. . .
  21. ↑ Bartosz Błażewicz. Kolejne srebro nestora SKT. „Tygodnik Sanocki”, s. 11, nr 31 (925) z 31 lipca 2009. 
  22. ↑ Bartosz Błażewicz. Drugie srebro weterana. „Tygodnik Sanocki”, s. 15, nr 28 (1025) z 15 lipca 2011. 
  23. ↑ Krzysztof Straszak: Rekord na każdym kroku – po mistrzostwach Polski amatorów. sportowefakty.wp.pl, 2012-07-20. .
  24. ↑ Bartosz Klimas: Czasami muszę schodzić do młodszej kategorii 80+. rp.pl, 2015-09-21. .
  25. ↑ Jolanta Ziobro. Odznaczenia i nominacje. „Tygodnik Sanocki”. Nr 12 (541), s. 2, 22 marca 2002. 
  26. ↑ Indeks do Ksiąg Zaślubionych Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku od roku 1911. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 21 (Tom L, poz. 89).
  27. ↑ Andrzej Piątek. Niespokojnie. „Nowiny”, s. 4, Nr 63 z 15-16 marca 1986. 
  28. ↑ Bronisław Kielar: Druhna Maria Czerepaniak nie żyje. sokolsanok.pl, 2014-11-22. .
  29. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 157, 158, 159. ISBN 978-83-939031-1-5.
  30. ↑ Franciszek Oberc. Motyw Sanu w twórczości sanockich artystów. Maria Czerepaniak. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. 2. San, rzeka ziemi sanockiej, s. 152, 2002. Archiwum Ziemi Sanockiej. ISSN 1731-870X. 
  31. ↑ Ostry start RSTK. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 4 (331) z 1-10 lutego 1985. 
  32. ↑ Jolanta Ziobro. Sto i siedem róż dla pani Marii. „Tygodnik Sanocki”, s. 9, nr 10 (956) z 12 marca 2010. 
  33. ↑ M.P. z 1997 r. nr 62, poz. 596.
  34. ↑ Święto żołnierzy. „Tygodnik Sanocki”. Nr 34 (302), s. 2, 22 sierpnia 1997. 
  35. ↑ Wysokie odznaczenia dla zasłużonych sportowców i działaczy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, nr 10 (409) z 1–10 kwietnia 1987. 
  36. ↑ Jerzy Batruch. Wiadomości sportowe. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 244, s. 8, 13 października 1952. 
  37. ↑ Józef Ząbkiewicz. Podziękowania dla sportowców i działaczy sportowych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 2 (474) z 10-20 stycznia 1989. 
  38. ↑ Bartosz Błażewicz. Finał IV Plebiscytu „Dziesiątka '97”. Powrót „Dymka”. „Tygodnik Sanocki”. Nr 10 (330), s. 6, 6 marca 1998. 
  39. ↑ Joanna Kozimor. Laureaci Nagród Miasta Sanoka. „Tygodnik Sanocki”. Nr 23 (552), s. 2, 7 czerwca 2002. 
  40. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 429, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  41. ↑ Artur Olechniewicz – bibliografia. muzeum.sanok.pl. .
  42. ↑ Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 241, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  43. ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 543, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  44. ↑ Marian Struś. Uznanie dla ludzi sportu. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, nr 4 (1153) z 24 stycznia 2014. 
  45. ↑ Uroczystości patriotyczne w Rymanowie i odznaczenia dla „Sokoła”. esanok.pl, 2012. .

Bibliografia

Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot