Hammer DeRoburt
W tym artykule zajmiemy się tematem Hammer DeRoburt z różnych perspektyw i podejść, aby zapewnić pełną i szczegółową wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny. Przeanalizujemy jego wpływ w różnych obszarach, jego ewolucję w czasie i wyzwania, jakie stawia we współczesnym społeczeństwie. Ponadto przeanalizujemy różne opinie i stanowiska w tej sprawie, a także możliwe rozwiązania i alternatywy, które zaproponowano w celu rozwiązania tej kwestii. Dzięki tej wyczerpującej analizie chcemy zaoferować naszym czytelnikom szeroki i wzbogacający przegląd, który pozwoli im lepiej zrozumieć znaczenie i złożoność Hammer DeRoburt.
 Hammer DeRoburt (w środku), 1968 | |
| Data i miejsce urodzenia |
25 września 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Sir Hammer DeRoburt, OBE, GCMG; właśc. Maggabi DeRoburt (ur. 25 września 1922 na Nauru, zm. 15 lipca 1992 w Melbourne) – nauruański polityk, czterokrotny prezydent Nauru. Reprezentant okręgu wyborczego Boe.
Życiorys
DeRoburt urodził się 25 września 1922 roku na Nauru (jako syn Franza DeRoburta). Tam też się wychowywał i uczył w Nauru Boys Secondary School. Nieco później kształcił się w Geelong Technical School w Australii. Po powrocie do kraju pracował jako nauczyciel (1940-1942).
W sierpniu 1942 roku przeżył dokonaną przez Japończyków deportację wszystkich mieszkańców Nauru: wraz z większością ludności, został deportowany na wyspy Chuuk, gdzie przebywał do 1946 roku. W latach 1947-1951 ponownie pracował w oświacie w swoim rodzinnym kraju. W 1955 roku został członkiem Lokalnej Rady Samorządowej Nauru; w tym samym roku wybrano go również na jej przewodniczącego, którym to był do 1966 roku (potem instytucja ta straciła na ważności). Następnie przez dwa lata był przewodniczącym i członkiem Rady Legislacyjnej Nauru. 31 stycznia 1968, czyli w dniu uzyskania niepodległości przez Nauru, został Przewodniczącym Rady Państwa Nauru, a 18 maja oficjalnie zaprzysiężono go na prezydenta kraju. Urząd sprawował do 22 grudnia 1976 roku, kiedy zastąpił go Bernard Dowiyogo. W latach 1976-1978 był liderem opozycji, a 11 maja 1978 roku po raz drugi został zaprzysiężony na urząd prezydenta. Rządził państwem, z kilkutygodniowymi przerwami, do 17 sierpnia 1989 roku (dwukrotnie zmieniał się z Kennanem Adeangiem, który sprawował władzę łącznie przez około 25 dni). Za czasów prezydentury był m.in. ministrem spraw wewnętrznych, ministrem spraw zagranicznych oraz ministrem ds. branży fosforytowej.
W latach 1973–1976 DeRoburt sprawował urząd kanclerza Uniwersytetu Południowego Pacyfiku, a przedstawiciele tegoż uniwersytetu nadali mu tytuł doktora honoris causa (1976). Z kolei w 1982 roku otrzymał honorowy tytuł szlachecki z rąk brytyjskiej królowej Elżbiety II. DeRoburt jest ponadto kawalerem dwóch odznaczeń: Orderu Imperium Brytyjskiego oraz Orderu św. Michała i św. Jerzego. Zmarł w wieku 69 lat w Melbourne w Australii.
DeRoburt jest uznawany za jednego z „ojców” nauruańskiego narodu i nauruańskiej niepodległości.
Hammer DeRoburt tak naprawdę miał na imię Maggabi – „Hammer” to najprawdopodobniej pseudonim, którego używał przez całe życie.
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b International Publications Service: International Who's Who, 1983-84. Europa Publications Limited, 1983, s. 332. ISBN 978-0-905118-86-4. .
- ↑ a b c d Nauru: Heads of State: 1968-2013. archontology.org. . (ang.).
- ↑ a b c d Index De-Dh. rulers.org. . (ang.).
- ↑ John Carter: Pacific Islands Year Book. T. 15. Pacific Publications, 1984, s. 273. ISBN 978-0-85807-055-4. .
- ↑ a b Pacific Publications: Pacific Islands Year Book and Who's who. Michigan: University of Michigan, 1968, s. 561. .
- ↑ a b c Brij Lal, Kate Fortune: The Pacific Islands: An Encyclopedia. University of Hawaii Press, 2000, s. 287. ISBN 978-0-8248-2265-1. .
- ↑ Nancy Viviani: Nauru, phosphate and political progress. University of Hawaii Press, 1970, s. 93-96, 105-107, 150-154. .
- ↑ Affaire de certaines terres à phosphates Nauru ( Nauru c.: Australie ). United Nations Publications, 2004, s. 235. ISBN 978-92-1-070938-5. .
- ↑ Robert D. Craig: Historical dictionary of Polynesia. Rowman & Littlefield, 2011, s. 71. ISBN 978-0-8108-6772-7. .
- ↑ John Cheffers, Greg Narleski: Story of US Footy. 2003, s. 152. ISBN 978-0-9744403-0-9. .
